Ałła Pugaczowa

Ałła Pugaczowa

Алла Пугачёва

Ałła Pugaczowa (2016)
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1949 Moskwa, Rosyjska FSRR
Zawód, zajęcie	piosenkarka
Alma Mater	Rosyjski Uniwersytet Sztuki Teatralnej
Odznaczenia

Ałła Borisowna Pugaczowa (ros. Алла Борисовна Пугачёва; ur. 15 kwietnia 1949 w Moskwie^[1]) – radziecka i rosyjska piosenkarka, kompozytorka, aktorka, autorka tekstów, reżyserka i producentka muzyczna. Ludowy Artysta ZSRR, Zasłużony Artysta Federacji Rosyjskiej, laureatka Państwowej Nagrody Federacji Rosyjskiej.

Uznawana za ikonę rosyjskiej piosenki^[2][3] i jedną z najpopularniejszych artystek radzieckich i rosyjskich XX wieku^[4][5].

Dysponuje głosem o rozpiętości ponad trzech oktaw (sopran–kontralt) i charakterystycznej barwie z chrypką. Wykształciła swoisty styl interpretacji, z pogranicza piosenki aktorskiej i rockowej, prezentowany w ramach konceptualnych widowisk estradowych: teatru piosenki.

Życiorys

Wczesne lata

Ukończyła studia na wydziale dyrygentury chóralnej Szkoły Muzycznej im. M. Ippolitowa-Iwanowa w Moskwie oraz na wydziale reżyserii estradowej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej im. A. Łunaczarskiego w Moskwie (1981).

Kariera

(c) Bundesarchiv, Bild 183-R0428-0022 / Koard, Peter / CC-BY-SA 3.0

Ałła Pugaczowa w Berlinie, 1976

W 1975 roku otrzymała Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Piosenki „Złoty Orfeusz” w Słonecznym Brzegu za interpretację piosenki „Arlekino”. Wygrana prestiżowego socjalistycznego festiwalu umożliwiała wydanie płyty w radzieckiej wytwórni płytowej Miełodija, mającej wówczas monopol. Wydany w 1975 roku winylowy krążek z trzema nagranymi przez Pugaczową piosenkami stał się sensacją w ZSRR. Jaskrawa odmienność stylu wykonawczego Pugaczowej wobec dotychczasowych standardów radzieckiej estrady wywołała niesłychany rezonans wśród publiczności. Utwór „Arlekino” stał się radiowym przebojem, piosenkarka zaczęła regularnie pojawiać się telewizji. Wydany w tym czasie singel „Ałła Pugaczowa” sprzedano w nakładzie ponad 15 mln.

W 1978 roku z piosenką „Wsio mogut koroli” zdobyła Grand Prix 2. Festiwalu Interwizji w Sopocie. Jednocześnie zbierała pochwały za główną rolę w filmie muz. Żenszczina, kotoraja pojot (reż. A. Orłow), do którego skomponowała muzykę i kilka piosenek.

Od początku lat 80. stała się w ZSRR obiektem swoistego kultu. Poświęciła się wówczas także pracy kompozytorskiej, tworząc wiele popularnych piosenek, zwłaszcza we współpracy z poetą Ilją Rieznikiem. Od 1985 zwróciła się ku muzyce rockowej.

W 1997 roku reprezentowała Rosję z utworem „Primadonna” w 42. Konkursie Piosenki Eurowizji w Dublinie.

(c) RIA Novosti archive, image #378862 / Andrey Degtyarev / CC-BY-SA 3.0

Ałła Pugaczowa, 2009

W 1998 roku zaprezentowała jubileuszowy program Izbrannoje. Występowała z koncertami w większości krajów europejskich, także w USA, Izraelu i Indiach.

Jest m.in. laureatką przyznawanego przez International Biographical Centre w Cambridge imiennego medalu 2000 Outstanding Musicians, nagród w plebiscytach popularności. Szacuje się, że płyty Pugaczowej osiągnęły na całym świecie łączny nakład 250 mln egzemplarzy co stawia ją w gronie liderów światowego show-biznesu zaraz po The Beatles, grupie ABBA i Elvisie Presleyu.

Została odznaczona m.in. Orderem Zasług dla Ojczyzny II i III klasy oraz azerbejdżańskim Orderem Przyjaźni.

Od 2011 roku jest przewodniczącą jury w programie Faktor A, będącym rosyjską wersją formatu The X Factor. Nazwa rosyjskiej wersji została specjalnie zmieniona na cześć Pugaczowej.

17 kwietnia 2019 odbył się jubileuszowy koncert Ałły Pugaczowej „Алла Пугачева. P. S.” na Kremlu w Moskwie, z okazji 70. urodzin piosenkarki. Podobny jubileuszowy koncert odbył się 2 listopada 2019 w Mińsku. Podczas niego Pugaczowa otrzymała białoruski Order Przyjaźni Narodów.

Życie prywatne

Jest czterokrotnie rozwiedziona. Jej mężami byli: Mykołas Orbakas (1969–1973), Aleksandr Stefanowicz (1976–1980), Jewgienij Bołdin (1985–1993) i Filipp Kirkorow (1994–2005). Obecnie związana jest z o 27 lat młodszym aktorem i piosenkarzem, Maksimem Gałkinem. Para pobrała się 23 grudnia 2011 roku^[6]. Ma trójkę dzieci, córkę Kristinę Orbakaitė (ur. 1971; ze związku z Orbakasem) oraz bliźnięta – Jelizawietę i Garriego (ur. 2013), które urodziła surogatka^[7][8].

Należy do najbogatszych Rosjan, pod swoim nazwiskiem produkuje perfumy, buty i odzież. Znana jest również z poddawania się licznym operacjom plastycznym.

28. dnia inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 r. opuściła Rosję i wyjechała do Izraela. Według mediów, na decyzję o wyjeździe mogły mieć wpływ obawy artystki po krytyce polityki Władimira Putina w sprawie działań na Ukrainie, jakie formułował jej mąż, Maksim Gałkin. Gałkin ma korzenie żydowskie, co według prawa Izraela uprawnia ją do ubiegania się o obywatelstwo tego kraju^[9]. Pod koniec sierpnia 2022 wróciła do Rosji.

Wybrane piosenki

• Robot (Робот) (1965)
• Arlekino (Арлекино) (1975)
• Wsio mogut koroli (Всё могут короли) (1977)
• Sonet Szekspira (Сонет Шекспира) (1977)
• Nie otriekajutsia lubia (Не отрекаются любя) (1977)
• Maestro (Маэстро) (1981)
• Stary zegar (Старинные часы) (1981)
• Milion szkarłatnych róż (Миллион алых роз) (1982)
• Przyszłam i mówię (Пришла и говорю) (1984)
• Ałło (Алло) (1987)
• Miłość podobna do snu (Любовь похожая на сон) (1994)
• Primadonna (Примадонна) (1997)
• Miłość jak ... (2008)
• Pierwoje słowo (2008)
• Sady wiśniowe (Сады вишнёвые) (2008)
• Gdie że ty, ljubov (Где же ты, любовь) (2012)
• Nas bjut, my lietajem/Ja smogu (Нас бьют, мы летаем/Я смогу) (2014)
• Wojna/Tjaniet sierdce ruki (Война/Тянет сердце руки) (2015)
• Ty mienia nie ostawliaj (Ты меня не оставляй) (2016)
• Nie zwoni (Не звони) (2016)
• Kopiejeczka (Копеечка) (2016)
• Wdwajom (Вдвоём) (2016/2017)
• Sczastliwyje dni (Счастливые дни) (2017)
• Ja lietała (Я летала) (2017)
• Pożiwi w mojej szkurie (Поживи в моей шкуре) (2018)
• Czto wiżu – to poju (Что вижу – то пою) (2018)
• Wolnaja (Вольная) (2019)
• Na konie (На коне) (2019)
• Sczastie na pokaz (Счастье на показ) (2019)
• Sieroje palto (Серое пальто) (2019)
• Kniga żyzni (Книга жизни) (2019)
• Moj drug (Мой друг) (2019)
• Jedu k tiebie (Еду к тебе) (2019)
• Czto-to nado mnie (Что-то надо мне) (2019)
• Anestezija (Анестезия) (2019)

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Piotrowski: Ałła Pugaczowa – fenomen piosenkarstwa rosyjskiego. Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2003. ISBN 978-83-7322-244-1. OCLC 69609377.