7 Dywizjon Kawalerii
| ||
Historia | ||
Państwo | ![]() | |
Sformowanie | 1941 | |
Rozformowanie | 1942 | |
Tradycje | ||
Kontynuacja | 1 Pułk Ułanów Krechowieckich | |
Dowódcy | ||
Pierwszy | rtm. Edward Capałła | |
Organizacja | ||
Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
Podległość | 7 Dywizja Piechoty |
7 Dywizjon Kawalerii – jednostka rozpoznawcza Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
7 Dywizjon Kawalerii został sformowany 10 września 1941 roku przy Ośrodku Zapasowym Armii Polskiej w ZSRR w Tockoje. Wchodził w skład 7 Dywizji Piechoty.
Rozkazem dowódcy PSZ w ZSRR w lutym 1942 dywizjon został rozformowany, a żołnierze weszli w skład organizującego się 1 Pułku Ułanów Krechowieckich.
Organizacja i obsada personalna dywizjonu
- dowódca dywizjonu - rtm. Edward Capałła
- dowódca 1 szwadronu - por. Karol Stricker
- dowódca 2 szwadronu - por. Ludwik Turasiewicz
- dowódca plutonu ckm - ppor. Jan Wójtowicz
Bibliografia
- Bohdan Królikowski: Kres ułańskiej epopei : szkice do dziejów kawalerii rozpoznawczej i pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939-1947. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2007. ISBN 83-7306-332-3.
- Piotr Żaroń, Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie, Warszawa 1981
|
|
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).