9 Kompania Artylerii Pieszej
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1924 |
| Rozformowanie | 1925 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | kpt. Teofil Tomaszewski |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko |
| Rodzaj wojsk | artyleria |
| Podległość | 9 Pułk Artylerii Ciężkiej |
9 Kompania Artylerii Pieszej (9 kap) – pododdział artylerii pieszej Wojska Polskiego II RP.
Na podstawie rozkazu wykonawczego L. dz. 470/Art. Org. Mob. Tjn. o nowej organizacji artylerii na stopie pokojowej z 15 maja 1924 roku przy 9 pułku artylerii ciężkiej została sformowana Kompania Artylerii Pieszej Nr 9 w składzie dwóch baterii po cztery włoskie 75 mm armaty wz. 1906. Kompania była jednostką wyszkoleniową[1][a]. Pod względem administracyjnym i mobilizacyjnym kompania była pododdziałem 9 pac na prawach dywizjonu detaszowanego[3]. W sierpniu tego roku na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy kompanii przeniesiony został kpt. Teofil Tomaszewski z 20 pap, z pozostawieniem w odkomenderowaniu na kursie w Szkole Strzelań Artylerii do 1 października 1924 roku[4]. Na rozkazu wykonawczego L. dz. 2200 Og. Org. o organizacji artylerii na stopie pokojowej na rok 1926/27 z 27 listopada 1925 kompania została zlikwidowana[5].
Kompania składała się z drużyny dowódcy i dwóch baterii. Drużyna dowódcy kompanii liczyła 4 oficerów i 51 szeregowych oraz 7 koni wierzchowych i 16 koni artyleryjskich. W drużynie dowódcy znajdował się jego poczet oraz sekcja łączności, oddział zaprzęgowy i funkcyjni. Każda z baterii liczyła 2 oficerów i 27 szeregowych oraz 3 konie wierzchowe[1].
Na przełomie 1924 i 1925 służbę w 9 kap pełniło służbę trzech oficerów artylerii, będących oficerami nadetatowymi 9 pac[6]:
- kpt. Teofil Tomaszewski,
- kpt. Kazimierz Cepryński-Ciekawy (od 1 XI 1924[7]),
- por. Oskar Kühnel (od XI 1924[8]).
Likwidacja kompanii nie oznaczała zmian w zadaniach mobilizacyjnych nałożonych na 9 pac. Zgodnie z obowiązującym wówczas planem mobilizacyjnym „S” pułk był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji 91 kompanii artylerii pieszej. Kompania miała osiągnąć gotowość 7 dnia mobilizacji. W jej skład wchodziły trzy baterie, a w każdej z nich dwa ciężkie działa rosyjskie. Na początku lat 30. XX wieku kompania została skreślona z tabeli mobilizacyjnej 9 pac. Powodem skreślenia tej i pozostałych kompanii z tabel mobilizacyjnych było przede wszystkim zużycie sprzętu i niebezpieczna amunicja[5].
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c Zarzycki 2001 ↓, s. 69.
- ↑ Szczepański 1998 ↓, s. 12.
- ↑ Zarzycki 2001 ↓, s. 69-70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 7 sierpnia 1924 roku, s. 435.
- ↑ a b Zarzycki 2001 ↓, s. 70.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 714, 733.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 115 z 29 października 1924 roku, s. 641.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 120 z 12 listopada 1924 roku, s. 671.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Andrzej Szczepański: 9 Pułk Artylerii Ciężkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISSN 08602360.
- Piotr Zarzycki. Artyleria piesza w Wojsku Polskim II Rzeczypospolitej. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (187), 2001. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 1640-6281.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).