AK-725

AK-725

Armata AK-725 na korwecie proj. 1124 „Aukštaitis”
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Historia
Prototypy	1959
Produkcja seryjna	od 1964 (przyjęcie na uzbrojenie)
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	57 mm × II
Długość lufy	4275 mm (L/75)
Donośność	8420 m (tabelaryczna) 7400 m w pionie
Prędkość pocz. pocisku	1020 m/s[1]
Kąt ostrzału	w pionie: -10° – +85°
Szybkostrzelność	200 strz./min na lufę

AK-725 – radziecka podwójnie sprzężona uniwersalna armata morska kalibru 57 mm, stosowana na licznych okrętach od lat 60. XX wieku, przede wszystkim marynarki ZSRR.

Historia

Armata AK-725 była pierwszym całkowicie zautomatyzowanym morskim systemem artyleryjskim nowego pokolenia w ZSRR, służącym do obrony przeciwlotniczej i przeciwokrętowej^[2]. Warunki taktyczno-techniczne na jej zaprojektowanie zatwierdzono przez dowództwo marynarki ZSRR 30 listopada 1956 roku^[2]. Prace projektowe rozpoczęto w biurze konstrukcyjnym CKB-7 pod kierunkiem głównego konstruktora I. Ariefjewa^[2]. Główną częścią systemu stała się dwulufowa wieża artyleryjska o oznaczeniu fabrycznym ZIF-72, obejmująca armaty automatyczne ZIF-74, ponadto obejmował on system kierowania ogniem. Projekt techniczny opracowano 14 kwietnia 1958 roku i pod koniec 1959 roku skonstruowano prototyp wieży^[2]. System został przyjęty na uzbrojenie postanowieniem Rady Ministrów ZSRR z 23 maja 1964 roku oraz rozkazem ministra obrony z 24 lipca 1964 roku^[2].

Z wieżą ZIF-72 współpracuje system kierowania ogniem, otrzymujący dane z radaru kierowania ogniem MR-103 Bars^[1]. Awaryjnie wieża jest kierowana z zewnętrznego punktu kierowania ogniem z celownikiem pierścieniowym^[1].

Zastosowanie

System AK-725 używany był na okrętach radzieckich typów m.in.:

• krążowniki śmigłowcowe projektu 1123 (w kodzie NATO: Moskva)
• krążowniki rakietowe projektu 1134 (Kresta I)
• krążowniki rakietowe projektu 1134A (Kresta II)
• okręty desantowe projektu 775 (Ropucha)
• okręty desantowe projektu 1171 (Tapir)
• korwety rakietowe projektu 1234 typu Owod (Nanuchka)
• korwety projektu 1124 (Grisha – niektóre typy)
• korwety projektu 204 (Poti)

i niektórych innych okrętach, w tym pomocnicze.

System używany był przede wszystkim w marynarce wojennej ZSRR (później Rosji i Ukrainy), a ponadto na eksportowanych okrętach. W Polsce nie był używany.

Opis

Część artyleryjska składa się z dwóch armat automatycznych kalibru 57 mm na wspólnej lawecie. Dosyłanie amunicji jest taśmowe^[2]. Automatyka działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy^[2]. Lufy mają system ciągłego chłodzenia wodą zaburtową^[2]. Można oddać z armaty serię 100 strzałów^[2]. Zamek jest klinowy, pionowy^[2]. Załadowanie pierwszego naboju i przeładowanie następuje hydraulicznie^[2]. Obsadę wieży stanowi dwóch ludzi, którzy podczas strzelania znajdują się poza wieżą^[2].

Wieża wykonana jest ze stopu aluminium o grubości 6 mm i chroni mechanizmy jedynie przed warunkami atmosferycznymi i wodą^[2]. Kompletna wieża bez amunicji waży 14,5 tony^[1]. Zapas amunicji składowany jest w obrotowej części wieży pod pokładem, taśma ma 550 nabojów^[2].

Używane są naboje zespolone z pociskiem odłamkowo-smugowym. Masa naboju wynosi 6,35 kg, pocisku 2,8 kg, a ładunku wybuchowego 153 g^[1]. Długość naboju wynosi 536 mm^[1]. Pociski mają zapalnik uderzeniowy MGZ-57 ze zwłoką i samolikwidatorem (po 15–20 sekundach lotu)^[1].

Donośność według tabel strzelniczych wynosi 8420 m, a maksymalna ponad 11 000 m, natomiast donośność w pionie do 7400 m^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Andriej Awierin: Admirały i marszały. Korabli projektow 1134 i 1134A. Moskwa: Wojennaja Kniga, 2007. ISBN 978-5-902863-16-8. (ros.)