ARC Tayrona (1974)

ARC Tayrona (S-29)
„Tayrona” w 2006 r.
Klasa	okręt podwodny
Typ	209/1200
Projekt	IK 68
Historia
Stocznia	Howaldtswerke-Deutsche Werft, Kilonia
Położenie stępki	1 maja 1972
Wodowanie	16 lipca 1974
Kolumbia
Wejście do służby	18 lipca 1975
Los okrętu	w służbie (stan na 2017)
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	1140 ton 1248 ton
Długość	55,9 m
Szerokość	6,3 m
Zanurzenie	5,5 m
Zanurzenie testowe	250 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Materiał kadłuba	stal amagnetyczna HY-80
Napęd
4 silniki Diesla MTU, 1 silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM 1 śruba
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	11,5 węzła 22 węzły
Zasięg	6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach, 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu
Sensory
sonar aktywny SRS M-1 H Atlas, sonar pasywny AN 5039A1
Uzbrojenie
14 torped
Wyrzutnie torpedowe	8 x 533 mm
Wyposażenie
system kierowania ogniem H.S.A. M-8, radar nawigacyjny, telefon podwodny, 2 peryskopy
Załoga	31-34

ARC Tayrona (S-29) – kolumbijski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jeden z dwóch zakupionych przez Kolumbię niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1200. Został zwodowany 16 lipca 1974 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii i przyjęty do służby w Marynarce Kolumbii 18 lipca 1975 roku. Okręt, kilkakrotnie remontowany i modernizowany, nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2017 rok).

Projekt i dane taktyczno–techniczne

ARC „Tayrona” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck^[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 68), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1200, przedłużonej w stosunku do pierwszych okrętów typu o 1,6 m^[2].

„Tayrona” jest średniej wielkości dwukadłubowym przybrzeżnym okrętem podwodnym. Długość całkowita jednostki wynosi 55,9 metra, szerokość 6,3 metra i zanurzenie 5,5 metra^[2][3]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosi 11,3 metra, zaś średnica wykonanego ze stali amagnetycznej HY-80 kadłuba sztywnego 6,2 metra^[4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1140 ton, a w zanurzeniu 1248 ton^[1][a]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min^[2][b], zasilany z akumulatorów ładowanych przez generatory AEG poruszane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami Diesla MTU 12V 493^[6]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 22 węzły w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)^[2][c]. Zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach i 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu^[2]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową^[2]. Zbiorniki paliwa mieszczą 85 ton oleju napędowego^[2], a energia elektryczna magazynowana jest w czterech bateriach akumulatorów liczących 120 ogniw, o pojemności 11 500 Ah i masie 257 ton^[4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów^[4], zaś autonomiczność 30 dób^[6].

Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped^[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje: radar nawigacyjny, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem H.S.A. M-8, sonar aktywny SRS M-1 H Atlas, sonar pasywny (GHG) AN 5039A1^[2]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES^[2].

Załoga okrętu składała się początkowo z 5 oficerów oraz 26 podoficerów i marynarzy^[1][2], a po modernizacji z lat 2009–2013 składa się z 34 osób (w tym siedmiu oficerów)^[6].

Budowa i przebieg służby

„Tayrona” została zamówiona przez rząd Kolumbii w 1971 roku^[7] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 62)^[2][8]. Stępkę okrętu położono 1 maja 1972 roku^[8][6], został zwodowany 16 lipca 1974 roku^[1][8], a do służby w Marynarce Kolumbii przyjęto go 18 lipca 1975 roku^[6].

W 1991 roku okręt był remontowany w stoczni HDW (m.in. wymieniono akumulatory); kolejny dłuższy remont miał miejsce w latach 1999–2002, tym razem w stoczni Cotecmar w Cartagenie (m.in. wymieniono sonar na CSU 2-2 typu PSU 83-55)^[6]. W grudniu 2008 roku Kolumbia zamówiła w stoczni HDW pakiet materiałowy i poprosiła o wsparcie techniczne przy modernizacji jednostki w krajowej stoczni Cotecmar^[6]. Stosowną umowę podpisano 14 stycznia 2009 roku, a w połowie 2009 roku rozpoczęto modernizację okrętu, która obejmowała instalację nowych silników napędowych i akumulatorów, wymianę system kierowania ogniem na ISUS 90-III oraz systemu rozpoznania elektronicznego na UME-100^[6][9], a także dostosowanie wyrzutni do nowych ciężkich torped i remont peryskopów^[10]. Jednostka powróciła do służby na początku 2013 roku^[11].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Marcin Chała, Tomasz Grotnik. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2011 (114). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X. 
• Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2013 (119). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.)
• Przemysław Łuczyński. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 2/2009 (86). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X. 
• Nacira Badrán Muñoz: Colombia tiene los submarinos más modernos de Latinoamérica (hiszp.). El Universal. [dostęp 2017-01-27].