93 Pułk Piechoty (II RP)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Stanisław Kowalski |
| Ostatni | Czesław Rzedzicki |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
93 Pułk Piechoty (93 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.
Pułk nie występował w organizacji pokojowej wojska. Był jednostką formowaną zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” dla rezerwowej 39 Dywizji Piechoty.
Mobilizacja pułku
Jednostkami mobilizującymi były pułki piechoty 3 i 28 Dywizji Piechoty:
- 72 pułk piechoty w garnizonie Radom sformował dowództwo 93 pp (rez.), I batalion, kompanię gospodarczą oraz pododdziały specjalne pułku,
- 8 pułk piechoty Legionów w garnizonie Lublin sformował II batalion,
- 15 pułk piechoty „Wilków” w garnizonie Dęblin sformował III batalion.
Walki w kampanii wrześniowej 1939 roku
Wieczorem 3 września 1939 r. pułk wymaszerował do Zagnańska. Składał się z I/93 pp (rez.) i improwizowanego batalionu (72 pułk piechoty mjr. J. Papielewicza. Wszedł w skład Podgrupy „Radom” ppłka Bronisława Kowalczewskiego w Grupie Kielce. 6 września pod Zagnańskiem odpierał ataki oddziałów 2 Dywizji Lekkiej.
III/93 pp rez.
Po zmobilizowaniu batalion 7 września przemaszerował z Dęblina do Solca i wzmocnił dywizjon rozpoznawczy WBPM mjr. Konstantego Kułagowskiego. Następnie od 9 września wraz z plutonem artylerii i dwoma plutonami 105 kompanii km plot. bronił przeprawy przez Wisłę pod miejscowością Kamień. Batalion zaatakowany od strony Kazimierza przez jednostki niemieckie wycofał się 13 września w ślad za 39 DP rez. i dołączył do niej w rejonie Kurowa. Wcielony do 94 pp rez. ppłk. Kazimierza Gołkowskiego przemieścił się w okolice Chełma. Walczył pod Cześnikami 22 września, Krasnobrodem 25 września, skapitulował wraz z macierzystą dywizją 27 września 1939 roku.
Obsada personalna pułku
Obsada personalna pułku[1]
- dowódca pułku - ppłk piech. Stanisław V Kowalski
- adiutant - kpt. piech. Jan Józef Papiz
- dowódca I batalionu - mjr piech. Jerzy ? Ksawery Wierzbowski[a]
- dowódca II batalionu - mjr piech. mgr Jan Kanty Lasota
- dowódca III batalionu - mjr piech. Zygmunt Szymański †1940 Katyń[5]
Uwagi
- ↑ Według Głowackiego i Wróblewskiego dowódca I batalionu major Wierzbowski miał na imię Jerzy[1][2], lecz oficer o tym imieniu i nazwisku – kpt. piech. Jerzy Wierzbowski (ur. 23 listopada 1894) był dowódcą II baonu rezerwowego Lądowej Obrony Wybrzeża i poległ 8 września 1939[3]. Prawdopodobnie dowódcą I/93 pp był mjr piech. Ksawery Wierzbowski (ur. 18 września 1891), pokojowy II zastępca dowódcy 72 pp w Radomiu[4].
Przypisy
- ↑ a b Głowacki 1986 ↓, s. 27.
- ↑ Wróblewski 1986 ↓, s. 95, 110, 185.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 20, 633.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 632.
- ↑ a b Gnat-Wieteska 1996 ↓, s. 42.
Bibliografia
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jan Wróblewski: Armia „Prusy” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986. ISBN 83-11-07212-4.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
- Zbigniew Gnat-Wieteska: 15 Pułk Piechoty „Wilków”. Zarys historii pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 56. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1996. ISBN 83-87103-22-5.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).