93 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej
| |||
| Historia | |||
| Państwo |  PRL | ||
|---|---|---|---|
| Sformowanie | 1952 | ||
| Rozformowanie | 1967 | ||
| Tradycje | |||
| Kontynuacja | 66 paplot | ||
| Organizacja | |||
| Numer | JW 4147 | ||
| Dyslokacja | Wrocław-Leśnica | ||
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe | ||
| Rodzaj wojsk | Wojska OPL | ||
| Podległość | 11 DAPlot | ||
93 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej (93 paplot) – oddział artylerii przeciwlotniczej ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Pułk został sformowany na podstawie rozkazu Nr 0045/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 17 maja 1951 roku i rozkazu Nr 0026/Org. dowódcy OW IV z dnia 22 kwietnia 1952 roku, w terminie do 1 grudnia 1952 roku, w składzie 11 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej, według etatu Nr 4/67 pułku artylerii przeciwlotniczej średniego kalibru. Oddział miał być organizowany w Głogowie, lecz 19 maja 1952 roku miejsce formowania i postoju zmienione zostało na Wrocław-Leśnicę.
Na przełomie 1962 i 1963 roku pułk przeformowano na strukturę dywizjonową[1].
Zarządzeniem Nr 0133/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z 13 września 1963 roku Dowództwo 11 DAPlot. zostało rozformowane, a 93 paplot usamodzielniony i podporządkowany bezpośrednio dowódcy okręgu. W 1967 roku jednostka przyjęła tradycje i historyczną nazwę 66 pułku artylerii przeciwlotniczej.
Dowódcy pułku
- mjr Mieczysław Kordas (1952–1955)
- mjr dypl. Henryk Chmieluk (1955–1956)
- mjr dypl. Kazimierz Pundyk (1957–1958)
- mjr dypl. Stanisław Kościuk (1958–1959)
- mjr dypl. Henryk Sołtysiak (1959–1963)
- ppłk Tadeusz Semenowicz (1963–1970)
Struktura organizacyjna
według etatu Nr 4/67 z 22 marca 1951 roku
- dowództwo
- pluton dowodzenia
- 4 baterie artylerii przeciwlotniczej 85 mm
- bateria szkolna
- pluton remontowy
- pluton gospodarczy
Każda z czterech baterii ogniowych składała się z plutonu dowodzenia, plutonu przyrządów i plutonu ogniowego.
Na uzbrojeniu i wyposażeniu pułku znajdowało się osiemnaście 85 mm armat przeciwlotniczych wzór 1939, pięć przyrządów centralnych PAUZO-3 i pięć dalmierzy.
Przypisy
- ↑ Andrzej Gołębiewski. Wojska Obrony Przeciwlotniczej Śląskiego Okręgu Wojskowego. „Przegląd Wojsk Lądowych”. 9/2000. s. 89–94.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne, 1945–1956. Warszawa: Wyd. TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
- Marian Kopczewski: Obrona Przeciwlotnicza Wojska polskiego w latach 1919–1994. Koszalin: Wydawnictwo naukowe WSOWOPlot, 1994. ISBN 83-901489-0-0.
- Andrzej Gołębiewski. Wojska Obrony Przeciwlotniczej Śląskiego Okręgu Wojskowego. „Przegląd Wojsk Lądowych”. 9, s. 89–94, 2000. Warszawa.
| Korpusy | |
|---|---|
| Dywizje | |
| Brygady | |
| Pułki OPL | |
| Pułki |
- Jednostki przeciwlotnicze Wojska Polskiego
- II RP
- PSZ na Zachodzie
- ludowe Wojsko Polskie
- Siły Zbrojne RP
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Witkowski Marcin, Licencja: CC-BY-SA-3.0
To zdjęcie zostało wykonane w Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej
