77 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej
| |||
![]() | |||
Historia | |||
Państwo | ![]() | ||
Sformowanie | 1944 | ||
Rozformowanie | 1945 | ||
Tradycje | |||
Kontynuacja | 3 Samodzielny Pułk Artylerii OPK | ||
Dowódcy | |||
Pierwszy | ppłk Gabriel Trofimow | ||
Działania zbrojne | |||
II wojna światowa | |||
Organizacja | |||
Dyslokacja | Poznań Gniezno | ||
Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe | ||
Rodzaj wojsk | Artyleria | ||
Podległość | 4 Dywizja Artylerii Przeciwlotniczej | ||
Skład | Etat Nr 08/236 |
77 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej (77 paplot) – oddział artylerii przeciwlotniczej ludowego Wojska Polskiego.
Historia pułku
77 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej został sformowany na podstawie rozkazu Nr 8 Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 20 sierpnia 1944 roku we wsi Wołyńce koło Siedlec.
Pułk został zorganizowany według radzieckiego etatu Nr 08/236 - pułku artylerii przeciwlotniczej małego kalibru i włączony w skład 4 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej. Dowódcą jednostki był oficer Armii Czerwonej, podpułkownik Gabriel Trofimow.
W dniu 5 listopada 1944 roku we wsi Przybory żołnierze pułku złożyli przysięgę.
Jednostka walczyła w rejonie Siedlec, Łodzi i Poznania. Szlak bojowy zakończyła 8 maja 1945 roku w Poznaniu. W czerwcu 1945 roku pułk został dyslokowany do Gniezna i tam w październiku tego roku rozformowany.
Obsada personalna dowództwa pułku
- dowódca pułku – ppłk ACz Gabriel Trofimow
- zastępca dowódcy do spraw polityczno-wychowawczych
- ppor. Mieczysław Wieruszewski
- por. Jacek Garbis (od 5 kwietnia 1945)
- szef sztabu
- kpt. Jan Wejsztort (od 11 października 1944)
- kpt. ACz Mikołaj Sozykin (od 17 grudnia 1944)
- kpt. ACz Fiedotow (od 31 marca 1945)
- kpt. ACz Parfienow (od 17 kwietnia 1945)
Struktura według etatu Nr 08/236
- 4 x bateria artylerii przeciwlotniczej
- kompania wielkokalibrowych karabinów maszynowych
- pluton sztabowy
- pluton amunicyjny
- kwatermistrzostwo
Stan etatowy liczył 520 żołnierzy.
sprzęt:
- 37 mm armaty przeciwlotnicze - 24
- 12,7 mm przeciwlotnicze karabiny maszynowe - 16
- samochody - 69
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
Media użyte na tej stronie
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - artyleria plotnicza
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - artyleria ciężka
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - artyleria lekka