8 Dywizja Piechoty (PSZ)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska | |
| Sformowanie | 1942 | |
| Rozformowanie | 1942 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | płk dypl. Bronisław Rakowski | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Szakpak[1] | |
| Rodzaj wojsk | piechota | |
| Podległość | PSZ w ZSRR | |
8 Dywizja Piechoty (8 DP) – wielka jednostka piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i dyslokacja
8 grudnia 1941 dowódca Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gen. dyw. Władysław Anders wydał wytyczne do organizacji między innymi 8 Dywizji Piechoty według etatów brytyjskich. W początkowym okresie zamiast trzech pułków piechoty dywizja miała miać tylko dwa. Uzbrojenie, wyposażenie i umundurowanie dostarczyć mieli Brytyjczycy.
W styczniu 1942 w miejscowości Szakpak (Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka) rozpoczęto formowanie jednostki 8 DP[2]. W ocenie Oddziału III Sztabu PSZ w ZSRR dywizja miała zakończyć szkolenie przygotowawcze bez broni do 1 czerwca 1942 i być gotowa do przyjęcia broni angielskiej.
Dywizja opuściła ZSRR w ramach pierwszej ewakuacji w dniach 24 marca – 4 kwietnia 1942 nie osiągnąwszy gotowości organizacyjnej. W Iraku nie została odtworzona. W połowie października 1942 do Obozu Rozdzielczego w Auchtertool w Szkocji przybyło około 5 tys. żołnierzy dywizji, którzy uzupełnili jednostki Polskich Sił Zbrojnych w Wielkiej Brytanii.
Organizacja i obsada personalna
- Dowództwo 8 Dywizji Piechoty
- dowódca - płk dypl. Bronisław Rakowski[3]
- 20 pułk piechoty
- 24 pułk piechoty
- 8 pułk artylerii lekkiej
- 8 pułk artylerii ciężkiej
- 8 dywizjon rozpoznawczy
- 8 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
- 8 batalion saperów
- 8 kompania przeciwpancerna
- 8 kompania łączności
- 8 kompania żandarmerii - por. rez. piech. Jan Szymkiewicz
- 8 kompania sanitarna
- 8 kompania warsztatowa
- 8 kompania Pomocniczej Służby Kobiet
- 8 pluton samochodowy
- 8 pluton transportowo—kolejowy
- Ośrodek Oddziałów Specjalnych
- szpital polowy
- 8 kolumna przewozowa (konna)
- 8 park intendentury
- sąd polowy 8 DP
- Komenda Uzupełnień nr 4
- stacja zborna
- referat opieki społecznej
Przypisy
- ↑ Biegański 1967 ↓, s. 235.
- ↑ Encyklopedia II wojny światowej 1975 ↓, s. 30.
- ↑ Biegański 1990 ↓, s. 54-55.
Bibliografia
- Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990. ISBN 83-03-02923-1.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Zbigniew Wawer, Organizacja polskich wojsk lądowych w Wielkiej Brytanii 1940–1945, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1992, ISBN 83-11-08218-9, s. 88-89.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).