7 Batalion Sanitarny
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1922 |
| Rozformowanie | 1931 |
| Tradycje | |
| Święto | 22 czerwca[1] |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Poznań |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko |
| Rodzaj wojsk | służba zdrowia |
7 Batalion Sanitarny (7 bsan.)[2] - pododdział służby zdrowia Wojska Polskiego.
Historia batalionu
7 Batalion Sanitarny został sformowany 5 sierpnia 1922 roku, w Poznaniu, w koszarach przy ulicy Bukowskiej[3], na bazie zlikwidowanej Kadry Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr VII. Pododdział był okręgową instytucją służby zdrowia podległą bezpośrednio szefowi sanitarnemu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII oraz jednostką ewidencyjną dla wszystkich oficerów i szeregowych pełniących służbę w formacjach sanitarnych i liniowych OK VII, w tym w 7 Szpitalu Okręgowym w Poznaniu oraz w szpitalach rejonowych w Gnieźnie, w Kaliszu (z siedzibą w Szczypiornie oraz z filią w Ostrowie Wlkp) i w Śremie (z siedzibą w Lesznie) oraz w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportu w Poznaniu, a także w Zakładzie Leczniczo-Protezowym dla Inwalidów w Poznaniu. Ponadto batalion wypełniał funkcje szkoleniowe oraz mobilizacyjne.
W 1928 roku w 7 bsan. służbę pełniło trzech lekarzy i jeden aptekarz oraz jedenastu oficerów administracyjnych, w tym dziesięciu działu sanitarnego i jeden działu gospodarczego (płatnik)[4].
30 maja 1931 roku wprowadzona została nowa organizacja pokojowa służby zdrowia. W jej ramach bataliony sanitarne zostały włączone w struktury szpitali okręgowych jako ich kadry zapasowe. Na bazie zlikwidowanego baonu utworzona została Kadra Zapasowa 7 Szpitala Okręgowego[5].
Organizacja batalionu
W skład batalionu wchodziła:
- drużyna dowódcy batalionu,
- trzy kompanie sanitarne,
- kadra batalionu zapasowego,
- warsztat sanitarno-techniczny.
Każda z kompanii sanitarnych składała się z drużyny dowódcy i czterech plutonów. Pluton liczył dwie drużyny po dwie sekcje sanitarne. Dwa plutony z każdej kompanii były wydzielone do służby w szpitalu okręgowym i w szpitalach rejonowych[6]. Szpital okręgowy dysponował trzema plutonami, a każdy z trzech szpitali rejonowych – jednym plutonem obsługi sanitarnej[7].
Żołnierze 7 Batalionu Sanitarnego
- Dowódcy Oddziału Szkolno-Sanitarnego - Komp. Zapas. Sanit. 7 - Kadry K.Z.S. VII - Baonu San. VII
- ppłk lek. Stefan Janiszewski (IV - VIII 1920)
- ppłk lek. Zelewski (IX - XII 1920)
- mjr lek. Władysław Sobecki (XII 1920 - V 1921)
- ppłk lek. Kuliński (V 1921 - V 1922)
- ppłk lek. Winiarz (p.o. V - VI 1922)
- płk lek. Stanisław Klocek (21 VI 1922 - I 1924[8])
- płk lek. Leonard Ernest Jarociński (1924)
- ppłk lek. Józef Wacław Osmólski (1928)
- ppłk lek. Leon Strehl (1931 → pomocnik komendanta 7 Szpit. Okr.[5])
- Zastępcy dowódcy batalionu
- kpt. lek. Stanisław Habich - zastępca dowódcy baonu (1923)
- mjr lek. Włodzimierz Franciszek Dębczyński (od V 1924[9])
Odznaka batalionu
23 sierpnia 1928 roku gen. dyw. Daniel Konarzewski, w zastępstwie Ministra Spraw Wojskowych, zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 7 bsan[10].
Odznaka o wymiarach 50x50 mm ma kształt krzyża pokrytego białą emalią, którego ramiona są zakończone kulkami. W jego centrum medalion w kolorze wiśniowym z granatową obwódką. Przestrzenie między ramionami krzyża wypełnione wiązkami promieni. Na ramionach krzyża wpisano numer i inicjały „7 BS” oraz rok „1920”. Odznaka jednoczęściowa, wykonana w srebrze[11].
Przypisy
- ↑ Dziennik Rozkazów MSWojsk. nr 16 z 19 maja 1927 roku
- ↑ Almanach 1923 ↓, s. 103, początkowo batalion nosił numer rzymski „VII”, odpowiadający numerowi Okręgu Korpusu Nr VII na obszarze, którego stacjonował.
- ↑ Książka adresowa miasta stołecznego Poznania 1926 s. 397.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 707.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 339.
- ↑ Almanach 1923 ↓, s. 103.
- ↑ Almanach 1923 ↓, s. 104, 107.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 stycznia 1924 roku, s. 11.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 20 maja 1924 roku, s. 289.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 23 sierpnia 1928 roku, poz. 260.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 387.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
- Książka adresowa miasta stołecznego Poznania 1926, Drukarnia Polska T.A., Poznań 1926
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).