9M14 Malutka

9M14 Malutka

(c) Aleksej fon Grozni z serbskiej Wikipedii, CC BY 3.0 rs
Państwo	ZSRR
Rodzaj	przeciwpancerny pocisk kierowany
Operacyjność	od 1961
Długość	860 mm
Średnica	125 mm
Rozpiętość	393 mm
Masa	10,9 kg
Prędkość	115 m/s
Zasięg	500 m – 3 km
Naprowadzanie	ręczne lub półautomatyczne
Masa głowicy	2,5 kg
Typ głowicy	HEAT

Wyrzutnia 9S415 z pociskiem 9M14 Malutka na wieży BPzV

9M14 Malutka (kod NATO AT-3 Sagger) – przeciwpancerny pocisk kierowany, zaprojektowany w ZSRR. Pocisk jest najprawdopodobniej najliczniej produkowanym pociskiem na świecie; jego produkcja dochodziła w latach 60. i 70. do 25000 pocisków rocznie. Poza tym, pociski były produkowane pod innymi nazwami przez 5 innych krajów, a użytkowane przez ponad 30 państw.

Historia

Przeciwpancerny pocisk kierowany 9M14 Malutka został wprowadzony do uzbrojenia w 1961 roku. Był pierwszym skonstruowanym w ZSRR ppk na tyle lekkim, że możliwe było opracowanie wyrzutni przenośnych (wcześniejsze pociski 3M6 Trzmiel i 3M11 Falanga ważyły ponad 20 kg i były odpalane z wyrzutni samochodowych). Bazował na zachodnich pociskach z lat 50. takich jak francuski Entac i szwajcarski Cobra.

W ZSRR ręczna wersja pocisku rozpoczęła służbę w zmotoryzowanych plutonach batalionów przeciwpancernych. Każdy pluton posiadał dwie sekcje z pociskami Malutka. Zespoły z pociskami były wyposażone dodatkowo w granatniki RPG-7 tak aby objąć martwą strefę pocisku (minimalny zasięg pocisku Malutka to 500 metrów). Pocisk jest również uzbrojeniem pojazdów BMP-1, BMD-1 i BRDM-2 (w wersji przeciwpancernej).

Pociski używane były z powodzeniem, poczynając od 1972 roku, przez siły Wietnamu Północnego w czasie wojny wietnamskiej. Użyte zostały także przez Syrię i Egipt podczas wojny Jom Kipur w 1973 zadały duże straty jednostkom pancernym Izraela, niektóre jednostki straciły ponad 30% czołgów.

Pocisk 9M14 Malutka stał się podstawowym ppk Układu Warszawskiego. Szybko stał się konstrukcją przestarzałą, ale do dziś jest bardzo rozpowszechniony. Ppk 9M14 był kilkakrotnie modernizowany, jednak możliwości bojowe nowych wersji nie wzrosły znacząco.

Opis

Pocisk może być odpalony z wyrzutni przenośnej (9P111), z pojazdu (BMP-1, BRDM-2, BPzV, BRM-1, BMP-23, Famos M-80), śmigłowca (Mi-2, Mi-8, Mi-24).

Pocisk jest naprowadzany na cel przez mały manipulator (9S415), co wymaga wcześniejszego intensywnego treningu. Sygnały sterujące są przesyłane do pocisku przez 3-żyłowy przewód ciągnący się za pociskiem. Zaraz po wystrzeleniu pocisk wzbija się w powietrze, tak żeby nie zahaczyć o przeszkody naziemne. Pocisk używa żyroskopu, aby utrzymać pozycję.

Minimalny zasięg pocisku to 500-800 metrów. Maksymalny zasięg wynosi 3000 m. Rażone mogą być cele znajdujące się maksymalnie 45 stopni od osi wyrzutni.

W praktyce prawdopodobieństwo trafienia waha się pomiędzy 2–25% (teoretyczne wyliczenia: 60–90%), w zależności od sytuacji i doświadczenia operatora. Trzeba wykonać około 2300 strzałów na symulatorze, żeby być biegłym w obsłudze pocisku, jak również 50-60 strzelań na symulatorze na tydzień, żeby nie stracić wprawy.

Jednym z problemów pocisku jest czas potrzebny na osiągnięcie maksymalnego zasięgu – około 30 sekund, co powoduje, że cel może się ukryć, użyć zasłony dymnej itp.

Późniejsze wersje otrzymały o wiele łatwiejszy w użyciu system naprowadzania SACLOS oraz zwiększoną prędkość lotu pocisku.

Charakterystyka

• Długość: 860 mm
• Rozpiętość: 393 mm
• Średnica: 125 mm
• Masa: 10,9 kg
• Prędkość: 115 m/s
• Zasięg: 500 m – 3 km
• Czas osiągnięcia maks. zasięgu: 30 sekund
• Głowica: 2,5 kg HEAT przebijający płytę stalową 400 mm

Bibliografia

• IgorI. Witkowski IgorI., Broń przeciwpancerna, Warszawa: Lampart, 1996, ISBN 83-86776-25-0, OCLC 750864711 .