7 Pułk Ułanów (Księstwo Warszawskie)

7 Pułk Ułanów

1 pułk jazdy galicyjsko-francuskie

Historia
Państwo	Księstwo Warszawskie
Sformowanie	1809
Rozformowanie	1813
Tradycje
Rodowód	pułk jazdy płockiej 1 pułk jazdy galicyjsko-francuskiej
Dowódcy
Pierwszy	płk Augustyn Zawadzki
Organizacja
Dyslokacja	Kalisz; od 1811 Warszawa
Rodzaj wojsk	Jazda
Podległość	Dywizja Jazdy - od 1812

Ułani 7 pułku Ułanów

7 Pułk Ułanów – oddział jazdy polskiej Armii Księstwa Warszawskiego.

Opis

Formowanie pułku rozpoczęto 20 kwietnia 1809 roku z inicjatywy prefekta płockiego Rajmunda Rembielińskiego^[1] w departamencie łomżyńskim i płockim^[2]. Nosił początkowo nazwę pułku jazdy płockiej^[1]. Do 28 grudnia 1809 nazywany 1 pułku jazdy galicyjsko-francuskiej^[3]. Od 1810 występował jako 7 pułk ułanów^[1].

Pod koniec 1809 roku pułk liczył 610 żołnierzy^[4].

Wiosną 1811 roku pułk przybył do Warszawy i zakwaterował się w Koszarach Mirowskich. Po sześciu tygodniach przegrupował się w okolice Radomia, gdzie ćwiczył wspólnie z 2 p.uł. Zakład pułkowy pozostał w Sieradzu, potem przeniósł się do Gniezna.

Według Henryka Dembińskiego 7 pułk ułanów nie miał najlepszej opinii pod względem wyszkolenia: "W pułku był taki zarodek nieporządku, że do końca istnienia swego był zawsze ruchawką"

Mundur

Od 1810 roku obowiązywała następująca barwa munduru^[5]:

Kołnierz żółty z pąsową wypustką. Rabaty granatowe z pąsową wypustką.

Wyłogi rękawów żółte z pąsową wypustką

Lampasy spodni żółte^[6][a]

Żółta barwa eksponowana była również na jednej ze stref proporczyka i nawiązywała do koloru przypisanego legii warszawskiej, na której terytorium formowała się jednostka^[1].

Dowódca pułku

• płk Augustyn Zawadzki (26 kwietnia 1809)^[3]

Walki pułku

Pułk brał udział w walkach w czasie wojny polsko austriackiej i inwazji na Rosję 1812 roku.

30 kwietnia 1809 pułk przeprawił się przez Bug i uderzył na graniczne posterunki austriackie, biorąc licznych jeńców. 2 czerwca pomiędzy Górą a Piasecznem z powodzeniem ścigał austriackich huzarów. 4 czerwca przeszedł na lewy brzeg Wisły i zdobył Kozienice^[1]. Niektórzy ułani pułku pozwalali sobie w czasie walk dokonywać "nieprawych rekwizycyj w sposobie szpecącym dostojność żołnierza polskiego", za co ich dowódca otrzymał surową reprymendę od naczelnego wodza^[1].

Bitwy i potyczki^[3]:

• Góra Piaseczna (2 czerwca 1809)
• Kozienice (4 czerwca 1809),
• Kobylin (5 czerwca 1809),
• Konary (7 czerwca 1809),
• Grabowo (14 czerwca 1809),
• Sulejów (16 czerwca 1809),
• Mir (10 lipca 1812),
• Borujsk, Kojdanów (20 listopada 1812)

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Szymon Askenazy, Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807-1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
• Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
• Ryszard Morawski, Adam Paczuski: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Ułani, gwardie honorowe, pospolite ruszenie, żandarmeria konna. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-61229-03-2.
• Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807 - 1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.
• Zdzisław Żygulski jun, Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.