5 Pułk Lotnictwa Bombowego
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1946 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Mikołaj Dołgobajew |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
5 Pułk Lotnictwa Bombowego (5 plm) – oddział lotnictwa bombowego ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W końcu września 1944 roku, na bazie radzieckiego 11 Zapasowego Pułku Lotniczego, sformowano lotnisku w Kirowogrodzie (ZSRR) 4 Pułk Lotnictwa Bombowego. W połowie listopada został przeniesiony do Kazania, w grudniu do Tuły, a na początku lutego 1945 roku na węzeł lotniskowy Mirgorod[1].
Pułk wszedł w skład 1 Dywizji Lotnictwa Bombowego[2]. 5 maja 1945 roku pułk został przebazowany do Polski i rozmieszczony na lotnisku w Sochaczewie[1].
1 maja 1945 roku pułk liczył 288 osób, w tym 107 oficerów, 175 podoficerów i 6 szeregowców. W składzie personelu latającego było 33 pilotów, 34 nawigatorów i 33 strzelców radiotelegrafistów. Uzbrojenie pułku stanowiło 30 samolotów bombowych Pe-2 i 2 myśliwce Ła-5[1].
Do końca wojny pułk nie osiągnął gotowości bojowej i w działaniach bojowych nie brał udziału[1].
W 1946 roku, w związku z przejściem lotnictwa Wojska Polskiego na stopę pokojową, 5 Pułk Lotnictwa Bombowego został rozformowany[3].
Obsada personalna pułku
- dowódca pułku – mjr Mikołaj Dołgobajew
- zastępca dowódcy pułku do spraw polityczno-wychowawczych – mjr Mikołaj Łucenko
- szef sztabu pułku – ppłk Małachowski
Przypisy
- ↑ a b c d Krzemiński 1981 ↓, s. 78-79.
- ↑ Koliński 1987 ↓, s. 104.
- ↑ Koliński 1978 ↓, s. 254-255.
Bibliografia
- Izydor Koliński: Lotnictwo Polski Ludowej 1944-1947. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07271-X.
- Czesław Krzemiński: Pułki Ludowego Lotnictwa Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 83-206-0196-7.
- Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Własna praca Kwz
Autor: Hubert Śmietanka, Licencja: CC BY-SA 2.5
Pe-2 FT w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.