ARA Santa Cruz (1982)

ARA Santa Cruz (S-41)
Ilustracja
„Santa Cruz” w Mar del Plata w 2005 r.
Klasaokręt podwodny
TypTR1700
Historia
StoczniaNordseewerke, Emden Niemcy
Położenie stępki6 grudnia 1980
Wodowanie28 września 1982
 Armada de la República Argentina
Wejście do służby14 grudnia 1984
Los okrętuw służbie (stan na 2019)
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu
2080 ton
2280 ton
Długość65,93 m
Szerokość7,3 m
Zanurzenie6,5 m
Zanurzenie testowe270 m
Rodzaj kadłubajednokadłubowy
Napęd
4 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 4940 kW (6720 KM)
1 silnik elektryczny o mocy 6600 kW (8980 KM), 1 śruba
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu
15 węzłów
25 węzłów
Zasięg12 000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach, 460 Mm przy prędkości 6 węzłów w zanurzeniu
Sensory
sonar STN Atlas CSU-3/4
radar nawigacyjny Calypso IV
Uzbrojenie
22 torpedy lub 34 miny
Wyrzutnie torpedowe6 x 533 mm
Wyposażenie
system kierowania ogniem H.S.A. Sinbads, telefon podwodny, 2 peryskopy
Załoga29

ARA Santa Cruz (S-41) – argentyński okręt podwodny z lat 80. XX wieku, jedna z dwóch zakupionych przez Argentynę niemieckich jednostek typu TR1700. Okręt zbudowano w stoczni Nordseewerke w Emden, gdzie został zwodowany 28 września 1982 roku. Jednostkę przyjęto do służby w Armada de la República Argentina 14 grudnia 1984 roku. Okręt nadal znajduje się w służbie (stan na 2019 rok).

Projekt i budowa

ARA[a] „Santa Cruz” należy do niemieckiego eksportowego typu TR1700, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym stoczni Nordseewerke, konkurencyjnym w stosunku do należącego do Howaldtswerke-Deutsche Werft biura Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręty te, znacznie większe od jednostek typu 209, charakteryzują się dużym zasięgiem umożliwiającym prowadzenie operacji morskich na otwartych wodach południowego Atlantyku i Pacyfiku[2]. Z planowanych sześciu jednostek, z których pierwsze dwie zbudowano w Niemczech, pozostałe cztery miały powstać w argentyńskiej stoczni Domecq García w Buenos Aires, jednak żadnej z nich nie ukończono[1][3].

„Santa Cruz” został zamówiony przez rząd Argentyny 30 listopada 1977 roku i zbudowany w stoczni Nordseewerke w Emden (numer budowy 463)[4][5]. Stępkę okrętu położono 6 grudnia 1980 roku, a zwodowany został 28 września 1982 roku[6][7].

Dane taktyczno–techniczne

„Santa Cruz” jest dużym jednokadłubowym okrętem podwodnym o długości całkowitej 65,9 metra, szerokości 7,3 metra (8,36 metra nad statecznikami) i zanurzeniu 6,5 metra[5][6]. Kadłub ma długość 47,44 metra i średnicę 7,3 metra[6]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 2080 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 2280 ton[6][b]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez trakcyjny silnik elektryczny prądu stałego Siemens 1H4525 o mocy 6600 kW (8980 KM) przy 200 obr./min[5][8], zasilany z ośmiu baterii akumulatorów po 120 ogniw o łącznej pojemności 11 900 Ah (w ciągu czasu rozładowania wynoszącego 10 godzin)[9], ładowanych przez generatory o mocy po 1100 kW, poruszane czterema czterosuwowymi, 16-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 16V 652 MB80 o łącznej mocy 4940 kW (6720 KM)[5][6]. Jednowałowy i jednośrubowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 15 węzłów na powierzchni i 25 węzłów w zanurzeniu (na chrapach 13 węzłów)[2][6]. Zasięg wynosi 12 000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach i 460 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu (lub 20 Mm przy prędkości maksymalnej)[10][11]. Zbiorniki mieszczą maksymalnie 314 ton paliwa[6]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 270 metrów, zaś autonomiczność 30 dób[4][6].

„Santa Cruz” wyposażony jest w sześć dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 22 torped (lub 34 min)[6][12]. Jednostka może przenosić torpedy typu SST-4 lub Mark 37[12]. Na okręcie zainstalowany jest automat do ładowania torped, zdolny w czasie 50 sekund przeładować wyrzutnie[11][12]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Thomson-CSF Calypso IV, telefon podwodny, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Sinbads, sonar STN Atlas CSU-3/4, bierne urządzenie pomiaru odległości Thomson Sintra DUUX-5 oraz bojowy system przeciwdziałania elektronicznego (ECM) Sea Sentry III[6][12]. Prócz tego okręt ma dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton i kotwicę[6].

Załoga okrętu składa się z 8 oficerów oraz 21 podoficerów i marynarzy (na okręcie znajduje się 12 rezerwowych koi dla maksymalnie 30 żołnierzy sił specjalnych)[6].

Służba

18 października 1984 roku dokonano odbioru technicznego okrętu, po którym udał się w rejs do kraju, przebywając 6900 Mm w zanurzeniu[9]. 14 grudnia 1984 roku jednostkę pod nazwą ARA „Santa Cruz” przyjęto do służby w Armada de la República Argentina[4][6]. Początkowo okręt otrzymał numer taktyczny S-33, zmieniony następnie na S-41[6].

W latach 1999–2001 „Santa Cruz” przeszedł kapitalny remont w brazylijskiej stoczni AMRJ w Rio de Janeiro, obejmującą m.in. wymianę silników, baterii akumulatorów i wyposażenia elektronicznego[6]. Kolejny remont kapitalny został przeprowadzony w latach 2005–2007 w krajowej stoczni Domecq García w Buenos Aires, podczas którego m.in. wymieniono silniki, akumulatory, peryskopy i chrapy[12]. W 2009 roku okręt bazował w Mar del Plata[12].

Jednostka nadal znajduje się w składzie argentyńskiej floty (stan na 2019 rok)[5].

Uwagi

  1. ↑ ARA – Armada de la Republica Argentina – Marynarka Wojenna Republiki Argentyny.
  2. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 11, Moore 1986 ↓, s. 10, Sharpe 1988 ↓, s. 10, Sharpe 1990 ↓, s. 10, Saunders 2004 ↓, s. 11, Saunders 2009 ↓, s. 11 i Fontenoy 2007 ↓, s. 331 podają, że wyporność wynosi 2116/2264 tony, zaś Gogin 2021 ↓ podaje wyporność wynoszącą 2150/2356 ton.

Przypisy

  1. ↑ a b Ehlers 2013a ↓, s. 75.
  2. ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 331.
  3. ↑ Ehlers 2013b ↓, s. 90-91.
  4. ↑ a b c Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 11.
  5. ↑ a b c d e Gogin 2021 ↓.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Ehlers 2013b ↓, s. 90.
  7. ↑ Sharpe 1990 ↓, s. 10.
  8. ↑ Möller i Brack 2004 ↓, s. 158.
  9. ↑ a b Moore 1986 ↓, s. 10.
  10. ↑ Sharpe 1988 ↓, s. 10.
  11. ↑ a b Saunders 2004 ↓, s. 11.
  12. ↑ a b c d e f Saunders 2009 ↓, s. 11.

Bibliografia

  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część IX. „Okręty Wojenne”. Nr 5 (121), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.)
  • Ivan Gogin: SANTA CRUZ submarines (1984-1985) (ang.). Navypedia. [dostęp 2021-01-27].
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1986-87. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.)
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.)
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.)
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1988-89. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1988. ISBN 0-7106-0858-6. (ang.)
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.)
Okręty podwodne typu TR1700
  1. ↑ a b budowa anulowana

Media użyte na tej stronie

S41ARASantaCruz.jpg
Autor: Martín Otero, Licencja: CC BY 2.5
Submarine TR-1700 Class (S-41) ARA "Santa Cruz"