9 Pułk Artylerii Lekkiej (2 GA)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1942 |
| Rozformowanie | 1947 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Stanisław Gliwicz |
| Ostatni | ppłk Antoni Świeży |
| Działania zbrojne | |
| kampania włoska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
9 Pułk Artylerii Lekkiej (9 pal) – oddział artylerii lekkiej Polskich Siłach Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Pułk został sformowany w październiku 1942 roku na skutek podziału pułku artylerii lekkiej 6 DP na 6 i 9 pal w Iraku w obozie wojskowym w Mullach Azis. Jesienią 1944 roku jednostka została przezbrojona i przeformowana w 9 pułk artylerii ciężkiej/najcięższej[a]. Pułk wchodził w skład 2 Grupy Artylerii wspierającej 2 Korpus. Po zakończeniu walk, na przełomie lipca i sierpnia 1945 wyznaczony został do pełnienia służby wartowniczej. Wszedł w skład Zgrupowania Brygadowego „Tobruk” Grupy „Straż” (Polish Guarg Group)[1].
Dowódcy pułku
- ppłk Stanisław Gliwicz
- ppłk Antoni Świeży
Struktura organizacyjna 9 pułku artylerii lekkiej
Pułk liczył (etatowo):
- oficerów - 50
- podoficerów i kanonierów - 679
- 25 funtowych armat - 24
Organizacja i obsada personalna 9 pułku artylerii ciężkiej
Obsada w czasie bitwy o Bolonię[2]:
- dowódca pułku – ppłk Antoni Świeży
- zastępca dowódcy - mjr Włodzimierz Łagidze
- adiutant - kpt. Stanisław Drewnowski
- dowódca I dywizjonu – kpt. Adam Kowalski
- dowódca II dywizjonu – kpt. Andrzej Cieszewski
- dowódca III dywizjonu – kpt. Ludwik Salwik
- dowódca IV dywizjonu – kpt. Edward Marcinkiewicz
Ponadto służbę w pułku pełnił por. Kazimierz Romanowicz.
Dwa dywizjony artylerii ciężkiej uzbrojone były w 7,2 calowe haubice (183 mm); kolejne dwa dywizjony w 155 mm armat dalekosiężnych (amerykańskich). Etat przewidywał 32 oficerów, 57 starszych podoficerów i 689 młodszych podoficerów i szeregowych, łącznie 778 żołnierzy. W każdej baterii po 2 armaty lub haubice w dywizjonie 4 sztuki, łącznie w pułku 8 szt. 7, 2" haubic i 8 szt. armat dalekonośnych 155 mm oraz 2 armaty plot. 20 mm holowane, 26 lkm Bren i 14 granatników ppanc. Piat.[3].
Uwagi
- ↑ Według polskiej nomenklatury brytyjskie pułki Heavy Artillery Regiment w/g etatu WE III/220/2 z 14.01.1944 r. nosiły nazwę pułki artylerii najcięższej, w tym przypadku 9 pan. Natomiast brytyjskie pułki Medium Artillery Regiment w/g etatu WE III/10/5 z 07.01.1944 r. nosiły nazwę pułków artylerii ciężkiej, w tym przypadku 10, 11 oraz 12 i 13 pac
Przypisy
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 137.
- ↑ Blum 1990 ↓, s. XX.
- ↑ Gaj 2019 ↓, s. 138-139.
Bibliografia
- Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
- Józef Smoliński: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie : 1939-1945. Warszawa: "Egros", 1997. ISBN 83-86268-66-2.
- A. Blum, M. Przedrzymirski, J. Wisz, J. Paśnicki: Artyleria polska Bitwa o Bolonie. Koło Oficerów Artylerii. Londyn 1990
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- Krzysztof Gaj: 16. Brygada Pancerna. Studium organizacji brygady pancernej - myśl organizacyjno-etatowa Wschodu i Zachodu w okresie II-VII 1945 r.. Oświęcim: Napoleon V, 2019. ISBN 978-83-7889-958-7.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Bukvoed (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY 2.5
Description: British Ordnance QF 25 pounder field cannon in Beyt ha-Totchan, Zichron Yaakov, Israel. 2005.
Source: Photo by me, User:Bukvoed.
Autor: Balcer, Licencja: CC BY 2.5
British Ordnance BL 5.5 inch (140 mm) M3 medium gun from year 1939, displayed in Hämeenlinna Artillery Museum. This gun: BL 5,5 MK 2&4 NL 79 RGFD (Royal Gun Factory).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Udział II Korpusu Polskiego w kampanii włoskiej (21.12.1943 - 21.04.1945)