7 Brygada Strzelców (PSZ)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Tradycje | |
Rodowód | |
Kontynuacja | 23 batalion piechoty |
Dowódcy | |
Pierwszy | ppłk Józef Kramczyński |
Organizacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
7 Brygada Strzelców (7 BS) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Utworzona 8 grudnia 1942 roku głównie na bazie 23 pułku piechoty. Od grudnia 1942 do marca 1943 roku w skład brygady wchodziły 19, 20 i 21 bataliony strzelców[1]. W ramach brygady prowadzono dalsze szkolenie żołnierzy brygady na kursach w polskich i brytyjskich ośrodkach szkoleniowych, ponadto szkolono pododdziały brygady do organizacji walki na podstawie brytyjskich regulaminów i w posługiwaniu się brytyjskim i amerykańskim uzbrojeniem oraz wyposażeniem. Ponadto prowadzono stopniową poprawę warunków zdrowotnych i kondycyjnych żołnierzy. Do marca 1943 roku w ramach powołanych komisji personalnych dokonano przeglądu zdrowotnego żołnierzy, zwalniając ok. 10% stanu z uwagi na wiek i zdrowie.[2] Od reorganizacji 7 Dywizji Piechoty w marcu 1943 roku z dawnego stanu osobowego 7 Brygady Strzelców utworzono 23 batalion piechoty, a 8 Brygady Strzelców utworzono 24 batalion piechoty. Ponadto z pododdziałów ckm obu brygad, utworzono 7 kompanię ckm. Od marca 1943 roku do stycznia 1944 roku funkcjonowała zamiennie jako 7 Brygada Strzelców/7 Zapasowa Brygada Piechoty. Wchodziła w skład 7 Dywizji Piechoty/ 7 Dywizji Zapasowej Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie Bazy 2 Korpusu Polskiego.[2]
Dowódca brygady
- ppłk Józef Kramczyński (12 XII 1942 - III 1943)[3]
Skład organizacyjny
Uwagi
- ↑ W dokumencie "Znaki rozpoznawcze jednostek 7 Dywizji Zapasowej załącznik nr 6 do pisma L.dz.705/Tj/S.S. (SD) Korp/43. Podano różne numery batalionów 7 Brygady Strzelców pisane na maszynie "22 i 23 baon strzelców", następnie poprawione pismem odręcznym numery na "23 i 24 baony strzelców"
Przypisy
Bibliografia
- A. Suchcitz , M. Wroński , Barwa Pułku 7 Pancernego- zarys monograficzny, Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego, 2002 .
- Tadeusz Kryska-Karski , Henryk Barański , Piechota Polska 1939-1945, Zeszyt nr 14, Londyn 1973 .
- Grzegorz Gera , Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty, „Militaria Wydanie Specjalne” (5(63) 2018), Lublin: Kagero Publishing, ISSN 2450-7334 .
- Andrzej Antoni Kamiński: Oznakowania Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Czerwonak: Wydawnictwo Vesper, 2019. ISBN 978-83-7731-332-9.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).