ARC Pijao (1974)
| ||
_assist_the_crew_of_the_Colombian_Navy_submarine_Pijao_(SO_28)_to_pull_in_on_board_Naval_Station_Mayport%2c_Fla.jpg) „Pijao” w 2005 r. | ||
| Klasa | okręt podwodny | |
| Typ | 209/1200 | |
| Projekt | IK 68 | |
| Historia | ||
| Stocznia | Howaldtswerke-Deutsche Werft, Kilonia | |
| Położenie stępki | 1 kwietnia 1972 | |
| Wodowanie | 10 kwietnia 1974 | |
 Kolumbia | ||
| Wejście do służby | 18 kwietnia 1975 | |
| Los okrętu | w służbie (stan na 2017) | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu | 1140 ton 1248 ton | |
| Długość | 55,9 m | |
| Szerokość | 6,3 m | |
| Zanurzenie | 5,5 m | |
| Zanurzenie testowe | 250 m | |
| Rodzaj kadłuba | dwukadłubowy | |
| Materiał kadłuba | stal amagnetyczna HY-80 | |
| Napęd | ||
| 4 silniki Diesla MTU, 1 silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM 1 śruba | ||
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu | 11,5 węzła 22 węzły | |
| Zasięg | 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach, 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu | |
| Sensory | ||
| sonar aktywny SRS M-1 H Atlas, sonar pasywny AN 5039A1 | ||
| Uzbrojenie | ||
| 14 torped | ||
| Wyrzutnie torpedowe | 8 x 533 mm | |
| Wyposażenie | ||
| system kierowania ogniem H.S.A. M-8, radar nawigacyjny, telefon podwodny, 2 peryskopy | ||
| Załoga | 31-34 | |
ARC Pijao (S-28) – kolumbijski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jeden z dwóch zakupionych przez Kolumbię niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1200. Został zwodowany 10 kwietnia 1974 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii i przyjęty do służby w Marynarce Kolumbii 18 kwietnia 1975 roku. Okręt, kilkakrotnie remontowany i modernizowany, nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2017 rok).
Projekt i dane taktyczno–techniczne
ARC „Pijao” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 68), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1200, przedłużonej w stosunku do pierwszych okrętów typu o 1,6 m[2].
„Pijao” jest średniej wielkości dwukadłubowym przybrzeżnym okrętem podwodnym. Długość całkowita jednostki wynosi 55,9 metra, szerokość 6,3 metra i zanurzenie 5,5 metra[2][3]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosi 11,3 metra, zaś średnica wykonanego ze stali amagnetycznej HY-80 kadłuba sztywnego 6,2 metra[4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1140 ton, a w zanurzeniu 1248 ton[1][a]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min[2][b], zasilany z akumulatorów ładowanych przez generatory AEG poruszane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami Diesla MTU 12V 493[6]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 22 węzły w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)[2][c]. Zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach i 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[2]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[2]. Zbiorniki paliwa mieszczą 85 ton oleju napędowego[2], a energia elektryczna magazynowana jest w czterech bateriach akumulatorów liczących 120 ogniw, o pojemności 11 500 Ah i masie 257 ton[4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów[4], zaś autonomiczność 30 dób[6].
Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje: radar nawigacyjny, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem H.S.A. M-8, sonar aktywny SRS M-1 H Atlas, sonar pasywny (GHG) AN 5039A1[2]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES[2].
Załoga okrętu składała się początkowo z 5 oficerów oraz 26 podoficerów i marynarzy[1][2], a po modernizacji z lat 2010–2013 składa się z 34 osób (w tym siedmiu oficerów)[6].
Budowa i przebieg służby
Jednostka została zamówiona przez rząd Kolumbii w 1971 roku[7] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 61)[2][8]. Stępkę okrętu położono 1 kwietnia 1972 roku[8][6], został zwodowany 10 kwietnia 1974 roku[1][8], a 19 czerwca tego roku odbył się uroczysty chrzest, na którym otrzymał nazwę „Pijao”[6]. Do służby w Marynarce Kolumbii przyjęto go 18 kwietnia 1975 roku[6].
Od listopada 1990 do maja 1991 roku okręt był remontowany w stoczni HDW (m.in. wymieniono akumulatory); kolejny dłuższy remont miał miejsce w latach 1999–2002, tym razem w stoczni Cotecmar w Cartagenie (m.in. wymieniono sonar na CSU 2-2 typu PSU 83-55)[6]. W grudniu 2008 roku Kolumbia zamówiła w stoczni HDW pakiet materiałowy i poprosiła o wsparcie techniczne przy modernizacji jednostki w krajowej stoczni Cotecmar[6]. Stosowną umowę podpisano 14 stycznia 2009 roku, a w połowie 2010 roku rozpoczęto modernizację okrętu, która obejmowała instalację nowych silników napędowych i akumulatorów, wymianę system kierowania ogniem na ISUS 90-III oraz systemu rozpoznania elektronicznego na UME-100[6][9], a także dostosowanie wyrzutni do nowych ciężkich torped i remont peryskopów[10]. Jednostka powróciła do służby w 2013 roku[11].
Uwagi
- ↑ Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995 podaje wyporność serii 209/1200 wynoszącą 1180/1300 t[3]; K. Faulkner 1180/1268 t[5]; H. Ehlers 1158/1268 t[2].
- ↑ Według P.E. Fontenoya że moc siłowni wynosi 1500 KM[1], zaś według Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995 – 3600 KM[3].
- ↑ P.E. Fontenoy podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 330.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). s. 87.
- ↑ a b c Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 163.
- ↑ a b c Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). s. 86.
- ↑ Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: 2004, s. 460.
- ↑ a b c d e f g h i Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). s. 88.
- ↑ Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2013 (119). s. 73.
- ↑ a b c Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 69.
- ↑ Przemysław Łuczyński. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 2/2009 (86). s. 2.
- ↑ Marcin Chała, Tomasz Grotnik. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2011 (114). s. 3.
- ↑ Nacira Badrán Muñoz: Colombia tiene los submarinos más modernos de Latinoamérica (hiszp.). El Universal. [dostęp 2017-01-27].
Bibliografia
- Marcin Chała, Tomasz Grotnik. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2011 (114). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2013 (119). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.)
- Przemysław Łuczyński. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 2/2009 (86). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X.
- Nacira Badrán Muñoz: Colombia tiene los submarinos más modernos de Latinoamérica (hiszp.). El Universal. [dostęp 2017-01-27].
Media użyte na tej stronie
Mayport, Fla. (Mar. 30, 2005) – Crew members assigned to USS Underwood (FFG 36) assist the crew of the Colombian Navy submarine Pijao (SO 28) to pull in on board Naval Station Mayport, Fla. Pijao will participate in Exercise Smart Search, along with U.S. surface ships, aircraft and submarines off the coast of Florida. The exercise is designed to test the fleet's anti-submarine tactics and capabilities against Type 209 diesel submarines. Underwood is assigned to host Pijao and ensure that the Colombian Navy crew enjoys their stay in Mayport. U.S. Navy photo by Lt. Ligia Cohen (RELEASED)
Naval ensign of Colombia.