5 Wileński Pułk Artylerii Lekkiej

5 Wileński Pułk Artylerii Lekkiej (5 pal) – oddział artylerii lekkiej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Pułk wchodził w skład 5 Kresowej Dywizji Piechoty. Zalążki stanowili przede wszystkim artylerzyści z 5 Dywizji Piechoty reorganizującej się Armii Andersa. Sformowany został w Tatiszczewie na bazie organicznego pułku artylerii. W związku z przegrupowaniem armii na południe ZSRR 20 stycznia 1942 roku 5 pal przebazował się do Dżalalabadu w Kirgistanie. W marcu 1942 roku pułk wydzielił do CWArt. w Kara-Suu dwie baterie, wyposażone zgodnie z etatem. W pułku pozostały sztaby 2 dywizjonów i 4 baterie. Zreorganizowano więc dywizjony dwubateryjne, co również miało na celu przystosowanie do przyszłych etatów brytyjskich. Część żołnierzy pochodziła także z rozformowanego 8 pal. W ostatnim okresie pobytu w Związku Sowieckim zaczęto intensywnie szkolić kierowców. 2 sierpnia pułk rozpoczął przygotowania do odejścia do Krasnowodska w związku z rozpoczętą ewakuacją do Iranu, a następnie do Iraku.

Wiosną 1943 pułk stacjonował na północ od Kirkuku.

Po wojnie pułk, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, pełnił między innymi służbę wartowniczą. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe i komunikacyjne w rejonie Pordenone^[2].

Skład organizacyjny

Angielska haubicoarmata 25-funtowa

Dowództwo

• 3 x dywizjon artylerii
  • 2 x bateria artylerii

Stan pułku na dzień 1 kwietnia 1942:

• oficerów – 60,
• podoficerów – 319,
• kanonierów – 963.

Stan pułku na sierpień 1943 r.^[3]:

• oficerów – 50
• podoficerów i kanonierów – 679
• 25 funtowych armat – 24

Dowództwo pal-u nie posiadało organów sztabowych. Funkcje te wykonywali: adiutant; oficer informacyjny; oficer ds. kwatermistrzowskich.

Wileńscy artylerzyści

dowódcy:

ppłk dypl. Tadeusz Sheybal (13 IX 1941 - 26 VII 1943^[4])

ppłk /płk/ Tadeusz Wirth (do 1 V 1945)^[5]

płk dypl. Kazimierz Kuś (do 5 V 1947)

zastępcy dowódcy:

mjr Wojciech Biliński

mjr Gustaw Różycki^[5]

mjr Józef Rydzewski

mjr Jerzy Janasiewicz

Obsada pułku według stanu na dzień 1 stycznia 1945

• dowódca - płk Tadeusz Wirth
• zastępca - mjr Józef Rydzewski
• adiutant – por. Stanisław Paczoski^[5]
• oficer obserwacyjny - ppor. Eugeniusz Kaźmierczak
• oficer zwiadowczy - ppor. Kazimierz Zamojski
• dowódca I dywizjonu – kpt. Wacław Trawiński^[5]
  • 1 bateria - por. Leonidas Kulbicki
  • 2 bateria - por. Aleksander Wiejak
• dowódca II dywizjonu – kpt. Zygmunt Zwolanowski^[5]
  • 3 bateria - por. Józef Drozdowski
  • 4 bateria - por. Felicjan Wieczorek
• dowódca III dywizjonu – kpt. Honoriusz Halicki^[5]
  • 5 bateria - por. Włodzimierz Strzałkowski
  • 6 bateria - por. Lesław Korzeniowski

Kawalerowie Orderu Virtuti Militari

Przypisy

Bibliografia

• Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
• Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie, Warszawa 1981
• A. Blum, M. Przedrzymirski, J. Wisz, J. Paśnicki: Artyleria polska Bitwa o Bolonie. Koło Oficerów Artylerii. Londyn 1990
• Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939–1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
• Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
• 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1997. ISBN 83-87103-20-9.
• Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty 1941-1947. Zarys dziejów. Londyn: Fundusz Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012. ISBN 978-0-9559724-0-9.