7 Pułk Ułanów Lubelskich (PSZ)
 Odznaka pamiątkowa pułku | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk dypl. Bronisław Mokrzycki |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Galatina |
| Rodzaj wojsk | rozpoznanie |
| Podległość | |
7 Pułk Ułanów Lubelskich (7 puł) – pułk rozpoznawczy Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne pułku
24 grudnia 1944 roku ukazał się rozkaz organizacyjny dowódcy 2 Korpusu Polskiego L.dz.6009/kwat/tj. na mocy którego 12 pułk Ułanów Podolskich miał wydzielić zawiązki organizacyjne dla 7 pułku Ułanów Lubelskich w ilości połowy stanu. Ponadto pełny stan uzbrojenia bojowego i pojazdów mechanicznych. Etat pułku (bryt.) WE II/251/1 później WE II/251/2 przewidywał 43 oficerów i 828 szeregowych[1].
25 grudnia 1944 roku, w Mercato Saraceno, generał dywizji Władysław Anders w czasie pobytu w 12 pułku Ułanów Podolskich zapowiedział, że zostanie z niego utworzony 7 pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego. Dowódca 2 Korpusu przemawiając do ułanów Podolskich powiedział: „dumny jestem z Was, iż macie w sobie tyle sił żywotnych, że będziecie zdolni wyłonić z siebie zawiązki dla 7 Pułku Ułanów. Wierzę, że godnym on będzie spadkobiercą pięknych tradycji 7 Pułku, na którego sztandarze widnieje Order Virtuti Militari”. Prace przygotowawcze rozpoczęto pod koniec grudnia 1944 roku, po przeniesieniu 12 pułku Ułanów Podolskich na południe Włoch, do miejscowości Casarano[2].
10 stycznia 1945 roku generał dywizji Władysław Anders wydał zgodę na odtworzenie 7 pułku Ułanów Lubelskich, jako pułku samochodów pancernych (rozpoznawczy) 3 Dywizji Strzelców Karpackich[3].
18 stycznia 1945 roku w Casarano odbyła się uroczystość wydzielenia i pożegnania zawiązków. Dzień ten został przyjęty za datę odtworzenia pułku. Uroczystość zakończyła msza święta, a następnie defilada obu pułków w szyku pieszym przed swoimi dowódcami. Tego samego dnia pułk odjechał do miejscowości Galatina i zakwaterował w budynku szkoły. Stan pułku liczył 16 oficerów, 7 podchorążych, 9 starszych podoficerów oraz 342 podoficerów i ułanów. 19 stycznia 1945 roku ukazał się pierwszy rozkaz dzienny pułku[4]. 27 stycznia rozpoczęły się kursy instruktorskie wyszkolenia motorowego, kierowców samochodów pancernych Staghound, wyszkolenia strzeleckiego samochodów pancernych Staghound oraz kurs obserwatorów (dowódców wozów). Kursy ukończyło 77 instruktorów[5]. 3 marca do pułku wcielono 124 ułanów, w większości ochotników z terenu Francji. 4 marca odbyła uroczysta zbiórka z okazji imienin Szefa Pułku, generała Kazimierza Sosnkowskiego. 7 marca pułk liczył 19 oficerów oraz 596 podoficerów i ułanów[6]. 19 marca 1945 roku pułk wizytował generał Władysław Anders, pełniący obowiązki Naczelnego Wodza. W przeglądzie i defiladzie wziął udział 12 Pułk Ułanów Podolskich i 25 Pułk Ułanów Wielkopolskich. 23 marca pułk obchodził swoje święto[7]. 14 maja pułk podjął marsz do strefy frontowej, celem dołączenia do macierzystej 3 DSK. Po zakończeniu działań wojennych pułk stacjonował w Petriolo i Montottone. W drugiej połowie czerwca 1945 roku dołączył do 1 BSK rozlokowanej w Budrio w okolicach Bolonii. Już w lipcu powrócił do swoich poprzednich garnizonów[8]. Przez cały rok 1945 w 7 pułku prowadzono intensywne szkolenie w pułku i na kursach poza nim, okresowo istniał szwadron szkolny. Jesienią pułk rozmieszczono nad Adriatykiem w Giulianova, a pod koniec roku przeniesiono go do Grottammare i Grottaglie, w tych miejscowościach pułk kwaterował do końca pobytu we Włoszech[9]. Od listopada 1945 roku 7 pułk Ułanów Lubelskich pełnił służbę wartowniczą w Zgrupowaniu "Straż Taranto" przy obozach jenieckich oraz magazynach amunicyjnych w rejonie Bari. W sierpniu i wrześniu 1946 roku pułk częściowo transportem kolejowym przez Niemcy i Francję, a częściowo drogą morską odbył podróż do Wielkiej Brytanii. Rozmieszczony został w Livermere Camp, w rejonie Bury Saint Edmunds w hrabstwie Suffolk. Żołnierze uczestniczyli w pracach polowych i oczyszczaniu terenu z niewybuchów, nastąpiła częściowa demobilizacja i przechodzenie do życia cywilnego. Z uwagi na powyższe w grudniu 1946 r. ze stanu osobowego utworzono dwa szwadrony "A" i "B"[10]. 3 lipca 1947 roku szwadrony „A” i „B” zostały połączone w jeden szwadron pod dowództwem por. Władysława Rubnikowicza[11]. 5 lipca 1947 roku obecnych w pułku było 113 żołnierzy, w tym: 13 oficerów, 2 chorążych, 4 starszych wachmistrzów, 5 wachmistrzów, 8 plutonowych, 14 kaprali, 23 starszych ułanów i 44 ułanów. Poza pułkiem było odkomenderowanych kolejnych 23 podoficerów i 63 ułanów[12]. 10 lipca 1947 roku oddział został przeniesiony z obozu Livermere Camp do obozu Great Bower Wood Camp położonego kilka mil na zachód od Londynu[11].
Lubelscy ułani
- Dowódcy pułku
- ppłk dypl. kaw. Bronisław Mokrzycki (19 I 1945 - 2 IX 1947)[13][14]
- Obsada personalna pułku 19 stycznia 1945
- Dowództwo
- dowódca pułku - ppłk dypl. kaw. Bronisław Mokrzycki
- zastępca dowódcy - rtm. Tadeusz Wojnarowski
- adiutant - rtm. Jerzy Rędziejowski
- oficer informacyjny - ppor. Jan Dziewanowski (od 7 III 1945[15])
- kwatermistrz - por. Zdzisław Nemetz (od II 1945[16])
- lekarz - ppor. lek. Tomasz Cisek (od II 1945[16])
- oficer techniczny - kpr. pchor. inż. Czesław Krzyżanowski
- kapelan - ks. Stanisław Kotowski (od 7 IV 1945[17])
- szef kancelarii - st. wachm. Roman Mierzwiak
- dowódca czołówki naprawczej - ppor. inż. Marian Rembowski (od IV 1945[18])
- 1 szwadron
- dowódca 1 szwadronu - por. Zygmunt Fuglewicz
- oficer szwadronu - ppor. Włodzimierz Salnicki
- oficer szwadronu - ppor. Władysław Czernecki
- szef szwadronu - wachm. Antoni Wróblewski
- 2 szwadron
- dowódca 2 szwadronu - por. / rtm. Mieczysław Kowszun
- dowódca szwadronu - rtm. Wojciech Konopka (od 23 IV 1945[19])
- oficer szwadronu - ppor. Władysław Rubnikowicz
- oficer szwadronu - ppor. Zbysław Osiecki
- szef szwadronu - st. wachm. Adam Skrzypczak
- 3 szwadron
- dowódca 3 szwadronu - por. Witold Świderski
- oficer szwadronu - ppor. Jan Śniechowski
- oficer szwadronu - ppor. Edmund Michalak
- szef szwadronu - wachm. Kazimierz Tiupa
- szwadron dowodzenia
- dowódca szwadronu dowodzenia - rtm. Piotr Medyna
- oficer gospodarczy - ppor. Jerzy Michalski
- oficer szwadronu - ppor. Władysław Wzorek
- oficer szwadronu - ppor. Józef Słysz
- szef szwadronu - wachm. Józef Filary
Kadrę uzupełniał por. Henryk Tekliński „przykomenderowany z 12 Pułku Ułanów Podolskich na okres wyszkolenia pułku”[20].
Ponadto służbę w pułku pełnił ppor. Stefan Nędzyński.
Przypisy
- ↑ Młotek (red.) 1978 ↓, s. 664-665.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 2.
- ↑ Lalak i Kamiński 2006 ↓, s. 35.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 3-6.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 9, 12.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 16.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 20-21.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 122.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 123.
- ↑ Tym 2014 ↓, s. 30-34.
- ↑ a b Kronika 1947 ↓, s. 185.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 186.
- ↑ Krzysztof Szczypiorski. Zarys dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego. „Rocznik Mińsko-Mazowiecki”. Z. 2, s. 70, 1994.
- ↑ Tym 2014 ↓, s. 36.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 17.
- ↑ a b Kronika 1947 ↓, s. 11.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 29.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 32.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 32-33.
- ↑ Kronika 1947 ↓, s. 4, 6.
Bibliografia
- Kronika 7 Pułku Ułanów Lubelskich (2 Korpus), 25/12/1944 - 12/1947, sygn. C.849. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1947. [dostęp 2017-04-28].
- Zbigniew Lalak, Andrzej Kamiński: Kawaleria pancerna PSZ 1940-1945. Organizacja i struktura. Warszawa: Pegaz-Bis, 2006. ISBN 83-11-08218-9.
- Janusz Odziemkowski: 7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego. Warszawa: Mikromax, 1989. ISBN 83-00-03216-9.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-2043299-2.
- Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
- Ułani Lubelscy, Księga Dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. generała Kazimierza Sosnkowskiego, red. Józef Smoleński i Marian W. Żebrowski, Koło Żołnierzy 7 Pułku Ułanów Lubelskich, Londyn 1969.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- Juliusz S. Tym: Śladami polskich gąsienic 1939-1947.Polskie Oddziały Pancerne na Zachodzie tom 13, Pułki Rozpoznawcze. Warszawa: Edipresse-Kolekcje Sp.o.o., 2014. ISBN 978-83-7989-112-2.
- Mieczysław Młotek (red.): 3 Dywizja Strzelców Karpackich 1942-1947. Londyn: Zarząd Główny Związku Karpatczyków, 1978.
Linki zewnętrzne
- Strona Muzeum 7 Pułku Ułanów Lubelskich. ulani-minskmaz.home.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-29)].
| Dywizje | |
|---|---|
| Brygady | |
| Pułki | |
| Wyposażenie |
|
Media użyte na tej stronie
Korpusówka jednostek pancernych Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Balcer, image corrected by pl:Wikipedysta:Chrumps, Licencja: CC BY 2.5
Grizzly M4A1 Sherman tank at Base Borden Military Museum.