8 Pułk Lotnictwa Szturmowego
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1946 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Ruksza |
| Działania zbrojne | |
| Operacja berlińska | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
8 Pułk Lotnictwa Szturmowego (8 plsz) – oddział lotnictwa szturmowego ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W październiku 1944 roku, na bazie radzieckiego 384 Zapasowego Pułku Lotniczego, sformowano lotnisku w Wołczańsku (ZSRR) 8 Pułk Lotnictwa Szturmowego[1].
Pułk wszedł w skład 2 Dywizji Lotnictwa Szturmowego[2].
Stan osobowy personelu latającego i technicznego liczył 201 żołnierzy, w tym 65 oficerów, 120 podoficerów i 16 szeregowców. Uzbrojenie jednostki stanowiło 28 samolotów bojowych Ił-2 i jeden samolot UIł-2[1].
W połowie lutego 1945 roku z Wołczańska do Polski wyruszył rzut naziemny pułku. 11 kwietnia 1945 roku na lotnisko Lublinek w Łodzi przeleciało 31 samolotów, w tym 29 bojowych Ił-2[1]. Od 23 kwietnia zaczęto przenoszenie pułku na przyfrontowe lotnisko Barnówko[1].
Po zakończeniu wojny pułk powrócił na węzeł lotniskowy Łódź[3], gdzie w styczniu 1946 roku został rozformowany[1]. Jego tradycje kontynuował od 1967 roku 8 Pułk Lotnictwa Myśliwsko-Szturmowego[a].
Działania bojowe
Do działań w operacji berlińskiej pułk przystąpił 25 kwietnia. Wykonywał uderzenie na artylerię i pozycje obronne piechoty w rejonie Zehdenick. W dniu następnym załogi zwalczały kolumny wojska na drodze Zehdenick – Liebenwalde, niszcząc 12 samochodów i wywołując 4 pożary[1].
29 kwietnia samoloty pułku atakowały wojska niemieckie w rejonie Lentzke, Brunne i Betzin. Zniszczyły też 3 samoloty oraz urządzenia na lotniska Neuruppin. Ogółem w tym dniu zrzucono na wojska nieprzyjaciela około 6 ton bomb, wystrzelono ponad 100 pocisków rakietowych oraz około 15 tys. pocisków z działek i lotniczych karabinów maszynowych[1].
30 kwietnia jednostkę przebazowano na nowe lotnisko Steinbeck, a 1 maja zajęto kolejne lotnisko Vehlefanz, skąd załogi wystartowały do wykonania zadań bojowych w okolicach Fehrbellin i Lentzke[1].
Załogi pułku wykonały nad Brandenburgią 104 loty bojowe, niszcząc i obezwładniając oddziały grupy armijnej gen. F. Steinera. Zniszczono ponad 20 samochodów nieprzyjaciela, obezwładniono 4 baterie artylerii przeciwlotniczej i 2 baterie artylerii, wysadzono w powietrze 2 magazyny amunicji, spowodowano około 30 pożarów oraz zbombardowano kilka węzłów kolejowych. Straty pułku – jedna załoga (ppor. P. Franin i plut. Piotrowski)[1].
Obsada personalna pułku
- dowódcy pułku:
- ppłk Ruksza
- kpt. Borys Zimin
- zastępcą do spraw polityczno-wychowawczych – ppłk Paweł Butow
- szef sztabu był mjr J. Biełow
- nawigator pułku – por. Aleksander Nielubin
- dowódcy eskadr:
- por. Jan Taran
- por. Dymitr Gołowanienko
- ppor. Jan Koriawych
- por. Dymitr Gołowanienko
Uwagi
- ↑ Rozkaz Nr 025/MON Ministra Obrony Narodowej z 30 września 1967, Dziennik Rozkazów Tajnych MON z 1967, Nr 10, poz. 53.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Krzemiński 1981 ↓, s. 78-79.
- ↑ Koliński 1987 ↓, s. 104.
- ↑ Koliński 1978 ↓, s. 257-258.
Bibliografia
- Izydor Koliński: Lotnictwo Polski Ludowej 1944-1947. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07271-X.
- Czesław Krzemiński: Pułki Ludowego Lotnictwa Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 83-206-0196-7.
- Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Własna praca Kwz