65 Batalion Saperów (1939)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 24 sierpnia 1939 | |
| Rozformowanie | 1939 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | mjr Antoni Pecha | |
| Działania zbrojne | ||
| kampania wrześniowa | ||
| Organizacja | ||
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | saperzy | |
| Podległość | Armia „Kraków” | |
65 Batalion Saperów (65 bsap) – oddział saperów Wojska Polskiego.
Batalion nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w 1939 przez 5 batalion saperów z Krakowa.
Formowanie i działania
65 bsap został sformowany w dniach 24-26 sierpnia 1939, w Krakowie, w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym. Jednostką mobilizującą był 5 batalion saperów[1]. Batalion został utworzony według organizacji wojennej L.3661/mob.org. – batalion saperów typ I. Organizacja przewidywała: dowództwo batalionu, dwie kompanie saperów po trzy plutony, zmotoryzowaną kompanię saperów, pluton rozpoznawczy, pluton minerski, pluton sprzętowy, pluton odwodowy, pluton transportowy i kolumnę saperska. Po zakończeniu mobilizacji 65 bsap został podporządkowany dowódcy Armii „Kraków” i w jej składzie walczył w kampanii wrześniowej.
Po mobilizacji został; przesunięty do Oświęcimia. W dniach 4-6 września 65 bsap zniszczył mosty: na Wiśle i Sole w rejonie Oświęcimia oraz na Wiśle pod Mogiłą, a także mosty i przeprawy na Dunajcu.
12 września 1939 część batalionu w liczbie 5 oficerów oraz 150 podoficerów i saperów pod dowództwem kpt. Tadeusza Grzmielewskiego została skierowana z postoju w Dzikowie pod Baranów Sandomierski, gdzie razem z 23 bsap zbudowała przeprawę na Wiśle dla oddziałów GO „Jagmin”.
Struktura i obsada etatowa
Obsada personalna we wrześniu 1939[2][3]:
- Dowództwo batalionu
- dowódca – mjr Antoni Pecha
- zastępca dowódcy – kpt. Tadeusz Józef Grzmielewski
- adiutant – ppor. rez. Jerzy Stanisław Długoszewski
- oficer materiałowy – ppor. Bronisław Kucharski
- lekarz batalionu – ppor. rez. lek. dr Adam Wiktor Górka
- zastępca dowódcy – kpt. Tadeusz Józef Grzmielewski
- 1 kompania saperów – por. Wacław Boguszewski
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Zygmunt Nowak
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Adam Władysław Doboszyński
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Adam Ludwik Schönthaler
- 2 kompania saperów – por. Antoni Szajta
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Ludwik Józef Koczy
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Bogusław Marian Nowaczyński
- dowódca III plutonu – ppor. rez. inż. Kazimierz Marian Dekler
- 3 zmotoryzowana kompania saperów – kpt. Władysław Pogorzelski R[4]
- dowódca plutonu rozpoznawczego – por. Aleksander Koślacz R
- dowódca 1 patrolu rozpoznawczego – por. rez. pdsc Teodor Jan Gucwa
- dowódca 2 patrolu rozpoznawczego – ppor. rez. Rudolf Błahut
- dowódca plutonu minerskiego – ppor. Jan Uchto
- dowódca plutonu technicznego – ppor. rez. inż. Stefan Bergander
- szef kompanii – sierż. Franciszek Bochniak
- dowódca plutonu rozpoznawczego – por. Aleksander Koślacz R
- kolumna saperska – ppor. rez. inż. Władysław Czarnik
Przypisy
- ↑ Cutter 2003 ↓, s. 161.
- ↑ Kryska-Karski 1985 ↓, s. 36.
- ↑ Cutter 2003 ↓, s. 321.
- ↑ R – Relacja złożona w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie.
Bibliografia
- Zdzisław Józef Cutter: Polskie wojska saperskie w 1939 r. : organizacja, wyposażenie, mobilizacja i działania wojenne. Częstochowa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 2003. ISBN 83-7098-834-2.
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
- Tadeusz Kryska-Karski: Materiały do historii Wojska Polskiego, z. 17. Londyn: nakładem autora, 1985.
- Adam Julian Szugajew: Saperzy w służbie Polsce : księga pamiątkowa. Londyn: Stowarzyszenie Polskich Saperów na Obczyźnie, 1985.
- Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny "W", Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Oficyna Wydawnicza "Ajaks" i Zarząd XII Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3
- "Saperzy polscy w wojnie obronnej 1939 r." Zdzisław Cutter w "Działania bojowe saperów polskich we wrześniu 1939 r." Warszawa 2009
| ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
