85 mm armata przeciwpancerna D-44

85 mm armata dywizyjna wz. 1944 (D-44)
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Uralmasz
Rodzaj	armata przeciwpancerna
Historia
Prototypy	1943–1944
Produkcja seryjna	1945–1954
Wyprodukowano	10800 szt.
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	85 mm
Długość lufy	4685 mm
Donośność	15 600 m
Prędkość pocz. pocisku	793 m/s (odłamkowego) 800 m/s (przeciwpancerno-smugowy) 1050 m/s (przeciwpancerno-podkalibrowy)
Długość	8340 mm
Szerokość	1730 mm
Wysokość	1420 mm
Masa	1725 kg
Kąt ostrzału	-7° do +35° (w pionie) 54° (w poziomie)
Szybkostrzelność	do 20 strz./min.
Czas przejścia w położenie bojowe	40-60 s.
Prędkość marszowa	do 60 km/h

85 mm armata przeciwpancerna D-44 – holowana przeciwpancerna armata dywizyjna wz. 1944 konstrukcji radzieckiej^[1].

Działo znajduje się w uzbrojeniu Wojska Polskiego. Opracowano je w czasie drugiej wojny światowej i jest półautomatyczne^[1].

Charakterystyka

Armata posiada lufę monoblokową, bruzdowaną na końcu której znajduje się hamulec wylotowy. Połączona jest z nasadą zamkową za pomocą tulei łączącej. Ma zamek klinowy o ruchu pionowym zawierający mechanizm odpalający, zabezpieczający, powtórnego napinania iglicy, automatycznego otwierania i samoczynnego zamykania zamka oraz wyrzutnik^[1]. Posiada dźwigniowo-naciskowy mechanizm spustowy. Lufa tworzy zespół odrzutowy wraz z nasadą zamkową, poruszający się w cylindrycznej kołysce zamocowanej czopami w gniazdach łożyska górnego. Łoże górne jest osadzone obrotowo ma czopie łoża dolnego^[1].

Półosie kół jezdnych ułożyskowane są w sponie czołowej i wraz z wałkami skrętnymi i mechanizmem różnicowym tworzą mechanizm resorowy armaty, który po rozwarciu ogonów jest samoczynnie wyłączany^[1].

Zespół odrzutowy jest zrównoważony przez pneumatyczny odciążacz typu pchającego. Do naprowadzania działa służy zębaty mechanizm podniesieniowy typu łukowego i śrubowy mechanizm kierunkowy. Do sprzęgnięcia zespołu odrzutowego z łożem zastosowano hydro-pneumatyczny oporopowrotnik typu wrzecionowego^[1].

Armata wyposażona jest w celownik mechaniczny S-71 służący do strzelania z zakrytych stanowisk i optyczny do strzelania na wprost^[1].

Do strzelania stosowane są naboje zespolone z pociskami odłamkowymi o masie 9,54 kg, przeciwpancerno- smugowe tępogłowicowe z czopem balistycznym o masie 9,2 kg, przeciwpancerno-smugowe ostrogłowicowe o masie 9,34 kg, przeciwpancerno-smugowe podkalibrowe o masie 5 kg, błyskowo-dymne o masie 0,1 kg^[1].

Warianty

Po wprowadzeniu ulepszeń w armacie występują jej odmiany^[1]:

• D-44N – z celownikiem noktowizyjnym (nocny)
• D-44M – z instalacją oświetleniowo-sygnalizacyjną
• D-44MN – z celownikiem noktowizyjnym
• SD-44 – z napędem pomocniczym

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 56. ISBN 83-86028-01-7.