7 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

7 Dywizja Piechoty

7. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1934 Monachium
Rozformowanie	1945
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	OKH

7 (Bawarska) Dywizja Piechoty, niem. 7. Infanterie-Division – niemiecki związek taktyczny, utworzony w 1935 w Monachium (stąd nieoficjalne określenie: "Bawarska" w nazwie). Weszła w skład Grupy Armii Południe feldmarszałka Gerda von Rundstedta.

Dowódcy

• gen. Eugen Ott 1 sierpnia - 30 września 1939)
• gen. Eccard Freiherr von Gablenz (30 września 1939 - 13 grudnia 1941)
• gen. Hans Jordan (13 grudnia 1941 - 1 listopada 1942)
• gen. Fritz-Georg von Rappard (1 listopada 1942 - 2 października 1943)
• gen. Carl André (2 października 1943 - 30 listopada 1943)
• gen. Gustav Gihr (30 listopada 1943 - 9 grudnia 1943)
• gen. Hans Traut (9 grudnia 1943 - 15 lutego 1944)
• gen. Fritz-Georg von Rappard (15 lutego 1944 - sierpień 1944)
• gen. Alois Weber sierpień 1944 - sierpień 1944)
• gen. Fritz-Georg von Rappard (sierpień 1944 - luty 1945)
• gen. Rudolf Noak (luty 1945 - 8 maja 1945)

Rejony działań

• Polska (wrzesień 1939 - maj 1940)
• Francja (maj 1940 - czerwiec 1940)
• Niemcy (czerwiec 1940 - czerwiec 1941)
• Front wschodni, odcinek środkowy (czerwiec 1941 - luty 1945)
• Gdańsk (luty 1945 - maj 1945)

Skład dywizji

• 19 pułk piechoty (niem. 19. Infanterie-Regiment)
• 61 pułk piechoty (niem. 61. Infanterie-Regiment)
• 62 pułk piechoty (niem. 62. Infanterie-Regiment)
• 7 zmotoryzowany batalion przeciwpancerny (niem. 7. Panzerabwehr Bataillon (mot))
• 7 batalion rozpoznawczy (niem. 7. Aufklarungs Bataillon)
• 7 pułk artylerii (niem. 7. Artillerie-Regiment)
  • 1 batalion
  • 2 batalion
  • 3 batalion
  • 1/ 3 pułku artylerii
• 7 rezerwowy batalion polowy (niem. 7. Feldersatz Bataillon)
• 7 batalion łączności
• 7 batalion saperów (niem. 7. Pionier Bataillon)
• jednostki zaopatrzeniowe

Wrzesień 1939

Początek walk

1 września 1939 7 Bawarska Dywizja Piechoty pod dowództwem gen. bryg. Eugena Otta przekroczyła granicę polską w Zwardoniu. Potężne uderzenie odpierał polski pododdział pod dowództwem por. Talarka. Realizując rozkaz przełożonego, pod naporem przeważających sił przeciwnika, zmuszony był wycofać się jednak w rejon Baraniej Góry.

2 września 1939 w godzinach rannych nastąpiło kolejne uderzenie 7 Bawarskiej Dywizji Piechoty w rejonie Ujsół, Milówki i Kamesznicy w Beskidzie Żywieckim oraz w rejonie Istebnej, Koniakowa w Beskidzie Śląskim. Natarcie to przypłacili jednak Niemcy niemałą ceną, pozostawiając w Ujsołach, Rajczy, Nieledwi i Kamesznicy ponad 50 zabitych, a także dużo zniszczonego sprzętu bojowego (głównie samochodów opancerzonych). O godz. 11.00 natarcie oddziałów 7 Dywizji Piechoty zostało zatrzymane w Milówce.

Szturm fortów w Węgierskiej Górce

Oddziały niemieckie po przegrupowaniu ponowiły atak. W ramach artyleryjskiego przygotowania posypała się lawina pocisków i zapłonęły pierwsze chałupy.

W pół godziny później do ataku ruszyła piechota niemiecka, która wkrótce znalazła się na przedpolach schronów bojowych w Węgierskiej Górce. 17 tys. żołnierzy 7. Bawarskiej Dywizji Piechoty szturmowało maleńki oddział polski, któremu udało się odeprzeć pierwszą falę uderzenia celnym ogniem ckm-ów.

Niemcy zaczęli ostrożniej podchodzić do ataku, decydując się na zdobywanie poszczególnych schronów po kolei. Taktyka ta, której kluczowym punktem były grupy szturmowe wspomagane przez saperów, nie dała spodziewanych efektów. I tak ataki trwały aż do późnych godzin nocnych. Płk Gaładyk dopiero wieczorem wydał rozkazał wycofanie się obrońcom. Załoga fortu "Waligóra" (dowódca por. Leopold Galocz) zmuszona była do wycofania się z powodu braku amunicji. Walki trwały 8 godzin, po czym opór stawiły 2 forty w Węgierskiej Górce "Włóczęga" (dow. ppor. Marian Małkowski) i "Wędrowiec" (dowódca kpt. T. Semik), oraz 1 i 2 kompania strzelecka baonu "Berezwecz" (mjr Kazimierz Czarkowski), do których nie dotarł rozkaz wycofania się.

Rankiem 3 września 1939 kpt. Semik zabronił prowadzenia ognia z wierzchu fortu i korzystał jedynie z ckm i działka 37 mm zamocowanych w ambrazurach. Rozkazu tego nie wykonał jego zastępca sierżant Raczyński i zginął przeszyty ogniem ciężkiego karabinu maszynowego.

Potyczka we wsi Lipowa

Rozbite oddziały batalionu KOP "Berezwecz" i skompletowane pod dowództwem kpt. Wajdowicza w ciągu nocy z 2 na 3 września 1939 i dalej w ciągu dnia 3 września stoczyły jeszcze potyczkę z oddziałami niemieckimi przedzierając się przez wieś Lipowa.

Wycofanie się sił polskich

Fort "Włóczęga" poddał się 3 września o godz. 8.30, a fort "Wędrowiec" dowodzony przez kpt. Tadeusza Semika o godz. 17.00. Mimo ogromnej przewagi liczebnej i technicznej, Niemcy ponieśli spore, szacowane na 200-300 ludzi, straty.

Pozostałe oddziały wycofały się w kierunku Żywca i Andrychowa. Utworzona z resztek 1 i 2 kompanii nowa kompania pod dowództwem kpt. Tadeusza Kadego wycofała się przez Ostre w kierunku Lipowej.

Potyczka w rejonie Zadziela

W dalszym marszu 4 września 1939 w godzinach rannych jednostki polskie stoczyły ciężki bój w rejonie Zadziela–Oczków z napotkanymi oddziałami 7 Bawarskiej Dywizji Piechoty, zadając nieprzyjacielowi ciężkie straty w ilości 47 zabitych i wielu rannych (był to ostatni bój Batalionu KOP "Berezwecz" na Ziemi Żywieckiej).

Bibliografia

• Wilhelm Hertlein, Chronik der 7. Infanterie-Division München.
• D. Schmidtgen, Die Münchener Hausdivision: Die Divisionskurzberichte der 7. Infanterie Division von Juli 1940 bis April 1944.

Zobacz też

• bitwa pod Węgierską Górką

Linki zewnętrzne

• Punkt oporu Węgierska Górka
• 7 Dywizja Piechoty. axishistory.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)]. (po angielsku)