7 Pułk Artylerii Lekkiej (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1942 |
| Rozformowanie | 1943 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Zygmunt Kaznowski |
| Ostatni | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Trockoje |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
7 Pułk Artylerii Lekkiej (7 pal) – oddział artylerii lekkiej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Pod koniec września 1941 roku stan Ośrodka Zapasowego Armii w Tockoje osiągnął stan 13 500 ludzi, z uwagi na powyższe dowódca ośrodka płk dypl. Janusz Gaładyk postanowił zorganizować z dniem 29 września 1941 roku obok pułków piechoty, 7 Pułk Artylerii Lekkiej pod dowództwem ppłk. Zygmunta Jana Kazanowskiego [1]. Dowódca PSZ w ZSRR gen. dyw. W. Anders rozkazami nr L.dz. 140 z dnia 20 października i L.dz. 189 z 27 października 1941 r. zlikwidował OZA, a w jego miejsce polecił utworzyć Ośrodek Organizacyjny Armii, który miał zadanie formować w składzie 7 Dywizji Piechoty, również 7 Pułk Artylerii Lekkiej. W październiku pułk osiągnął stan 800 żołnierzy. Ze względu na brak możliwości zakwaterowania w garnizonie Bielebieja formowanej dywizji, z końcem roku 1941 zaprzestano formowania 7 Dywizji Piechoty, a część żołnierzy pułku rozesłano do Ośrodków Zapasowych 5 i 6 Dywizji Piechoty[2]. Rozkazem dowódcy armii z 5 stycznia 1942 roku dotychczasowy 7 pal otrzymał miano Zapasowego Pułku Artylerii i pozostał w składzie OOA, w lutym wraz z nim przetransportowany został do miejscowości Guzar [3]. Ponownie przystąpiono do sformowania pułku 26 stycznia 1942 roku w składzie nowo organizowanej 7 DP. Nowym rejonem organizacji pułku stała się miejscowość Kenimeh w Uzbeckiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. Na dowódcę 7 pal został wyznaczony ppłk Jan Świerczyński[4]. Na zalążek pułku wydzielono 6 oficerów i 16 podoficerów z 5 DP. W okresie pobytu w Kenimeh pułk prowadził podstawowe szkolenie wojskowe i specjalistyczne, pomimo że była minimalna ilość broni strzeleckiej i artyleryjskiej. Jednostka borykała się z problemami zakwaterowania, klimatycznymi, wyżywienia oraz sanitarnymi. Efektem powyższego była epidemia wielu chorób zakaźnych. Pułk był organiczną jednostką artylerii 7 Dywizji Piechoty[5]. W marcu 1942 roku, w ramach pierwszej ewakuacji z ZSRR do Iranu szeregi pułku opuściło 130 kanonierów. Prowadzono dalsze wcielanie w szeregi ochotników i w miarę możliwości prowadzono szkolenie wojskowe oraz walkę o polepszenie kondycji zdrowotnej żołnierzy. Pomiędzy 7 i 13 sierpnia pułk transportem kolejowym przewieziony został do portu w Krasnowodzku, skąd statkiem "Beria" 19 sierpnia przybył do perskiego portu w Pahlavi. W trakcie pobytu w ZSRR w wyniku chorób zmarło 2 oficerów, 17 podoficerów i 29 szeregowych, a dalszych 3 w czasie transportu pułku na statku przez Morze Kaspijskie i po przybyciu do Pahlavi[6]. Po kwarantannie 25 sierpnia 1942 r, 7 pal został przewieziony do Khanakin w Iraku i zakwaterowany w obozie wojskowym na pustyni. Rozpoczęto leczenie oraz polepszanie stanu zdrowotnego żołnierzy. Przeformowano pułk w/g etatów brytyjskich, rozpoczęto szkolenie z napływającym brytyjskim wyposażeniem i uzbrojeniem. W wyniku reorganizacji Armii Polskiej na Wschodzie w marcu 1943 roku pułk został wyłączony z 7 Dywizji Piechoty i włączony do składu Armijnej Grupy Artylerii. Jesienią 1942 roku do pułku przybyli jako uzupełnienie z Wielkiej Brytanii polscy oficerowie i podchorążowie, podjęto szkolenie motorowe. W maju 1943 roku pułk przeniesiony został w rejon Kirkuku [7]. 15 sierpnia 1943 roku oddział został przemianowany na 7 Pułk Artylerii Konnej[6].
Żołnierze pułku
Dowódcy pułku
- ppłk Zygmunt Kaznowski[5]
- ppłk Jan Świerczyński[5]
Obsada dowódcza pułku w Iraku[8]
Dowódca pułku - ppłk Jan Świerczyński
Zastępca dowódcy pułku -
- mjr Józef Lis (IX - XII 1942)
- mjr Marian Jędrychowski (I - VII 1943)
- mjr Tadeusz Anders
Dowódca I dywizjonu -
- kpt./mjr Tadeusz Anders (IX 1942 - VII 1943)
- kpt. Władysław Arzymanow
Dowódca II dywizjonu -
- kpt. Paweł Nerlich-Dąbski (IX - XII 1942)
- kpt. Bolesław Łotarewicz (I - VII 1943)
- kpt. Mieczysław Greczyn
Dowódca III dywizjonu -
- kpt. Leopold Skarżyński
Etat wojenny pułku
- dowództwo pułku z baterią dowodzenia (sztabową)
- 2 dywizjony ogniowe:
- 2 czterodziałowe baterie armat 76 mm
- 1 czterodziałowa bateria haubic 122 mm
Według etatu pułk liczyć miał 85 oficerów i 970 kanonierów.
W kwietniu 1942 roku pułk otrzymał do szkolenia jedną armatę 76 mm[5].
Jesienią 1942 roku przeformowano pułk w/g etatów brytyjskich, w składzie: dowództwo pułku, czołówka naprawcza LAD, 3 dywizjony x 2 baterie ogniowe i bateria dowodzenia. 47 oficerów i 650 podoficerów i kanonierów. 24 haubicoarmaty 25-funtowe.
Przypisy
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 231-233.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 234-237.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 237-239.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 242-248.
- ↑ a b c d Szczurowski 2001 ↓, s. 206.
- ↑ a b Drue 1991 ↓, s. 7-12.
- ↑ Drue 1991 ↓, s. 13-25.
- ↑ Drue 1991 ↓, s. 16-24.
Bibliografia
- Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
- Stefan J. Drue: 7 P. A. K. Szkic historyczny zmechanizowanego pułku artylerii konnej 1942-1947. Londyn: Instytut Polski. Komisja Historyczna, 1991. ISBN 0-9517561-0-9.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Prod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menedżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Godło - znak 7 Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
Autor: Balcer, Licencja: CC BY 2.5
British Ordnance BL 5.5 inch (140 mm) M3 medium gun from year 1939, displayed in Hämeenlinna Artillery Museum. This gun: BL 5,5 MK 2&4 NL 79 RGFD (Royal Gun Factory).