7 Pułk Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | maj 1940 |
| Rozformowanie | czerwiec 1940 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Andrzej Bogacz |
| Działania zbrojne | |
| kampania francuska 1940 | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Guer (organizacja) |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
7 Pułk Piechoty (7pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego we Francji.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Formowanie pułku rozpoczęto 15 V 1940 roku w miejscowości Guer w pobliżu obozu Coetquidan w Bretanii, w składzie 3 Dywizji Piechoty. 7 pułk piechoty jako jedyny ze składu dywizji osiągnął niemal pełne stany osobowe do końca maja 1940 roku. W trakcie szkolenia pułk otrzymał tylko 290 karabinów, 2/3 stanu ręcznych karabinów maszynowych i komplet ciężkich karabinów maszynowych. Na przełomie maja i czerwca z pułku wydzielono najlepiej wyszkolony I batalion i przekazano, go jako uzupełnienie dla 10 BKPanc. W miejsce wydzielonego pododdziału przekazano do pułku nieprzeszkolonych rekrutów. W dniu 23 V 1940 r. na bazie 1 kompanii ckm pułku, sformowana została 7 kompania przeciwpancerna, następnie wyposażona, uzbrojona i przeszkolona we francuskich ośrodkach szkoleniowych została wysłana na front i przydzielona do francuskiej 53 Lekkiej Dywizji Piechoty[1].
W czerwcu 1940 roku pułk posiadał pełne stany osobowe, na dzień 17 VI w szeregach pułku było ok. 120 oficerów i ponad 3 000 szeregowych[2]. Był częściowo uzbrojony (I batalion pułku), wraz pozostałymi jednostkami 3 DP został wyznaczony do obrony Bretanii tzw. „Reduty Bretońskiej”.
W dniu 18 czerwca 1940, 7 pułk wraz z całą dywizją rozpoczął odwrót do portów bretońskich. Jednakże z uwagi na brak transportu morskiego w dniach 19-20 czerwca, 7 pułk wraz z dywizją został rozwiązany.
Większość żołnierzy (ok. 80%) pochodziła z emigracji francuskiej i żołnierze ci pozostali we Francji. Natomiast część żołnierzy, która chciała dalej walczyć, zdołała ewakuować się z portu Croisic i dwóch wysp usytuowanych przy ujściu Loary w pobliżu St. Nazaire, do Wielkiej Brytanii. Ogółem z 7 pp ewakuowano do Wielkiej Brytanii 66 oficerów i 535 podoficerów i szeregowych[3].
Żołnierze pułku
- Dowódca pułku - ppłk Andrzej Bogacz[4]
- Szef sztabu - mjr dypl. Eugeniusz Dmochowski[4]
- Dowódca I batalionu - ppłk dypl. Wilhelm Wilk-Leśniak[4]
- Dowódca II batalionu - mjr Michał Bilik[4]
- Dowódca III batalionu - mjr Janusz Rowiński[4]
- oficer 6 kompanii - por. Ludwik Józef Fortuna
- oficer pułku - ppor. Jan Balcerkiewicz[a]
Uwagi
- ↑ Jan Wojciech Balcerkiewicz, urodzony 19.02.1916 r. w Kijowie. Podporucznik piechoty ze starszeństwem z dniem 15.10.1936 r. Oficer 14 pułku piechoty, we wrześniu 1939 r. w Ośrodku Zapasowym 14 pp, następnie w obronie Warszawy w szeregach 360 pp. Ranny, leczony w Szpitalu Ujazdowskim, uciekł i przedostał się do Francji. Ponownie w Wojsku Polskim, walczył jako oficer 7 pułku piechoty 3 Dywizji Piechoty. Ewakuował się do Anglii. Dowódca 2 plutonu 8 kompanii 3 Batalionu Strzelców w 1 Brygadzie Strzelców (Szkocja), dowódca 3 kompanii 1 Batalionu Grenadierów (Kadrowego), dowódca kompanii podchorążych w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Crieff. Pozostał w Anglii na emigracji, w roku 1958 uzyskał obywatelstwo brytyjskie. Zmarł w Londynie w roku 2005. Posiadał stopień kapitana.
Przypisy
- ↑ Blum (red.) 1983 ↓, s. 136-140.
- ↑ Smoliński 1996 ↓, s. 75.
- ↑ Zuziak 2001 ↓, s. ?.
- ↑ a b c d e Kryska-Karski i Barański 1971 ↓, s. 60.
Bibliografia
- Janusz Zuziak: 3. Dywizja Piechoty Wojska Polskiego we Francji w 1940 roku. Toruń: Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-977-5.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 4. Londyn: 1971.
- Aleksander Blum (red.): Artyleria Polska.Kampania Francuska 1940.Materiały do Księgi Pamiątkowej Artylerii Polskiej na Zachodzie 1940-1945. Londyn: Koło Oficerów Artylerii, 1983.
- Józef Smoliński: Ewakuacja Wojska Polskiego do Wielkiej Brytanii w czerwcu 1940. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Egros, 1996. ISBN 83-86268-59-X.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ppor. 14 pp Jan Balcerkiewicz, przetworzona fotografia ze zbiorów Mariana Ropejko