ACW-IP
| ||
ACW-IP Mk IIA Afryka Północna 1942 rok | ||
Dane podstawowe | ||
Państwo | Indie Brytyjskie | |
Producent | Tata Iron and Steel Co., East Indian Railway Workshops, podwozia Ford Motor Co. | |
Typ pojazdu | transporter opancerzony | |
Trakcja | kołowa | |
Załoga | 4 | |
Historia | ||
Produkcja | 1940–1944 | |
Egzemplarze | 4655 | |
Dane techniczne | ||
Silnik | 1 silnik gaźnikowy, czterosuwowy o pojemności 3916 cm³, V-8 Ford o mocy 95–100 KM przy 3600 obr./min., chłodzony płynem | |
Transmisja | mechaniczna | |
Poj. zb. paliwa | 109 l | |
Pancerz | z płyt walcowanych, częściowo spawany, częściowo nitowany do 14 mm | |
Długość | 4,72 m | |
Szerokość | 2,26 m | |
Wysokość | 1,96 m | |
Prześwit | 23 cm | |
Masa | bojowa: 6700 kg | |
Moc jedn. | 14,2 KM/t | |
Osiągi | ||
Prędkość | 80 km/h | |
Zasięg | 360 | |
Dane operacyjne | ||
Uzbrojenie | ||
1 rusznica ppanc Boys 13,97 mm, 1 przeciwlotniczy karabin maszynowy Bren kal. 7,7 mm | ||
Użytkownicy | ||
Indie, Nowa Zelandia, Polska, Grecja |
ACW-IP (skrót od: Armoured Carrier Wheeled – Indian Pattern) – kołowy transporter opancerzony opracowany i produkowany w Indiach w okresie II wojny światowej.
Historia
ACW-IP był transporterem wykorzystującym podzespoły innych pojazdów: kanadyjskie podwozia tylnosilnikowe 4×4 produkowane przez Ford Motor Co. w Windsor w Ontario i elementy produkowane przez firmę amerykańskiej firmy Marmon Herrington z Indianapolis. Pancerne nadwozia produkowano w Indiach, gdzie montowano też kompletne pojazdy z podzespołów dostarczonych w częściach z Ameryki. Produkcją nadwozi oraz końcowym montażem zajmowały się zakłady Tata Iron and Steel Co. oraz East Indian Railway Workshops[1].
W latach 1940–1944 wyprodukowano 4655 sztuk[1].
Pojazdy były wykorzystywane w hinduskich dywizjach piechoty, gdzie pełniły bardzo różnorodne funkcje: rozpoznawcze, łącznikowe, transportowe oraz ruchomych punktów obserwacyjnych oficerów artylerii kierujących ogniem. Wykorzystywane były głównie w czasie działań w Afryce i we Włoszech. Po wojnie transportery brały udział w latach 50. i 60. w konfliktach w Birmie i na Malajach. W Europie były na wyposażeniu armii greckiej[2].
Planowano również uruchomienie produkcji w Nowej Zelandii, czego jednak nie zrealizowano. Zbudowano jedynie dla armii nowozelandzkiej 100 pojazdów w latach 1943–1944. Wozy były używane przez 3 Dywizję Nowozelandzką w czasie działań na Pacyfiku oraz w czasie wojny w Korei. Wycofano je dopiero w roku 1956[2].
Transportery znalazły się też na wyposażeniu PSZ latem 1942 roku. Nie był to sprzęt typowy. Został przejęty wraz z samochodami pancernymi AC Marmon-Herrington przez Pułk Ułanów Karpackich od dywizji hinduskiej[2].
Wersje
Powstało kilka wersji różniących się konstrukcyjnie[1]:
- Mk I – podwozie z zespołów Ford Commercial Model 1940 z silnikiem z przodu (10 pojazdów).
- Mk II – 4×4 podwozie Ford CO11QRF z silnikiem z tyłu.
- Mk IIA – drobne ulepszenia.
- Mk IIB – dodano częściowe opancerzenie przedziału bojowego.
- Mk IIC – 4×4 podwozie Ford C191QRF, powiększono zbiornik paliwa i zamontowano wieżyczkę z uzbrojeniem.
- Mk III – powiększono wieżyczkę (276 szt.).
- Mk IV – 4×4 podwozie Ford C291QRF, zmieniono konstrukcję kadłuba, wzrosła masa pojazdu.
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c d Magnuski 1998 ↓, s. 211.
- ↑ a b c Magnuski 1998 ↓, s. 212.
Bibliografia
- Janusz Magnuski: Wozy bojowe Polskich Sił Zbrojnych 1940-1946. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1998, s. 211-212. ISBN 83-86776-39-0.
|
Media użyte na tej stronie
The Star of India Red Ensign