5 Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej (1 DKaw)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1945 |
Rozformowanie | 1947 |
Dowódcy | |
Pierwszy | mjr Leonid Krawczenko |
Ostatni | por. Kazimierz Iwanicki |
Organizacja | |
Numer | JW 2782[1] |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
5 Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej (5 dappanc) – pododdział artylerii przeciwpancernej ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Sformowany na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 0246/org. z 13 września 1945 w składzie 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii[3].
Skład osobowy, konie i sprzęt przejęto z rozformowanych pułkowych baterii 45 mm armat ppanc[4]. Pierwszym miejscem postoju były Mścice. Po włączeniu do 1 WDK dywizjon stacjonował w Mińsku Mazowieckim[2].
Proporczyk na lance i na mundur pomarańczowo-czarny[4].
Dowództwo dywizjonu
- dowódcy dywizjonu
- mjr Leonid Krawczenko (od 31 grudnia 1945)
- ppłk Aleksander Kochniuk (od 11 listopada 1946)
- zastępcy ds. polityczno – wychowawczych
- ppor. Antoni Florkow (od 5 listopada 1945)
- chor. Czesław Nawrot (od 10 kwietnia 1946)
- chor. Witold Franciszek (od 2 czerwca 1946)
- ppor. Tadeusz Kuczyński (od 24 lipca 1946)
- por. Kazimierz Iwanicki (od 10 kwietnia 1946)
- szefowie sztabu
- ppor. Jan Piasecki (od 5 listopada 1945)
- ppor. Władysław Wadas (od 24 czerwca 1946)
Przypisy
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.3.1946 roku
- ↑ a b Henryk Smaczny ↓, s. 251.
- ↑ Komornicki 1987 ↓, s. 29.
- ↑ a b Komornicki 1987 ↓, s. 43.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń;Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Barwy - proporczyk kawalerii ludowego Wojska Polskiego