71 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

71 Dywizja Strzelecka

71-я стрелковая дивизия

Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	10 czerwca 1940
Rozformowanie	29 maja 1945
Nazwa wyróżniająca	Toruńska
Dowódcy
Pierwszy	Akseli Anttila
Ostatni	płk Nikołaj Bielajew
Działania zbrojne
II wojna światowa (front wschodni) obrona Leningradu operacja Iskra bitwa o Kijów operacja mławsko-elbląska operacja pomorska
Organizacja
Dyslokacja	Pietrozawodsk
Rodzaj wojsk	piechota, artyleria
Skład	126 Pułk Strzelecki, 131 Pułk Strzelecki, 367 Pułk Strzelecki, 237 Pułk Artylerii
Odznaczenia

71 Toruńska Dywizja Strzelecka odznaczona orderem Czerwonego Sztandaru (ros. 71-я стрелковая Тору́ньская Краснознамённая дивизия) – związek taktyczny (dywizja) Armii Czerwonej.

Po raz pierwszy sformowana w 1934.

Po raz drugi sformowana w marcu 1940 w Pietrozawodsku jako Specjalna Dywizja Karelska (?) na bazie Fińskiej Armii Ludowej, w jej skład wchodzili radzieccy Finowie i Karelowie. 10 czerwca 1940 przemianowano ją na 71 Dywizję Strzelecką i dokompletowano personelem 18 Dywizji Strzeleckiej, rozbitej podczas kampanii fińskiej. W czasie wojny zimowej dywizja nie brała udziału w działaniach wojennych. Do maja 1941 dowództwo dywizji znajdowało się w Pietrozawodsku, na początku lata 1941 jednostki i formacje dywizji zostały wprowadzone do osad graniczących z regionami Finlandii. Siedzibę dywizji przeniesiono do Soanlahti.

Na początku wojny z Niemcami 71 Dywizja Strzelecka w składzie 7 Armii Okręgu Leningradzkiego broniła rozległego pasa w regionie Vartsel-Kuolismaa o długości ponad 100 km, na południowym odcinku granicy z Finlandią. Prawe skrzydło zajmował 126 pułk strzelecki (dowódca major Valli VI), obejmujący kierunek Porosozerskoje - Miedwieżogorsk. Centralny sektor obrony w rejonie Korpisielki zajmował 52 pułk strzelecki (dowódca pułkownik Birman M.Ya.), a na lewym skrzydle 367 pułk strzelecki (dowódca mjr Litwinow F.I.). Z półkami strzeleckimi rozmieszczono bataliony dwóch pułków artylerii, 230. i 237. (230 pułkiem artylerii dowodził Budanow), a także 133 batalion przeciwpancerny, 271 samodzielny batalion artylerii przeciwlotniczej, jednostki saperów i rozpoznania, a także batalion łączności dowodzony przez Czadowa, 69 batalion medyczny, batalion samochodowy i jednostkę zaopatrzeniową. Później w skład dywizji wszedł rezerwowy 131 pułk strzelecki, również utworzony w mieście Pietrozawodsk.

Przed frontem dywizji znajdowały się jednostki wroga wchodzące w skład Karelskiej Armii Finlandii.

Dywizją dowodzili:

• A.M. Antilla (1940 -?), generał dywizji;
• Wasilij Fiodorow (1.02.1941 - 23.08.1941), pułkownik;
• Michaił Piepielajew (25.08.1941 - 01.02.1942), pułkownik (zmarł 01.03.1943 z powodu choroby, pochowany w Wołchowie, z książki "Военные кадры в ВОВ" („Kadry wojskowe w wielkiej wojnie ojczyźnianej”), 1963);
• Wasilij Trunin (07.05.1944 - 28.07.1944), pułkownik;
• Wasilij Fiodorow (1.03.1942 - 1.05.1943), pułkownik;
• Nikifor Zamirowski (01.06.1943 - 11.11.1943), generał dywizji;
• Nikołaj Bielajew (11/22/1943 - 07.04.1944), pułkownik;
• Nikołaj Bielajew (08.06.1944 - 05.09.1945), pułkownik^[1].

Dywizja uczestniczyła w przełamaniu blokady Leningradu i odbiciu Ukrainy. Przerzucona do Polski, zajęła Modlin, Toruń i Chojnice. Wojnę zakończyła w Przęsławiu w Brandenburgii.

Bibliografia

• 71-я стрелковая дивизия (ros.). Справочник на сайте клуба «Память» Воронежского госуниверситета. [dostęp 2018-10-28].
• Robert Poirier, Albert Conner: Red Army order of battle in the Great Patriotic War. 1985. (ang.)

Przypisy