7 Brygada Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1943 |
| Rozformowanie | 1944 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 7 Brygada Strzelców |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Józef Kramczyński |
| Ostatni | ppłk Sylwester Krassowski |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
7 Brygada Piechoty (7 BP) – brygada piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Brygada została przeformowana z 7 Brygady Strzelców w marcu 1943 roku w Iraku w składzie 7 Dywizji Piechoty (Zapasowej). W dniu 25 października 1944 roku zmieniono jej nazwę na 17 Brygada Piechoty[1]
Formowanie i zmiany organizacyjne
Na podstawie wytycznych Naczelnego Wodza, dowódca Armii Polskiej na Wschodzie przeprowadził w marcu 1943 roku reorganizację podległych jednostek wchodzących w skład armii. W jej wyniku w składzie przeformowanej w zapasową 7 Dywizji Piechoty stacjonującej w obozie Quanaquin w Iraku dokonano znacznej redukcji stanu osobowego, dowództwo 7 Brygady Strzelców po zmianie etatów stało się dowództwem 7 Brygady Piechoty. Z żołnierzy wchodzących w skład 7 Brygady Strzelców powstał 23 batalion piechoty i część 7 kompanii ckm, natomiast z żołnierzy 8 Brygady Strzelców powstał 24 batalion piechoty i część 7 kompanii ckm. Wszystkich żołnierzy poza etatem przekazano do jednostek 2 Korpusu Polskiego jako uzupełnienie stanów osobowych. Odtąd 7 Brygada Piechoty/Zapasowa[a] prowadziła szkolenie nowo powołanych żołnierzy (podstawowe), jako młody rocznik oraz gromadziła żołnierzy rekonwalescentów po powrocie ze szpitali, powracających z oddelegowania i więzienia. Byli to głównie żołnierze przeznaczeni do uzupełnień jednostek piechoty 2 Korpusu Polskiego. 23 batalion piechoty dla 3 DSK, 24 batalion piechoty dla 5 KDP, natomiast 7 kompania ckm - żołnierzy o specjalnościach obsług ckm i moździerzy w batalionach strzelców i ckm. Brygada wraz z całą 7 Dywizją Piechoty stanowiła tzw. I uzupełnienie jednostek 2 Korpusu[2]. W związku z przegrupowaniem całej Armii Polskiej do Palestyny, brygada wraz z całą 7 Dywizją została przewieziona do obozu wojskowego w miejscowości Ibna, gdzie 15 stycznia 1944 r. 7 Brygadę przemianowano na Ośrodek Uzupełnień Piechoty. Podczas funkcjonowania jako OUP w jego skład włączono 19 batalion zapasowy (oficerski). Następnie wraz z przesunięciem całej Bazy 2 Korpusu do obozu wojskowego Quassasin w Egipcie z dniem 19 lutego 1944 r., Ośrodek Uzupełnień Piechoty powrócił do pierwotnej nazwy 7 Zapasowa Brygada Piechoty. Jednocześnie wyłączono ze składu brygady 19 batalion zapasowy i podporządkowano go bezpośrednio dowództwu dywizji zmieniając nazwę na Rezerwę Oficerską[2]. W lutym i marcu 1944 roku brygada w składzie 7 Zapasowej Dywizji Piechoty przygotowywała się do przerzutu na teren Włoch, w ślad za 2 Korpusem Polskim. Do portu Taranto brygada przybyła w okresie od 26 marca do 20 kwietnia i została dyslokowana do rejonu Mottoli, zajmując miejscowości San Basilio i San Domenico jako stały garnizon w ramach macierzystej dywizji i Bazy 2 Korpusu Polskiego[3]. W kwietniu i maju 1944 roku brygada rozpoczęła wcielanie uzupełnień do swoich dwóch batalionów z jednostek terytorialnych na Bliskim Wschodzie i pierwszych spośród Polaków byłych jeńców i dezerterów z armii niemieckiej, którzy przeszli pozytywną weryfikację w utworzonym obozie przejściowym „Jolanda” na południe od garnizonu brygady w San Basilio. Rozpoczęto ich szkolenie i przystosowanie do służby w Wojsku Polskim[3]. W dniach 4-29 maja 1944 roku jedynym udziałem żołnierzy z 7 Brygady Piechoty w działaniach bojowych są działania wydzielonego pododdziału w sile 12 oficerów i 62 szeregowych podzielonych na drużyny. Pododdział ten przydzielono do patrolowania linii telefonicznych znajdujących się tuż za linią frontu 2 Korpusu Polskiego, w trakcie walk o Monte Cassino. Powodem skierowania tej wydzielonej kompanii do działań patrolowo-ochronnych, była dywersja tj. zakładanie pułapek minowych na świeżo ułożonych liniach telefonicznych i ich celowe uszkadzanie[4]. Po bitwie o Monte Cassino, gdzie jednostki piechoty i kawalerii pancernej poniosły bardzo duże straty osobowe, w czerwcu wydzielono niemal wszystkich dostępnych żołnierzy z batalionów 23 i 24, do batalionów strzeleckich 3 i 5 Dywizji. Jednocześnie w związku z dużym napływem ochotników z obozu „Jolanda” niezbędne było przyspieszenie szkolenia podstawowego i specjalistycznego dla walczących formacji piechoty 2 Korpusu. W tym celu w ramach 7 Brygady sformowano w okresie od 21 czerwca do 6 lipca nowy 21 batalion piechoty. Sukcesywnie wcielane uzupełnienia po przeszkoleniu kierowano do jednostek piechoty 2 Korpusu Polskiego. Sprawne działania werbunkowe prowadzone wśród Polaków jeńców i dezerterów z armii niemieckiej dały nadzieję na dalszą rozbudowę walczącego wojska, w tym celu w ramach rozbudowy Polskich Sił Zbrojnych z dniem 23 sierpnia 1944 roku usunięto z nazwy 7 brygady "zapasowa". Jednocześnie rozkazem dowódcy korpusu z dniem 6 sierpnia 1944 roku zmieniono nazwę 24 batalion piechoty na 22 batalion piechoty[5]. W związku z dalszą fazą rozbudowy PSZ i porządkowaniem nazewnictwa jednostek z dniem 25 października 1944 roku brygada otrzymała nową nazwę 17 Brygada Piechoty[1].
Obsada personalna
Dowódcy Brygady
- ppłk Józef Kramczyński (16 III 1943 - 9 V 1944[6][7])
- p.o. ppłk Sylwester Krassowski (9 XI 1943 - 11 I 1944[7])
- ppłk Sylwester Krassowski (9 V - 20 VI 1944[6])
- ppłk Józef Kramczyński (21 VI - 8 X 1944[7])
Skład organizacyjny:
- 23 batalion piechoty
- 24 batalion piechoty (od 6 VIII 1944 r. zmieniono nazwę na 22 batalion piechoty)
- 7 samodzielna kompania ckm
- 21 batalion piechoty (zorganizowany w okresie od 21 VI do 6 VII 1944 r.)
Uwagi
- ↑ W dokumentacji służbowej używano zamiennie określeń do stycznia 1944 r. 7 Brygada Strzelców, 7 Zapasowa BP, 7 Brygada Zapasowa lub 7 Brygada Piechoty. Od lutego do sierpnia 1944 r. używano nazw 7 Zapasowa Brygada Piechoty, 7 Brygada Zapasowa lub 7 Brygada Piechoty.
Przypisy
- ↑ a b Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 47
- ↑ a b Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 46-49
- ↑ a b Gera 2019 ↓, s. 65-66
- ↑ 11 Batalion Łączności 1947 ↓, s. 89-94.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 47-52.
- ↑ a b Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 49
- ↑ a b c Zeszyt ewidencyjny przebiegu służby wojskowej ppłk Józefa Kramczyńskiego, wniosek awansowy sygn. IPMS A.XII.86/2/
Bibliografia
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 17. Londyn: 1974.
- Grzegorz Gera, Militaria Specjalne nr 63 5/2018."Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty, Lublin: Kagero Publishing, 2019, ISSN 2450-7334.
- 11 Batalion Łączności. Londyn: Koło byłych żołnierzy 11 batalionu łączności, 1947.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Godło - znak 7 Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie