62 Pułk Piechoty (II RP)

62 pułk piechoty
8 pułk strzelców wielkopolskich
Ilustracja
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1939

Tradycje
Święto

21 sierpnia
26 kwietnia

Nadanie sztandaru

4 sierpnia 1924

Kontynuacja

15 Warmińsko-Mazurska Dywizja Zmechanizowana
15 Brygada Zmechanizowana

Dowódcy
Pierwszy

por. Ludwik Bociański

Ostatni

ppłk Kazimierz Heilman-Rawicz

Działania zbrojne
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Pastuchami (21 IV 1920)
bitwa pod Łysowem (6 VIII 1920)
bitwa o przedmoście warsz. (13–16 VIII 1920)
bitwa pod Glinianką (17–18 VIII 1920)
bitwa nad Niemnem (20–26 IX 1920)
kampania wrześniowa
bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939)
Organizacja
Dyslokacja

garnizon Bydgoszcz

Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

15 Dywizja Piechoty

62 pułk piechoty (62 pp) – oddział piechoty Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego II RP.

Formowanie i zmiany organizacyjne

8 pułk Strzelców Wielkopolskich powstał w marcu 1919 w trakcie powstania wielkopolskiego z walczących na froncie jednostek ochotników z Pleszewa i Środy Wielkopolskiej oraz batalionu zapasowego 12. pułku strzelców. Część żołnierzy brała udział w walkach już od początku powstania w Poznaniu, to jest od 27 grudnia 1918 r.

17 stycznia 1920, po włączeniu Armii Wielkopolskiej w struktury Wojska Polskiego otrzymał numer „62”. 20 stycznia 1920 pułk zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego wkroczył do Bydgoszczy. Następnie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, biorąc udział m.in. w walkach o Berdyczów oraz odnosząc samodzielne zwycięstwa w bitwach pod Glinianką i Zambrowem. Rocznicę walk o to miasto, przypadającą 26 kwietnia, ustanowiono świętem pułku.

W grudniu 1919 batalion zapasowy pułku stacjonował w Wągrowcu[1].

Pułk w walkach o granice

25 kwietnia 1920 zgrupowana nad Słuczem 15 Wielkopolska Dywizja Piechoty przystąpiła do natarcia. Maszerowała po obu stronach linii kolejowej Szepetówka-Połonne-Berdyczów-Koziatyn[2]. Jej prawe skrzydło tworzyła grupa gen. Anatola Kędzierskiego w składzie 61. i 62 pułk piechoty. Grupa otrzymała zadanie działać w kierunku na Berdyczów[3]. 26 kwietnia wielkopolskie pułki podeszły pod Berdyczów i zaatakowały dworzec kolejowy broniony przez oddziały 44 Dywizji Strzelców. Opór przeciwnika szybko złamano i do wieczora opanowano całe miasto[3].

Po opanowaniu Berdyczowa 62 pułk piechoty skierował się przez Koziatyn na Pikowiec[4]. Pod Pastuchami pułk odciął odwrót wycofującej się z Berdyczowa, a eskortowanej przez pododdział 44 DS, sowieckiej kolumnie taborowej. Po krótkiej wymianie strzałów zdemoralizowani czerwonoarmiści złożyli broń[5].

17 sierpnia dowódca 15 Dywizji Piechoty gen. Władysław Jung postawił zadanie, by 62 pułk piechoty wzmocniony 5 baterią 15 pułku artylerii polowej przegrupował się do Glinianki[6]. Maszerujący w awangardzie I batalion por. Teofila Lorka osiągnął wieczorem Gliniankę. Jego 3 kompania zorganizowała ubezpieczenie postoju, a reszta batalionu zajęła kwatery w wiosce. Około 22.00 wieś zaatakowały, wycofujące się spod Warszawy, silne oddziały sowieckie. Zaskoczony batalion został wyparty z Glinianki, utracił cały tabor i dwa ckm-y[7].

Po uporządkowaniu pododdziałów dowódca I batalionu wyprowadził kontratak i odbił wioskę. Podczas szturmu poległ sierżant Jan Koper i 4 szeregowców[8]. Godzinę później z dworu Glinianka wyszedł kolejny sowiecki atak i Polacy ponownie zostali wyparci z wioski. Porucznik Lorek obsadził 4 kompanią sierż. Michała Nowaka drogi prowadzące z Glinianki na wschód, a sam z resztą batalionu postanowił obejść wieś od południa i dołączyć do głównych sił pułku. Pod Glinianką pozostała także grupa piechurów z różnych pododdziałów. Oddział ten z własnej inicjatywy zajął stanowiska na północ od Glinianki i stąd ostrzeliwał nieprzyjaciela ogniem broni maszynowej. W tym czasie II i III batalion 62 pp zostały zatrzymane ogniem prowadzonym z dworu Glinianka. Dowódca 62 pp ppłk Władysław Grabowski wydał rozkaz natychmiastowego uderzenia na Gliniankę III batalionem i dwoma kompaniami II batalionu. Wzmocnił też swój I batalion oddziałem zwiadowców. W Woli Karczewskiej batalion por. Lorka zaatakował napotkany oddział sowieckiej kawalerii, rozproszył go i zadał mu poważne straty[7].

O świcie 18 sierpnia wieś i dwór Glinianka od zachodu zaatakowały siły główne 62 pułku piechoty[9]. Atak poprzedziła nawała ogniowa dziewiętnastu ckm i 5 baterii 15 pułku artylerii polowej kierowana przez podporucznika Stefana Eitnera. W pierwszym rzucie uderzył III batalion porucznika Kazimierza Szcześniaka[10]. Wykorzystując zamieszanie w szeregach nieprzyjaciela, dowódca I/62 pp por. Lorek uderzył na dwór od południa. Zaatakowani z dwóch stron Sowieci stawili słaby opór, a gdy w walce na bagnety Polacy zdobyli dwór i stojącą obok baterię, zaczęli masowo rzucać broń. Ubezpieczająca atak 4 kompania dopełniła okrążenia i z worka zdołały wydostać się nieliczne grupki czerwonoarmistów[7][11].

Mapy walk pułku w 1920

Kawalerowie Virtuti Militari

Order Virtuti Militari
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za walki w latach 1919-1920[12][13][14]
chor. Julian Andjelewiczplut. Leon Bineksierż. Wacław Dąbkiewicz
por. Stefan Eitnersierż. Stanisław Frańczakppor. Marian Głowacki
ppłk Władysław Grabowskikpr. Stanisław Gryborczykszer. Stanisław Jordanowski
por. Adam Kowalczykppor. Kazimierz Kwiecińskikpt. Teofil Lorek
ppor. Stefan Mrozekpor. Edward Pawłowskipor. Stanisław Piękny
kpr. Franciszek Sakwińskipor. Maksymilian Sikorskipor. Kazimierz Szcześniak
ppor. Jan Sławińskiplut. Franciszek Wasilewski

Pułk w okresie pokoju

Odsłonięcie pomnika ku czci poległych żołnierzy 62 pp w Bydgoszczy; 1929.

Od 24 stycznia 1920 pułk stacjonował w garnizonie Bydgoszcz[15], w koszarach imienia generała Franciszka Ksawerego Rymkiewicza przy ul. Warszawskiej. Wchodził w skład 15 Dywizji Piechoty[16][17].

17 kwietnia 1924 roku na placu ćwiczeń w Jachcicach w czasie szkolenia w rzucaniu granatów ręcznych miał miejsce tragiczny w skutkach wypadek. Trzymany przez kaprala Antoniego Jóźwiaka granat przedwcześnie eksplodował. Podoficer zmarł po 10 minutach w wyniku doznanych obrażeń ciała[18].

19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 21 sierpnia, jako datę święta pułkowego[19]. Pułk obchodził swoje święto w rocznicę zdobycia Zambrowa w roku 1920. Po raz pierwszy święto obchodzono w 1921 roku[20].

30 marca 1936 minister spraw wojskowych na wniosek pułku zmienił datę święta pułkowego z dnia 21 sierpnia na dzień 26 kwietnia, w rocznicę bitwy pod Berdyczowem stoczonej w 1920[21][22]. W 1936 z powodu żałoby narodowej pułk obchodził swoje święto „w ramach wewnętrznych”[22]. W przeddzień święta, w koszarach pułku, na pomniku poległych odsłonięto tablicę z nazwiskami wszystkich poległych żołnierzy, ufundowaną przez oficerów rezerwy 62 pp[22].

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 62 pułk piechoty zaliczony został do typu II pułków piechoty (tzw. wzmocnionych). W każdym roku otrzymywał około 845 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 68 oficerów oraz 1900 podoficerów i szeregowców. Na czas wojny przewidywany był do pierwszego rzutu mobilizacyjnego. W okresie zimowym posiadał dwa bataliony starszego rocznika i batalion szkolny, w okresie letnim zaś trzy bataliony strzeleckie. Jego stany były wyższe od pułku „normalnego” (typ I) o ok. 400-700 żołnierzy[23].

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939[24][a]
dowódca pułkuppłk Kazimierz Roman Heilman
I zastępca dowódcyppłk Jan III Szewczyk
adiutantkpt. Wojciech Adam Nowak
starszy lekarzmjr dr Julian Żyromski
młodszy lekarzpor. lek. Piotr Makarewicz
w dyspozycji dowódcymjr kontr. Leon Makarewicz
II zastępca dowódcy (kwatermistrz)mjr Jan I Gawroński
oficer mobilizacyjnykpt. Kazimierz Rogoziewicz
zastępca oficera mobilizacyjnegokpt. Tadeusz Romanowski
oficer administracyjno-materiałowykpt. Roman Michoń
oficer gospodarczykpt. int. Stanisław Maruniak
oficer żywnościowychor. Jan Drgas
oficer taborowy[b]kpt. Władysław Lucjan Lindner
kapelmistrzkpt. adm. Stanisław IV Grabowski
dowódca plutonu łącznościkpt. Stanisław Stawski
dowódca plutonu pionierówpor. Stefan Tarno
dowódca plutonu artylerii piechotykpt. art. Henryk Jan Rysy
dowódca plutonu ppanc.ppor. Łukasz Konrad Ciepliński
dowódca oddziału zwiaduppor. Jan Stachowiak
I batalion
dowódca batalionumjr Gustaw Sroczyński
dowódca 1 kompaniikpt. Jan Kozłowski
dowódca plutonupor. Brunon Józef Westphal
dowódca plutonuppor. Władysław Bąkowski
dowódca 2 kompaniikpt. Stefan Dońcew
dowódca plutonupor. Aleksander Ludwik Braciszewicz
dowódca plutonuppor. Adam Marian Kosicki
dowódca 3 kompaniipor. Jan Czesław Jeżewski
dowódca plutonuppor. Jerzy Diaczyszyn
dowódca 1 kompanii kmkpt. Jan Antoni Murkociński
dowódca plutonupor. Zbigniew Hołyszewski
dowódca plutonuppor. Kazimierz Piątkowski
II batalion
dowódca batalionumjr Wojciech Antoni Gniadek
dowódca 4 kompaniikpt. Romuald Aleksander Sokoliński
dowódca plutonuppor. Fryderyk Leopold Fischer
dowódca plutonuppor. Mieczysław Wieczorek
dowódca 5 kompaniikpt. Czesław Teofil Ciechoński
dowódca plutonuppor. Gwidon Józef Hadrych
dowódca plutonuppor. Władysław Witek
dowódca 6 kompaniikpt. Władysław Liniarski
dowódca plutonupor. Mieczysław Sylwester Łukasik
dowódca plutonuppor. Ludwik Matuszewski
dowódca 2 kompanii kmkpt. Bolesław Rassalski
dowódca plutonupor. Lucjan Kühn
III batalion
dowódca batalionuppłk Stanisław Boehm
dowódca 7 kompaniikpt. Bronisław Brzeziński
dowódca plutonupor. Leon Szyjkowski
dowódca plutonuppor. Ryszard Mieczysław Goc
dowódca plutonuppor. Edmund Wiznerowicz
dowódca 8 kompaniipor. Kazimierz Bronisław Ortyl
dowódca plutonuchor. Marian Dębosz
dowódca 9 kompaniikpt. Tadeusz Leopold Miedzianowski
dowódca plutonuppor. Józef Andrzejewski
dowódca 3 kompanii kmmjr Wojciech Krajewski
dowódca plutonupor. Kazimierz Stefan Orłowski
dowódca plutonupor. Lucjan Markiewicz
na kursiepor. Antoni Edward Pawecki
w szpitalukpt. adm. (piech.) Józef II Drozd
Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 15 DP
dowódcamjr Kazimierz Kruczkowski
dowódca plutonu strzeleckiegopor. Rudolf Franciszek Fischer
dowódca plutonu strzeleckiegopor. Aleksander Czesław Majorek
dowódca plutonu strzeleckiegoppor. Józef Kwit (61 pp)
dowódca plutonu kmpor. Ludwik Marian Diehl (61 pp)
62 obwód przysposobienia wojskowego „Kcynia”
kmdt obwodowy PWmjr piech. Władysław III Pawłowski[c]
kmdt powiatowy PW Kcyniakpt. adm. (piech.) Jan Kaperek(*)
kmdt powiatowy PW Szubinkpt. piech. Michał Olisiewicz(*)
kmdt powiatowy PW Żninkpt. adm. (piech.) Jan Curzytek(*)
kmdt powiatowy PW Chodzieżkpt. adm. (piech.) Leon Wojtyniak(*)
kmdt powiatowy PW Wągrowieckpt. piech. Stefan Wałajtys

Pułk we wrześniu 1939

Pułk walczył w składzie 15 DP

24 sierpnia 1939 rozpoczęto mobilizację pułku, którą zakończono w ciągu 3 dni. 30 sierpnia 1939 pułk, pod dowództwem płk. Kazimierza Heilman-Rawicza, obsadził zachodnią linię obrony „przedmościa bydgoskiego” w rejonie KruszynOsówiecOsowa Góra. 1 września nieprzyjaciel ograniczył się do bombardowania i rozpoznania pozycji pułku. Dopiero 2 września przeprowadził natarcia, wsparte czołgami i artylerią, które zostały powstrzymane. Wieczorem z 2 na 3 września pułk przegrupował się w kierunku północnym. Następnego dnia Niemcy zostali powstrzymani przez doskonale zorganizowaną obronę i ostrzał artylerii w rejonie Tryszczyna. Z obawy dowództwa Armii „Pomorze” przed okrążeniem jednostki, zgodnie z rozkazem pułk wycofał się nocą (3/4 IX) do Bydgoszczy. W czasie odwrotu przez miasto oddziały zostały ostrzelane przez dywersantów niemieckich. Po opanowaniu dywersji i wysadzeniu mostów na Brdzie, zajął pozycje obronne na południe od miasta (w rejonie EmilianowoPiecki). W następnych dniach prowadził zwycięskie walki z przeciwnikiem, np. 6 września z niemiecką 50 DP w Puszczy Bydgoskiej.

Po raz drugi w nocy z 6 na 7 września oderwał się od wroga i ruszył lewym brzegiem Wisły w stronę Sochaczewa i Warszawy. Pułk wziął udział w największej bitwie kampanii wrześniowej – bitwie nad Bzurą. Przez wiele dni żołnierze odpierali ataki niemieckie, zabezpieczając północną flankę wojsk polskich (w rejonie CzerniewiceGrabkowo). 12 IX pułk odpierał ataki niemieckiej 208 DP, po czym został przesunięty na południe od Kowala dla osłony południowego skrzydła 27 DP. W kolejnych dniach pułk osłaniał odwrót i przeprawę dywizji przez Bzurę. 17 września przekroczył rzekę i bronił przejścia pod Brochowem. W końcu nadwyrężona obrona polska została przełamana, a pułk skierował się do Puszczy Kampinoskiej. Między 19 a 21 września dotarł do Warszawy, gdzie po krótkim odpoczynku zajął pozycje na Czerniakowie. Jeszcze 27 września przeprowadził skuteczny kontratak na Wilanów. Szlak bojowy 62 pułku piechoty wielkopolskiej zakończył się wraz z kapitulacją stolicy – 28 września 1939.

Straty jednostki w kampanii 1939 r. zamknęły się liczbą około 700 zabitych oraz 1000 rannych.

Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939[27]
Dowództwo pułku
dowódca pułkuppłk piech. Kazimierz Heilman-Rawicz
I adiutantkpt. Bolesław Rassalski (20 IX ranny w Wólce Węglowej)
II adiutantkpt. Wojciech Adam Nowak
oficer informacyjnyppor. Józef Andrzejewski
oficer łącznościkpt. piech. Stanisław Stawski[28]
naczelny lekarzmjr lek. Jerzy Zygmunt Suwiński
kierownik kancelariippor. rez. Wacław Nalaszek
Organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych
kwatermistrzkpt. Jan Murkociński
oficer płatnikpor. rez. Florian Ignacy Janicki
oficer żywnościowypor. rez. Jan Pisula
kapelmistrzkpt. Stanisław Grabowski
kapelanks. kpl. Franciszek Dachtera
oficer broni (zbrojmistrz)st. majster Franciszek Grabios
dowódca kompanii gospodarczejpor. Wojciech Kiss-Orski
szef kompanii gospodarczejst. sierż. Fl. Kubicki
zastępca dowódcy taboruplut. M. Żywiołowski
I batalion
dowódca batalionukpt. Władysław Liniarski (20 IX kontuzjowany, wzięty do niewoli)
oficer płatnikppor. rez. Henryk Waciński
oficer żywnościowyppor. rez. Jan Palmowski
dowódca 1 kompanii strzeleckiejpor. Kazimierz Bronisław Ortyl
dowódca 2 kompanii strzeleckiejppor. Mieczysław Wieczorek
dowódca 3 kompanii strzeleckiejpor. Wachowicz
dowódca 1 kompanii ckmkpt. Bronisław Brzeziński
II batalion
dowódca batalionumjr Wojciech Gniadek (18 IX ciężko ranny)
dowódca 4 kompanii strzeleckiejpor. Aleksander Braciszewski
dowódca 5 kompanii strzeleckiejpor. rez. Bronisław Pszczółkowski
dowódca 6 kompanii strzeleckiejpor. Zbigniew Hołyszewski (18 IX poległ na Mokotowie)
dowódca 2 kompanii ckmpor. Kazimierz Stefan Orłowski
III batalion
dowódca batalionu -mjr Stanisław Liszka (17 IX ranny, zmarł z ran w Modlinie)
dowódca 7 kompanii strzeleckiejpor. Jan Czesław Jeżewski
dowódca 8 kompanii strzeleckiejpor. rez. Stanisław Dębicki
dowódca 9 kompanii strzeleckiejpor. Brunon Józef Westphal
dowódca 3 kompanii ckm -por. Lucjan Kühn
Pododdziały specjalne
dowódca kompanii ppancppor. Łukasz Ciepliński
dowódca plutonu -ppor. Wojek
dowódca plutonu -st. sierż. Tomasz Kędzierski
dowódca plutonu -plut. Czesław Ciesielski
dowódca kompanii zwiadowczejppor. piech. Jan Stachowiak
dowódca plutonu zwiadu konnegoppor. rez. Jan Winnicki
dowódca plutonu kolarzy -ppor. rez. Saski
dowódca plutonu artylerii piechotykpt. Jan Henryk Rysy
dowódca plutonu pionierówppor. rez. piech. Józef Trojański[29]
dowódca plutonu łącznościst. sierż. Wiktor Kosmowski
dowódca plutonu pgaz.ppor. rez. Kasprzycki

Symbole pułku

Sztandar

15 lipca 1924 roku Prezydent RP zatwierdził wzór chorągwi 62 pp[30]. 4 sierpnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski wręczył pułkowi chorągiew ufundowaną przez społeczeństwo Bydgoszczy i powiatu bydgoskiego[20].

Na prawej stronie płata znajdował się amarantowy krzyż, w środku którego wyhaftowano orła w wieńcu laurowym. Na białych polach, pomiędzy ramionami krzyża, znajdowały się liczby 62 w wieńcach laurowych.
Na lewej stronie płata sztandarowego, pośrodku krzyża kawaleryjskiego znajdował się wieniec taki sam jak po stronie prawej, a w wieńcu trzywierszowy napis „HONOR I OJCZYZNA”. W rogach sztandaru, w mniejszych wieńcach umieszczone były na tarczach:

  • w prawym górnym – na czerwonej tarczy orzeł biały
  • w lewy górnym – herb Bydgoszczy
  • w prawym dolnym – wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej
  • w lewym dolnym – herb Zambrowa

Na ramionach krzyża znajdują się napisy przypominające miejsca związane z historią pułku:

  • na górnym: "POZNAŃ 28. XII. 1918 r. KIJÓW 8. V. 1920 r. WARSZAWA od 11. VIII. Do 17. VIII. 1920"
  • na dolnym: "KCYNIA-PATEREK od 25. I. do 18. IV. 1919 r. PLATERÓW-SARNAKI 1-5. VIII. 1920. JAŁÓWKA-SWISŁOCZ 17.-22. IX. 1920""
  • na lewym: "RYNARZEWO do 14. I. do 24. I. 1919 r. KOZIATYN-PIKOWCE 27.-28. IV. 1920 GLINIANKA 17.-18. VIII. 1920."
  • na prawym: "KOBYLA GÓRA 12. I. 1919 r. BERDYCZÓW 26. IV. 1920 R. ZAMBRÓW 20.VIII. 1920."

Przy sztandarze zamocowana była biało-czerwona szarfa z napisem upamiętniającym fundatorów sztandaru o treści: "Miasto Bydgoszcz swoim dzieciom okolice Bydgoszczy swoim dzieciom"

Od 28 stycznia 1938 roku chorągiew pułkowa zaczęła być oficjalnie nazywana sztandarem[31]. Od 1971 roku sztandar znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie[16].

Odznaka pamiątkowa

30 grudnia 1924 roku Minister Spraw Wojskowych generał dywizji Władysław Sikorski zatwierdził odznakę 62 pp[32]. Odznaka 49x49 mm ma kształt krzyża maltańskiego pokrytego białą emalią, jako element cnoty, męstwa i ofiarności stanu żołnierskiego złożonego na ołtarzu ojczyzny. W centrum krzyża granatowa tarcza z numerem „62”. Odznaka dwuczęściowa, wykonana w tombaku srebrzonym i złoconym. Odznaki były wykonywane w dwóch wersjach: oficerskiej (emaliowanej) i żołnierskiej. Autorem projektu odznaki był kpt. Jerzy Zaleski, a wykonawcą Wiktor Gontarczyk z Warszawy[33]. Wykonawcą odznaki oficerskiej przekazanej do zbiorów Muzeum Wojska przez Gabinet MSWojsk. w 1925 r. był mistrz złotniczy i rytowniczy Paul Kinder z Bydgoszczy[34].

Strzelcy wielkopolscy

kpt. Edward Pawłowski – oficer pułku
Dowódcy pułku[35]
  • por. Ludwik Bociański (XI 1918 - 30 VI 1919)
  • kpt. Mieczysław Paluch (1 VII - 23 X 1919)
  • kpt. Jan Namysł (24 X 1919 - 12 I 1920)
  • płk piech. Władysław Miszałowski (14 I - 4 VI 1919)
  • płk piech. Bronisław Korczyc (5 - 16 VI 1919)
  • ppłk piech. Władysław Grabowski (17 VI 1920 - 20 II 1928 → dowódca piechoty dywizyjnej 14 DP)
  • ppłk SG / ppłk dypl. piech. Otton Czuruk (20 II 1928 - 23 XII 1929 → szef wydziału w Oddziale IV SG)
  • ppłk / płk dypl. piech. Władysław Powierza (21 I 1930 - X 1936 → dowódca piechoty dywizyjnej 23 DP)
  • ppłk piech. Kazimierz Heilman-Rawicz (X 1936 - 28 IX 1939)
Zastępcy dowódcy pułku (od 1938 roku - I zastępca dowódcy)
II zastępcy dowódcy pułku - katermistrzowie
  • ppłk piech. Stanisław Boehm (do 24 VIII 1939[29][37] → zastępca dowódcy OZ 15 DP)

Żołnierze 62 pułku piechoty – ofiary zbrodni katyńskiej

Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego[38] oraz Muzeum Katyńskie[39][d][e].

Nazwisko i imięstopieńzawódmiejsce pracy przed mobilizacjązamordowany
Bałka Franciszekkpt. w st. sp.Charków
Błęcki Jan Izydorpor. rez.urzędnikIzba Skarbowa w GrudziądzuCharków
Bartkowiak Czesławppor. rez.szkoły w Kcyni i BydgoszczyKatyń
Behrendt Alojzyppor. rez.urzędnikKatyń
Ciaputa Ludwik Janpor. rez.nauczycielszkoła w BydgoszczyCharków
Hoppe Edwardppor. rez.nauczycielszkoła w BydgoszczyKatyń
Jarmark Walerianpor. rez.nauczycielszkoła powszechnaCharków
Loroch Piotr[42]por. rez.nauczycielGimnazjum w KościerzynieKatyń
Łakota Kazimierz[43]por. rez.prawnik, mgrCharków
Pękalski Marianppor. rez.prawnikDom Filatelistyczny w PoznaniuKatyń
Pużanowski Witoldppor. rez.Katyń
Rusinek Józefppor. rez.nauczycielszkoła w Nakle n. NoteciąKatyń
Staśkiewicz Edmundppor. rez.prawnikCharków
Zyś Romanpor. rez.nauczycielszkoła w BydgoszczyCharków

Upamiętnienie

11 maja 2013 na terenie Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Bydgoszczy przy ul. Warszawskiej odbyła się uroczystość odsłonięcia odrestaurowanej tablicy pamiątkowej z napisem: „Pamięci żołnierzy 62 pułku piechoty wielkopolskiej, którzy życie swe oddali za wolność Ojczyzny w latach 1939–1945. Tryszczyn Szczutki Bydgoszcz Piecki Grabkowo Góra Biała Brochów Witkowice Puszcza Kampinoska Laski Wawrzyszew Mokotów Warszawa. Koledzy broni”.

Uwagi

  1. Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[25].
  2. Oficer taborowy był jednocześnie dowódcą kompanii gospodarczej.
  3. Gwiazdką oznaczono oficera, który pełnił jednocześnie więcej niż jedną funkcję[26].
  4. Jeśli nie zaznaczono inaczej, miejsce służby żołnierzy zawodowych przed mobilizacją podano za: Ryszard Rybka, Kamil Stepan; Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939[40].
  5. Jeśli nie zaznaczono inaczej, informacje o żołnierzach znajdujących się na Białoruskiej Liście Katyńskiej pochodzą z książki: Maciej Wyrwa; Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940[41].

Przypisy

  1. Odziemkowski 2010 ↓, s. 226.
  2. Wyszczelski 2009 ↓, s. 65.
  3. a b Odziemkowski 1998 ↓, s. 28.
  4. Radwański 1929 ↓, s. 8.
  5. Odziemkowski 2004 ↓, s. 307.
  6. Radwański 1929 ↓, s. 14.
  7. a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 134.
  8. Radwański 1929 ↓, s. 16.
  9. Radwański 1929 ↓, s. 15.
  10. Radwański 1929 ↓, s. 17.
  11. Radwański 1929 ↓, s. 18.
  12. Radwański 1929 ↓, s. 27.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 995-996.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 103.
  15. Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 105.
  16. a b Satora 1990 ↓, s. 121.
  17. Almanach Oficerski 1923/24 ↓, s. 52.
  18. Tragiczny wypadek w Bydgoszczy, „Gazeta Wągrowiecka. Pismo dla Rodzin Polskich” Nr 49 z 24 kwietnia 1924 roku, s. 1.
  19. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
  20. a b Radwański 1929 ↓, s. 25.
  21. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 5 z 30 marca 1936 roku, poz. 59.
  22. a b c Zmiana daty święta pułkowego 62 p.p.. „Polska Zbrojna”. 109, s. 6, 1936-04-21. Warszawa. .
  23. Jagiełło 2007 ↓, s. 63-65.
  24. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 620-621 i 679.
  25. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  26. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VIII.
  27. Obsada personalna ↓, s. 49-53.
  28. a b Stawski 1945 ↓, s. 24.
  29. a b c Trojański 1945 ↓, s. 34.
  30. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 31 z 5 sierpnia 1924 roku, poz. 460.
  31. Dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1937 r. o znakach wojska i marynarki wojennej w: Dz.U. z 1938 r. nr 5, poz. 32.
  32. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 50 z 30 grudnia 1924 roku, poz. 705.
  33. Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 105-106.
  34. Henryk Wielecki, Rudolf Sieradzki: Wojsko Polskie 1921-1939. Odznaki pamiątkowe piechoty s. 103.
  35. Prugar-Ketling (red.) 1992 ↓, metryka.
  36. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 326.
  37. a b Obsada personalna ↓, s. 53.
  38. Katyń – miejsca pamięci. [dostęp 2022-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-19)].
  39. Muzeum Katyńskie – Księgi Cmentarne.
  40. Rocznik oficerski 1939 ↓.
  41. Wyrwa 2015 ↓.
  42. Księgi Cmentarne – wpis 2084.
  43. Księgi Cmentarne – wpis 6237.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Ofensywa 4lipca1920.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ofensywa wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego 4 lipca 1920
Odsłonięcie pomnika ku czci poległych żołnierzy 62 pp w Bydgoszczy NAC 1-W-1275.jpg
Odsłonięcie pomnika ku czci poległych żołnierzy 62 pułku piechoty w Bydgoszczy; 1929. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny - Archiwum Ilustracji. Sygnatura: 1-W-1275
Armia pomorze 1939.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Położenie wielkich jednostek Armii "Pomorze" i wielkich jednostek niemieckich 01-09-1939
15 DP w 1938.jpg
15 DP w 1938
E.Perkowicz - Bitwa Warszawska - Położenie pod Mińskiem Mazowieckim.png
Edward Perkowicz, mjr. S. G., "Bitwa pod Warszawą w sierpniu 1920 i jej kryzys". Położenie pod Mińskiem Mazowieckim w nocy z 17 na 18 sierpnia 1920 r.
Order Virtuti Militari Krzyż Srebrny.svg
Autor: Magnum045, Licencja: CC BY-SA 3.0
Order Virtuti Militari 5th Class
Bitwa o granice 1920.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bitwa o granice Polski - październik 1920
Bitwa o przedmoscie warszawskie 1920 1.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bitwy: Bitwa o przedmoście warszawskie (13 - 16 sierpnia 1920)
E Pawlowski-WP.jpg
kapitan Edward Pawłowski
Odznaka 62pp.jpg
Autor: Anwit, Licencja: CC BY-SA 4.0
Odznaka 62 pułku piechoty