9 Dywizja Pancerna (III Rzesza)

9 Dywizja Pancerna

9. Panzer-Division

Znak taktyczny w latach 1941-1945
Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	3 stycznia 1940
Rozformowanie	kwiecień 1945
Dowódcy
Pierwszy	gen. mjr Alfred von Hubicki
Ostatni	płk Helmut Zollenkopf
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska pancerne
Podległość	patrz tekst
Skład	patrz tekst

9 Dywizja Pancerna (niem. 9. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej

Historia

Została sformowana zgodnie z rozkazem z dnia 3 stycznia 1940 roku po przeformowaniu 4 Dywizji Lekkiej.

W maju 1940 roku weszła w skład 18 Armii i wzięła udział w ataku na Holandię. Jej pierwszym zadaniem było szybkie przemieszczenie się przez terytorium Holandii aż do mostu w Moerwijk nad Mozą w celu wsparcia wojsk desantowych (Fallschirmjäger) zrzuconych tam wcześniej. Istotne było dotarcie tam przed zbliżającą się od południa armią francuską. Udaje się to 12 maja, po czym dywizja zostaje szybko skierowana do Rotterdamu ^[1]. Bierze także udział w walkach pod Bredą oraz w zajęciu Antwerpii. Na przełomie maja i czerwca 1940 roku bierze udział w walkach pod Dunkierką. W drugiej części kampanii francuskiej bierze udział w składzie Grupy Pancernej Kleista i walczy pod Amiens i Lyonem. Po zakończeniu walk we wrześniu 1940 roku zostaje przerzucona do Polski, gdzie przebywa do grudnia 1940 roku.

W styczniu 1941 roku zostaje przerzucona do Rumunii, gdzie wchodzi w skład 12 Armii. W składzie tej armii wzięła udział w ataku na Jugosławię w kwietniu 1941 roku walcząc w rejonie Skopje a następnie skierowała się w kierunku Grecji.

W czerwcu 1941 roku licząca 157 czołgów dywizja zostaje przerzucona na front wschodni i włączona początkowo w skład 1 Grupy Pancernej Grupy Armii „Południe”, w składzie której walczyła w rejonie Kijowa i nad Dnieprem. W październiku 1941 roku włączono ją w skład 2 Armii Pancernej, a następnie 2 Armii Grupy Armii „Środek”; w tym czasie - do sierpnia 1943 roku - walczyła na środkowym odcinku frontu m.in. pod Kurskiem (posiadając w przededniu bitwy 83 czołgi) i Woroneżem. W późniejszym okresie ponownie zostaje włączona w skład Grupy Armii „Południe” i walczy na terenie Ukrainy. Na przełomie 1943 i 1944 roku walcząc w rejonie Krzywego Rogu ponosi ciężkie straty i zostaje wycofana w marcu 1944 roku w rejon Odessy, gdzie ostatecznie zostaje rozwiązana.

Pozostałości dywizji zostały skierowane do Francji, gdzie połączono je z 155 Rezerwową Dywizją Pancerną, stacjonującą na południu Francji. W sierpniu 1944 roku w czasie walk pod Falaise dywizja odniosła poważne straty. W grudniu 1944 roku zostaje włączona w skład 5 Armii Pancernej i w składzie tej armii wzięła udział w ofensywie w Ardenach. W lutym 1945 roku została wycofana do Zagłębia Ruhry, gdzie walczyła do kwietnia 1945 roku, kapitulując przed wojskami amerykańskimi.

Oficerowie dowództwa dywizji

Dowódcy dywizji^[2]

1. gen. mjr Alfred von Hubicki (1940-1942)
2. gen. por. Johannes Baeßler (1942)
3. gen. mjr Heinrich Hermann von Hülsen (1940-1942)
4. gen. por. Walther Scheller (1942-1943)
5. gen. por. Erwin Jollasse (1943)
6. gen. mjr Johannes Schulz (1943)
7. płk Max Sperling (1943)
8. gen. mjr Erwin Jollasse (1943-1944)
9. płk Max Sperling (1944)
10. gen. mjr Gerhard Müller (1944)
11. gen. por. Harald von Elverfeldt (1944)
12. gen. mjr Friedrich Wilhelm von Mellenthin (1944-1945)
13. gen. por. Harald von Elverfeldt (1945)
14. płk Helmut Zollenkopf (1945)

Skład

1940

• 33 pułk pancerny (Panzer-Regiment 33)
• 9 Brygada Strzelców (Schützen Brigade 9)
  • 10 pułk strzelców (Schützen-Regiment 10)
  • 11 pułk strzelców (Schützen-Regiment 11)
  • 701 ciężka kompania broni wsparcia piechoty (Schwere-Infanterie-Geschütz-Kompanie 701)
• 102 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 102)
• 9 pułk rozpoznawczy (Aufklärungs-Regiment 9)
• 50 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger-Abteilung 50)
• 86 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 86)
• 85 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 85)

1943

• 33 pułk pancerny (Pułk pancerny „Prinz Eugen”) (Panzer-Regiment 33 od 1943 roku Panzer-Regiment "Prinz Eugen")
• 10 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 10)
• 11 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 11)
• 102 pułk artylerii pancernej (Panzer-Artillerie-Regiment 102)
• 9 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 9)
• 287 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Artillerie-Abteilung 287)
• 50 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 50)
• 86 pancerny batalion pionierów (Panzer-Pionier-Bataillon 86)
• 85 pancerny batalion łączności (Panzer-Nachrichten-Abteilung 85)

1945

• 33 pułk pancerny (Panzer-Regiment 33)
• 51 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 51)
• 10 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 10)
• 11 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 11)
• 9 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklarung-Abteilung 9)
• 50 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Abteilung 50)
• 287 dywizjon niszczycieli czołgów ( Panzerjäger-Abteilung 287)
• 85 batalion łączności (Nachrichten Abteilung 85)

Przypisy

Bibliografia

• Marcin Bryja: Panzerwaffe. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-67-4.
• Jacek Solarz: Panzerwaffe 1945. T. 4. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 2007. ISBN 978-83-7219-276-9.
• Jorge Rosado, Chris Bishop: Dywizje pancerne Wehrmachtu 1939–1945. Poznań: Wydawnictwo Vesper, 2012. ISBN 978-83-7731-130-1.
• Leksykon Wehrmachtu – 9 Dywizja Pancerna