58 Dywizja Strzelców

58 Dywizja Strzelców
Historia
Państwo Rosyjska FSRR
Sformowanie1919
Tradycje
Kontynuacja58 Dywizja Strzelecka
Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Zwiahlem (21 III 1920)
bitwa pod Stepanówką (19 III 1920)
Organizacja
Rodzaj wojskPiechota
Podległość12 Armia


58 Dywizja Strzelcówzwiązek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

Sformowana została latem 1919 w Nikopolu jako Krymska Dywizja Strzelców, z jednostek dawnej Krymskiej Armii Radzieckiej[1] po tym, gdy w końcu czerwca tego samego roku wycofały się one z Krymu po desancie białych Sił Zbrojnych Południa Rosji[2]. W sierpniu 1919 r. miała bronić Mikołajowa przed dalszą ofensywą Sił Zbrojnych Południa Rosji, jednak wobec fatalnego stanu dyscypliny nie była w stanie zrealizować tego zadania, a część jej żołnierzy zdezerterowała[3]. W sierpniu 1919 r. razem z 44 i 47 dywizją wchodziła w skład Południowej Grupy Wojsk 12 Armii i razem z nimi wycofała się z Odessy, z której obrony bolszewicy zrezygnowali, w rejon Żytomierza i dalej Kijowa, gdzie znajdowały się główne siły 12 Armii[4][3]. Od września do grudnia 1919 w składzie 12 Armii walczyła w rejonie Kijowa i Boryspola z Siłami Zbrojnymi Południa Rosji oraz oddziałami ukraińskimi[1].

W kwietniu 1920 przerzucona do odwodu w rejonie Żytomierza. Podczas polskiej ofensywy na Kijów, pobita przez 1 Dywizję Piechoty Legionów, straciła połowę artylerii i większość broni maszynowej. Jej resztki wycofały się za Dniepr[5].

Po uzupełnieniu dywizja wzięła udział w sowieckiej ofensywie na Ukrainie. Na odcinku przedmościa kijowskiego dysponowała 1350 bagnetami i 285 szablami[6] 10 lipca 1920 pod Owruczem poniosła duże straty. 17 sierpnia została pobita pod Włodawą przez 3 Dywizję Piechoty Legionów. We wrześniu i październiku walczyła nad Stochodem, Styrem i Horyniem. Po podpisaniu rozejmu z Polską brała udział w walkach z oddziałami gen. Stanisława Bułaka-Bałachowicza w rejonie Owrucza i Czarnobyla. W 1921 jej resztki zostały wcielone do 25 Dywizji Strzelców[7].


26 kwietnia 1920 wraz z jednostkami tyłowymi 44 DS odpierała atak polskiej Dywizji Kawalerii gen. J. Romera pod Koziatynem.

1 maja 1920 dywizja broniła się na przedpolach Kijowa na odcinku Makarów-Fastów.

25 sierpnia 1920 operowała na odcinku Kamieniec Podolski-Włodawa biorąc udział w spóźnionych działaniach zaczepnych bolszewickiego Frontu Południowo-Zachodniego nad górnym i środkowym Bugiem.

Struktura organizacyjna

Skład na dzień 12 lipca 1920[8]:

  • dowództwo dywizji
  • 172 Brygada Strzelców
    • 514 pułk strzelców
    • 515 pułk strzelców
    • 516 pułk strzelców
  • 173 Brygada Strzelców
    • 517 pułk strzelców
    • 518 pułk strzelców
    • 519 pułk strzelców
  • 174 Brygada Strzelców
    • 520 pułk strzelców
    • 521 pułk strzelców
    • 522 pułk strzelców
  • 58 pułk kawalerii

Dowódcy dywizji

Przypisy

  1. a b c d 58-я Краснознаменная стрелковая дивизия, www.rkka.ru [dostęp 2021-01-26].
  2. A. Szyrokorad, Riewolucija i grażdanskaja wojna w Krymu, Wiecze, Moskwa 2017, s. 91-92.
  3. a b W. Sawczenko, W. Faltenberg-Blank, Одесса в эпоху войн и революций (1914–1920), Odessa: Optimum, 2008 (ros.).
  4. Red. M. Suprunenko i inni, Istorija Ukrajinśkoji RSR. Tom p’jatyj: Wełyka Żowtnewa socialistyczna rewolucija i hromadianśka wijna na Ukrajini (1917-1920), Naukowa Dumka, Kyjiw 1977, s. 424.
  5. Odziemkowski 2004 ↓, s. 314.
  6. Wyszczelski 2009 ↓, s. 124.
  7. a b c d Odziemkowski 2004 ↓, s. 315.
  8. Bitwa Lwowska – dokumenty ↓, s. 79.
  9. Wyszczelski 2009 ↓, s. 44.
  10. Wyszczelski 2008 ↓, s. 276.

Bibliografia

  • Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
  • Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
  • Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.
  • Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.
  • Lech Wyszczelski: Kijów. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2008. ISBN 978-83-11-11431-9.

Media użyte na tej stronie