7 Brygada Artylerii (II RP)
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 18 maja 1919 |
| Rozformowanie | 1921 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk Jan Orłowski |
| Ostatni | ppłk Józef Karol Luberadzki |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | garnizon Częstochowa (Okręg Generalny „Kielce”) |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko |
| Rodzaj wojsk | artyleria |
| Podległość | 7 Dywizja Piechoty |
7 Brygada Artylerii (7 BA) – brygada artylerii Wojska Polskiego II RP.
Historia brygady
Brygada została sformowana na podstawie rozkazu Generalnego Inspektora Artylerii z 18 maja 1920 na obszarze Okręgu Generalnego „Kielce”, jako organiczna jednostka artylerii 7 Dywizji Piechoty. Na stanowisko dowódcy brygady został wyznaczony pułkownik Jan Orzechowski, dotychczasowy oficer artylerii w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce”. Dowództwo brygady formowało się w garnizonie Częstochowa. 23 maja 1919 stacjonujący w garnizonie Warszawa 6 pułk artylerii polowej pod dowództwem pułkownika Aleksandra Kowalewskiego został przemianowany na 7 pułk artylerii polowej, przeniesiony do Częstochowy i włączony w skład brygady[1]. 26 maja 1926 w Radomiu rozpoczęto formowanie 7 pułku artylerii ciężkiej pod dowództwem pułkownika Aleksandra Aleksandrowicza[2].
Na początku grudnia 1919, z powodu braków kadrowych i sprzętowych, zaniechano formowania II dyonu oraz rozformowano dowództwo 7 pułku artylerii ciężkiej[3]. Na dzień 1 maja 1920 dysponowała 36 działami polowymi i 2 działami ciężkimi[4]. Na początku 1921 I/7 pac został przemianowany na 7 dywizjon artylerii ciężkiej. 24 kwietnia 1921 7 dac przybył do stałego garnizonu Kielce, gdzie zajął Koszary imienia księcia Józefa Poniatowskiego.
W listopadzie 1921, w związku z przejściem wojska na organizację pokojową, 7 BA została rozformowana. 7 pułk artylerii polowej pozostał w składzie 7 Dywizji Piechoty, natomiast 7 dywizjon artylerii ciężkiej został 16 października 1921 włączony w skład 4 pułku artylerii ciężkiej, jako II dywizjon.
Organizacja brygady w grudniu 1919
- Dowództwo 7 Brygady Artylerii
- 7 pułk artylerii polowej - mjr Adam Zarzycki
- I dywizjon 7 pułku artylerii ciężkiej
- 1 bateria (eks-2 bateria wałowa, eks-2 bateria 4 pac) w Międzyświeciu i Wilamowicach na Śląsku Cieszyńskim, w trakcie przezbrojenia we francuskie 105 mm armaty wz. 1913
- 2 bateria (eks-1 bateria) w Częstochowie
- 3 bateria (eks-2 bateria) w Częstochowie
Z uwagi na brak koni i umundurowania obie baterie 7 pac stacjonujące w koszarach Zacisze w Częstochowie nie mogły osiągnąć „pogotowia marszowego”.
Dowódcy brygady
- płk art. Jan Orłowski[5] (V? - X 1919)
- płk art. Władysław Jung (X 1919 - IV 1920)
- ppłk art. Ludwik Monné (p.o. od 12 XII 1919[6])
- mjr/ppłk Witold Konczakowski (p.o. 1920)
- ppłk art. Józef Karol Luberadzki (IX 1920 - XI 1921)
Przypisy
- ↑ Ryłko 1929 ↓, s. 6.
- ↑ Wiliński 1929 ↓, s. 18.
- ↑ Wiliński 1929 ↓, s. 20.
- ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 371.
- ↑ Wyszczelski 2006 ↓, s. 138.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 98 z 29 grudnia 1919 roku, poz. 4148.
Bibliografia
- Witold Jarno: Okręg Generalny Nr III Kielce w latach 1918-1921. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2003. ISBN 83-88679-31-7.
- Roman Łoś: Artyleria polska 1914-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07772-X.
- Władysław Ryłko: Zarys historii wojennej 7-go Pułku Piechoty Artylerii Polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.
- Mieczysław Wiliński: Zarys historii wojennej 4-go Pułku Artylerii Ciężkiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).