69 Pułk Zmechanizowany
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1951 |
| Rozformowanie | 1955 |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | Kostrzyn nad Odrą[2] |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska Lądowe |
| Rodzaj wojsk | wojska zmechanizowane |
| Podległość | |
69 Pułk Zmechanizowany (69 pz) – oddział wojsk zmechanizowanych i pancernych Sił Zbrojnych PRL.
Formowanie i zmiany organizacyjne
17 maja 1951 Minister Obrony Narodowej wydał rozkaz o sformowaniu pułku, w terminie do 1 grudnia 1952, w garnizonie Słubice, w składzie 19 Dywizji Zmechanizowanej. 18 października tego roku nakazano przenieść miejsce formowania i miejsce stałej dyslokacji do Kostrzyna nad Odrą (w Słubicach formował się 23 pułk czołgów średnich). W grudniu 1952 roku jednostka otrzymała etat Nr 5/105 pułku zmechanizowanego.
Do 20 grudnia 1955 oddział przeformowany został w 69 pułk czołgów średnich. Zmiana etatu związana była z przeformowaniem 19 DZ w 19 Dywizję Pancerną. Do 15 sierpnia 1957 jednostka została rozformowana.
Struktura organizacyjna
- Dowództwo
- Sztab
- 3 bataliony piechoty zmotoryzowanej[3]
- batalion czołgów[5]- 23 czołgi T-34[4]
- 2 kompanie czołgów
- drużyna techniczna
- dywizjon artylerii - 12 armat ZiS-3[4]
- batalion szkolny
- bateria moździerzy - 6 moździerzy 120 mm[4]
- kompania rozpoznawcza
- kompania saperów
- kompania łączności
- kompania technicznego zaopatrzenia
- pluton obrony przeciwchemicznej
- kwatermistrzostwo
- izba chorych
Sprzęt bojowy pułku stanowiło faktycznie 10 czołgów średnich T-34/85 i 5 samochodów pancernych BA-64. Uzbrojeniu artyleryjskie to: 14 armat, 14 moździerzy i 3 ciężkie granatniki przeciwpancerne T-21.
Żołnierze pułku
Dowódcy pułku
- Kazimierz Makarewicz - (1953-1955)
- mjr Tadeusz Krosny (był w 1956)[6]
Oficerowie:
Przypisy
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960.... s. 429.
- ↑ Faktycznie jeden batalion piechoty zmotoryzowanej
- ↑ a b c d e Liczby przedstawiają stan etatowy. W praktyce ilość sprzętu i uzbrojenia w pułku była znacznie mniejsza.
- ↑ Faktycznie kompania czołgów
- ↑ Nalepa 1992 ↓, s. 86.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Edward,Jan Nalepa: Pacyfikacja zbuntowanego miasta. Wojsko Polskie w czerwcu 1956 r. w Poznaniu w świetle dokumentów wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07959-5.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
| Korpusy (rozformowane) | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Dywizje |
| ||||
| Brygady |
| ||||
| Pułki (rozformowane) |
| ||||
| Szkoły |
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).