Ałun potasowy

Ałun

Ałun
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	uwodniony siarczan potasowo-glinowy (KAl(SO4)2 · 12 H2O)
Twardość w skali Mohsa	2–2,5
Przełam	muszlowy
Łupliwość	brak
Układ krystalograficzny	regularny
Gęstość minerału	1,76 g/cm³
Właściwości optyczne
Barwa	bezbarwny
Rysa	biała
Połysk	szklisty

Ałun potasowy (ałun, ałun glinowo-potasowy; z łac. Alunit (alumen) lub franc. alun = ałun) – nazwa zwyczajowa dwunastowodnego siarczanu glinowo-potasowego. W farmacji stosowane są również nazwy: Aluminium Kalium sulfuricum, Alumen FP VIII, Aluminii Kalii sulfas. Występuje naturalnie jako minerał.

Właściwości

Występuje w formie skupień ziarnistych, naciekowych, tworzy naloty i wykwity. Jest kruchy, łatwo rozpuszcza się w wodzie. Często zawiera domieszki sodu, manganu, żelaza, amonu. Jest minerałem pospolitym i szeroko rozpowszechnionym. Roztwór ałunu ma odczyn kwasowy^[1], działa ściągająco i aseptycznie.

Występowanie

Występuje w strefie wietrzenia skał ilastych, węgli zawierających piryt, markasyt oraz inne siarczki. Powstaje też w procesie wietrzenia skał magmowych zasobnych w skalenie i skaleniowce.

Przykładowe miejsca występowania

Świat: Uzbekistan – Kara-kum („ziemie ałunowe”), Włochy – okolice Wezuwiusza, USA – Alaska, Rosja – Kamczatka.

W Polsce: w okolicach Sandomierza, Międzyzdrojów, na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie

Dawniej, jako kamyk po goleniu, był szeroko używany do tamowania drobnych krwawień z ranek po zacięciach przy goleniu. Dziś w tym celu ałun oferowany jest m.in. w postaci sztyftu^[2].

Zobacz też

• kainit
• ałunit

Przypisy