98 Pułk Piechoty (II RP)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Tadeusz Woleński |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa bitwa pod Jaworowem (15–16 IX 1939) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
98 Pułk Piechoty (98 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego.
Formowanie pułku
98 pułk piechoty nie występował w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką mobilizowaną w I rzucie mobilizacji powszechnej dla rezerwowej 38 Dywizji Piechoty. Przygotowania do mobilizacji pułku trwały od czerwca do końca sierpnia 1939 roku. Mobilizacja pułku nie została ujęta w planie „W”[1].
Formowanie jednostki 98 pp rozpoczęto 31 sierpnia 1939 roku - pierwszego dnia mobilizacji powszechnej, a zakończono 6 września.
Jednostkami mobilizującymi były jednostki organizacyjne Korpusu Ochrony Pogranicza:
- batalion KOP „Hoszcza” mobilizował dowództwo 98 pp, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych 98 pp, kompanię gospodarczą 98 pp, kompanię zwiadowczą 98 pp, pluton łączności 98 pp, kompanię przeciwpancerną typ II 98 pp oraz I baon 98 pp,
- batalion KOP „Ostróg” mobilizował pluton pionierów 98 pp, pluton przeciwgazowy 98 pp oraz II baon 98 pp,
- batalion KOP „Dederkały” mobilizował III baon 98 pp[2].
Organizacja wojenna i obsada personalna 98 pp
| Organizacja wojenna i obsada personalna 98 pp we wrześniu 1939 roku[3][4] | ||
|---|---|---|
| Stanowisko etatowe | Stopień, imię i nazwisko | Uwagi |
| dowódca pułku | ppłk piech. Tadeusz Woleński | |
| adiutant | kpt. piech. Józef Krasucki | †1940 Charków[5] |
| dowódca I batalionu | mjr piech. Stanisław II Marek[a] | |
| dowódca 1 kompanii strzeleckiej | kpt. Juliusz Peyser[b] | †20 IX 1939 Hołosko[10] |
| dowódca 1 kompanii ckm | por. Wacław Kunicki[11] | 17 IX 1939 ciężko ranny |
| dowódca II batalionu | ppłk piech. Jan Lachowicz | †24 IX 1939 Przemyśl[10] |
| dowódca 5 kompanii strzeleckiej | kpt. Bolesław Brymora | Wojsko Polskie we Francji |
| dowódca 6 kompanii strzeleckiej | kpt. Kazimierz Federowicz[c] | |
| dowódca 2 kompanii ckm | kpt. Zygmunt Barcik[d] | |
| dowódca III batalionu | mjr piech. Jan III Wojciechowski | 15/16 IX 1939 ciężko ranny |
| adiutant | kpt. piech. Franciszek Wojciechowski | dowódca 8 kompanii strzeleckiej |
| dowódca 7 kompanii strzeleckiej | kpt. piech. Włodzimierz Skibiński[e] | †1940 Charków[12] |
| dowódca 8 kompanii strzeleckiej | kpt. piech. Franciszek Wojciechowski | †1940 Charków[13] |
| dowódca 9 kompanii strzeleckiej | kpt. piech. Witold Olecki | †1940 Charków[14] |
Uwagi
- ↑ Mjr piech. Stanisław II Marek ur. 27 sierpnia 1899. W KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca 3 kompanii granicznej „Sapożyn”[6]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 84. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. We wrześniu 1939 dowódca I/98 pp. Ranny w walkach z Niemcami 16 września 1939 pod Czarnokońcami[9]. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[8].
- ↑ Peyser Juliusz (1900-1939), kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dca 1 kompanii granicznej „Hołyczówka”. We wrześniu 1939 dca 1 kompanii piechoty I batalionu piechoty 98 pułku piechoty. Ranny podczas walk z Niemcami 20 września pod Hołoskiem, umarł tego samego dnia. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 738
- ↑ Federowicz Kazimierz Stanisław, kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dca 2 kompanii granicznej „Hłuboczek”. We wrześniu 1939 dca 6 kompanii II batalionu piechoty 98 pułku piechoty. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 716
- ↑ Barcik Zygmunt, kpt. piech., w KOP od 1934. Do mobilizacji I adiutant pułku KOP „Zdołbunów”. We wrześniu 1939 dowódca 2 kompanii ckm II batalionu piechoty 98 pułku piechoty → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 710
- ↑ kpt. piech. Włodzimierz Skibiński ur. 31 lipca 1904 w Chełmie w rodzinie Aleksandra. W KOP od 1937. Do mobilizacji dca 2 kompanii granicznej „Bykowce”. We wrześniu 1939 dca 7 kompanii piechoty III batalionu piechoty 98 pułku piechoty. Więzień obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 747
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CXXXIX-CXLII.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 914, 916.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 377.
- ↑ Dalecki 1989 ↓, s. 382.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 260.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 932.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 534.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 33.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 732.
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Wacław Kunicki. Muzeum Polskich Formacji Granicznych. [dostęp 2022-01-10].
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 487.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 602.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 383.
Bibliografia
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
- Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-10)].
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).