87 Pułk Artylerii Obrony Przeciwlotniczej
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Skład | Etat Nr 8/6 |
87 Pułk Artylerii OPL (87 pa OPL) – oddział artylerii przeciwlotniczej OPL Ludowego Wojska Polskiego.
87 Pułk Artylerii OPL został sformowany na podstawie rozkazu Nr 092/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 sierpnia 1951 roku, w terminie do dnia 1 grudnia 1950 roku, w garnizonie Skierniewice, według etatu Nr 8/6 o stanie 1038 żołnierzy i 16 pracowników kontraktowych. Po zakończeniu formowania pułk został podporządkowany dowódcy 9 Dywizji Artylerii OPL.
Następnie jednostka została dyslokowana do garnizonu Warszawa, gdzie zajęła koszary na Służewcu. Zadaniem pułku była obrona przeciwlotnicza stolicy. Oddział był jednostką artylerii przeciwlotniczej średniego kalibru wyposażoną w 85 mm armaty przeciwlotnicze wzór 1939 (KS-12)[1].
Wiosną 1960 roku pułk został rozformowany. Na bazie 87 i 94 pa OPL zostały utworzone cztery dywizjony ogniowe OPL (2-5) i jeden dywizjon techniczny (1)[2].
Przypisy
Bibliografia
- Tadeusz Kmiecik, Polskie lotnictwo wojskowe 1945-1962, Agencja Wydawnicza ULMAK, Pruszków 2002, ISBN 83-87226-29-7.
- Paweł Piotrowski, System obrony powietrznej Polski w latach 1959-1990, część II, Lotnictwo Wojskowe. Magazyn Miłośników Lotnictwa Wojskowego Nr 3 (24), MAGNUM X Sp. z o.o., maj-czerwiec 2002, ISSN 1505-1196, s. 27-31.
| Korpusy | |
|---|---|
| Dywizje | |
| Brygady | |
| Pułki OPL | |
| Pułki |
- Jednostki przeciwlotnicze Wojska Polskiego
- II RP
- PSZ na Zachodzie
- ludowe Wojsko Polskie
- Siły Zbrojne RP
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Witkowski Marcin, Licencja: CC-BY-SA-3.0
To zdjęcie zostało wykonane w Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej