ARA Salta (1972)

ARA Salta (S-31)
Ilustracja
„Salta” w 2005 r.
Klasaokręt podwodny
Typ209/1200
ProjektIK 68
Historia
StoczniaHowaldtswerke-Deutsche Werft, Kilonia Niemcy
Tandanor, Buenos Aires Argentyna
Położenie stępki30 kwietnia 1970
Wodowanie9 listopada 1972
 Armada de la República Argentina
Wejście do służby7 marca 1974
Los okrętuw służbie (stan na 2019)
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu

1158 ton
1268 ton
Długość55,9 m
Szerokość6,25 m
Zanurzenie5,5 m
Zanurzenie testowe250 m
Rodzaj kadłubajednokadłubowy
Napęd
4 silniki wysokoprężne, 1 silnik elektryczny o mocy 5000 KM
1 śruba
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu

11,5 węzła
22 węzły
Zasięg11 300 Mm przy prędkości 4 węzłów na chrapach, 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu
Sensory
sonar aktywny STN Atlas CSU-3, sonar pasywny DUUG-1D
Uzbrojenie
14 torped
Wyrzutnie torpedowe8 x 533 mm
Wyposażenie
system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8, radar nawigacyjny Calypso II, telefon podwodny, 2 peryskopy
Załoga31

ARA Salta (S-31)argentyński okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jedna z dwóch zakupionych przez Argentynę niemieckich jednostek typu 209/1200. Okręt został zbudowany w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii, po czym przewieziony w sekcjach do argentyńskiej stoczni Tandanor w Buenos Aires, gdzie zwodowano go 9 listopada 1972 roku. Jednostkę przyjęto do służby w Armada de la República Argentina 7 marca 1974 roku. Okręt nadal znajduje się w służbie (stan na 2019 rok).

Projekt i budowa

ARA[a] „Salta” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 68), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1200, przedłużonej o 1,6 metra w stosunku do pierwszych okrętów[2][3].

Jednostka została zamówiona przez rząd Argentyny w 1968 roku[4][5][b] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii, po czym przewieziono ją w sekcjach do argentyńskiej stoczni Tandanor w Buenos Aires (numer budowy A 29)[2][6]. Stępkę okrętu położono 30 kwietnia 1970 roku, a zwodowany został 9 listopada 1972 roku[2][7][c].

Dane taktyczno–techniczne

„Salta” jest średniej wielkości jednokadłubowym okrętem podwodnym o długości całkowitej 55,9 metra, szerokości 6,25 metra i zanurzeniu 5,5 metra[4][7]. Kadłub ma średnicę 6,25 metra, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosi 11,3 metra[8]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1158 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1268 ton[2][d]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM (3680 kW) przy 200 obr./min[8][e], zasilany z czterech baterii akumulatorów po 120 ogniw o łącznej pojemności 11 500 Ah[f], ładowanych przez generatory AEG o mocy po 550 KM, poruszane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 12V 493 TY60 o mocy 600 KM przy 1450 obr./min każdy[7][8]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 22 węzły w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)[2][g]. Zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 300 Mm przy prędkości 4 węzłów) i 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[2]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[9]. Zbiorniki mieszczą maksymalnie 85 ton paliwa[2]. Oprócz tego okręt zabiera 4 tony oleju smarowego, 31 ton wody sanitarnej i 19 ton wody pitnej[8]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, zaś autonomiczność 40 dób[9].

Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped[2][7]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Thomson-CSF Calypso II, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3, sonar pasywny DUUG-1D i bierne urządzenie pomiaru odległości Thomson Sintra DUUX-2C[7][2]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage[8].

Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 26 podoficerów i marynarzy[2].

Służba

7 marca 1974 roku jednostkę pod nazwą ARA „Salta” przyjęto do służby w Armada de la República Argentina[2][10]. Okręt otrzymał numer taktyczny S-31[2][10].

W przeciwieństwie do bliźniaczej jednostki „San Luis” „Salta” nie wziął udziału w argentyńsko-brytyjskim konflikcie o Falklandy, gdyż po zakończonym w kwietniu 1982 roku remoncie dokowym generował zbyt wysoki poziom szumów[4][11]. W 1986 roku jednostkę wystawiono na sprzedaż, jednak wycofano się z tego zamiaru[7].

W latach 1988–1995 „Salta” przeszedł gruntowną modernizację w krajowej stoczni Domecq García w Buenos Aires, obejmującą m.in. wymianę silników, wyposażenia elektronicznego oraz uzbrojenia (torpedy typu SST-4)[5][7][12]. Wodowanie okrętu po remoncie odbyło się 4 października 1994 roku, a ponowne przyjęcie do służby nastąpiło w maju 1995 roku[12][13]. Okręt bazował wówczas w Mar del Plata[12]. W latach 2004–2005 w tej samej stoczni dokonano wymiany baterii akumulatorów[2][13]. W latach 2009–2010 dokonano modernizacji okrętowych sonarów[2].

Jednostka nadal znajduje się w składzie argentyńskiej floty (stan na 2019 rok)[7].

Uwagi

  1. ARA – Armada de la Republica Argentina – Marynarka Wojenna Republiki Argentyny.
  2. Ehlers 2013a ↓, s. 72 podaje, że okręt został zamówiony w 1969 roku.
  3. Moore 1975 ↓, s. 27 podaje, że okręt został zwodowany 21 listopada 1972 roku, zaś Moore 1979 ↓, s. 26 i Moore 1981 ↓, s. 25 podają, że wodowanie okrętu nastąpiło 22 listopada 1972 roku.
  4. Moore 1975 ↓, s. 27 podaje, że wyporność wynosi 980/1230 ton; Moore 1979 ↓, s. 26, Moore 1981 ↓, s. 25, Moore 1985 ↓, s. 10, Sharpe 1988 ↓, s. 10 – 1185/1285 ton; Gogin 2021 ↓, Fontenoy 2007 ↓, s. 330, Saunders 2004 ↓, s. 10 i Saunders 2009 ↓, s. 12 podają wyporność wynoszącą 1140/1248 ton, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 11 i Sharpe 1990 ↓, s. 11 1248/1440 ton.
  5. Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że moc siłowni wynosi 1500 KM.
  6. Łączna masa akumulatorów wynosi 257 ton[8].
  7. Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu; Moore 1975 ↓, s. 27, Moore 1979 ↓, s. 26, Moore 1981 ↓, s. 25, Moore 1985 ↓, s. 10, Sharpe 1988 ↓, s. 10, Sharpe 1990 ↓, s. 11, Saunders 2004 ↓, s. 10 i Saunders 2009 ↓, s. 12 podają, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 22 węzły w zanurzeniu.

Przypisy

  1. Fontenoy 2007 ↓, s. 330.
  2. a b c d e f g h i j k l m n Ehlers 2013b ↓, s. 87.
  3. Moore 1975 ↓, s. 27.
  4. a b c Moore 1985 ↓, s. 10.
  5. a b Sharpe 1990 ↓, s. 11.
  6. Ehlers 2013a ↓, s. 73.
  7. a b c d e f g h Gogin 2021 ↓.
  8. a b c d e f Ehlers 2013b ↓, s. 86.
  9. a b Ehlers 2013b ↓, s. 86-87.
  10. a b Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 11.
  11. Mitrofanov 2002 ↓, s. 59.
  12. a b c Saunders 2004 ↓, s. 10.
  13. a b Saunders 2009 ↓, s. 12.

Bibliografia

  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.)
  • Ivan Gogin: SALTA submarines (1974) (ang.). Navypedia. [dostęp 2021-01-27].
  • Aleksandr Mitrofanov. Argentyńskie okręty podwodne w konflikcie falklandzkim. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (54), 2002. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1975-76. London: Jane’s Yearbooks, 1975. ISBN 0-531-03251-5. (ang.)
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1979-80. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1979. ISBN 0-531-03913-7. (ang.)
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.)
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.)
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.)
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.)
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1988-89. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1988. ISBN 0-7106-0858-6. (ang.)
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.)

Media użyte na tej stronie

S31ARASalta.jpg
Autor: Martín Otero, Licencja: CC BY 2.5
Submarine Type 209 Class (S-31) ARA "Salta" in Base Naval Mar del Plata. On a background two submarines of the TR-1700 project are visible