ARV Sábalo
| ||
 „Sábalo” w 2012 r. | ||
| Klasa | okręt podwodny | |
| Typ | 209/1300 | |
| Projekt | IK 79 | |
| Historia | ||
| Stocznia | Howaldtswerke-Deutsche Werft, Kilonia  | |
| Położenie stępki | 2 maja 1973 | |
| Wodowanie | 1 lipca 1975 | |
 Marynarka Wojenna Wenezueli | ||
| Wejście do służby | 6 sierpnia 1976 | |
| Los okrętu | w służbie (stan na 2018) | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu | 1263 ton 1370 ton | |
| Długość | 59,5 m | |
| Szerokość | 6,25 m | |
| Zanurzenie | 5,5 m | |
| Zanurzenie testowe | 250 m | |
| Rodzaj kadłuba | jednokadłubowy | |
| Napęd | ||
| 4 silniki Diesla MTU, 1 silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM 1 śruba | ||
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu | 11,5 węzła 21,4 węzła | |
| Zasięg | 8400 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach, 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu | |
| Sensory | ||
| sonar aktywny STN Atlas CSU-3, sonar pasywny GHG AN 5039A1 | ||
| Uzbrojenie | ||
| 14 torped | ||
| Wyrzutnie torpedowe | 8 x 533 mm | |
| Wyposażenie | ||
| system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8, radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny, 2 peryskopy | ||
| Załoga | 33 | |
ARV Sábalo (S-31) – wenezuelski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jeden z dwóch zakupionych przez Wenezuelę niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1300. Został zwodowany 1 lipca 1975 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii i przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli 6 sierpnia 1976 roku. Okręt, kilkakrotnie remontowany i modernizowany, nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2018 rok).
Projekt i budowa
ARV „Sábalo” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 79), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1300, przedłużonej o ponad 3,5 metra w stosunku do pierwszych okrętów[2][a].
Jednostka została zamówiona przez rząd Wenezueli w 1971 roku[3][4][b] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 67)[3][6]. Stępkę okrętu położono 2 maja 1973 roku[3][6], a został zwodowany 1 lipca 1975 roku[6][c].
Dane taktyczno–techniczne
„Sábalo” jest średniej wielkości jednokadłubowym okrętem podwodnym[4][7]. Długość całkowita jednostki wynosi 59,5 metra, szerokość 6,25 metra i zanurzenie 5,5 metra[3][6][d]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1263 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1370 ton[2][e]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min[6][f], zasilany z akumulatorów ładowanych przez generator Siemens o mocy 578 KM, poruszany czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 12V 493 AZ80 GA31L o mocy 800 KM przy 1450 obr./min każdy[6]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 21,4 węzła w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)[6][g]. Zasięg wynosi 7500 Mm przy prędkości 10 węzłów na powierzchni, 8400 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 200 Mm przy prędkości 4 węzłów) i 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[6]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[6]. Zbiorniki paliwa mieszczą 87 ton paliwa[6]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, zaś autonomiczność 50 dób[6]. Okręt posiada dwa główne zbiorniki balastowe oraz dziobowe i rufowe zbiorniki trymujące[7][8].
Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped AEG SUT SST 4 Mod 1[6][9]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3 z modułem aktywnym AN407 A9 i biernym A526, sonar pasywny (GHG) AN 5039A1 i bierne urządzenie pomiaru odległości DUUX-2[2]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage[6].
Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 28 podoficerów i marynarzy[6].
Służba
6 sierpnia 1976 roku jednostkę pod nazwą „Sábalo” przyjęto do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli[6][7]. Okręt otrzymał numer taktyczny S-21, zmieniony później na S-31[3][6].
W 1979 roku na okręcie wybuchł pożar, którego skutki usunięto podczas generalnego remontu w macierzystej stoczni HDW w Kilonii w 1981 roku[3][6]. Kolejny remont połączony z modernizacją (m.in. instalacja nowego sonaru CSU-3-32, co spowodowało przedłużenie jednostki do 61,2 metra i zwiększenie wyporności do 1320 ton w położeniu nawodnym[h] i 1450 ton pod wodą; oprócz tego wydłużono kiosk, obudowano rufę nowym płaszczem ochronnym, wymieniono silniki wysokoprężne, system kontroli ognia i peryskopy) przeprowadzono w Kilonii w latach 1990–1992, a okręt wyruszył w drogę do kraju 16 listopada 1992 roku[6][10]. Ponowny remont i modernizacja miały miejsce w krajowej stoczni Dianca w Puerto Cabello od 30 grudnia 2004 roku do 22 lutego 2006 roku, podczas której m.in. wymieniono baterie akumulatorów i systemy kontroli uzbrojenia[6][11].
Jednostka nadal znajduje się w składzie wenezuelskiej floty (stan na 2018 rok)[12].
Uwagi
- ↑ Moore 1974 ↓, s. 589, Moore 1981 ↓, s. 715, Moore 1985 ↓, s. 756, Sharpe 1989 ↓, s. 788, Saunders 2004 ↓, s. 900 i Saunders 2009 ↓, s. 979 podają, że okręt zbudowano według projektu o sygnaturze IK 81.
- ↑ Kontrakt podpisano w 1972 roku[5].
- ↑ Sharpe 1989 ↓, s. 788, Saunders 2004 ↓, s. 900 i Saunders 2009 ↓, s. 979 podają identyczną datę wodowania; Fontenoy 2007 ↓, s. 330, Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 637 i Moore 1981 ↓, s. 715 podają natomiast, że okręt zwodowano 21 sierpnia 1975 roku.
- ↑ Identycznie podaje Moore 1985 ↓, s. 756. Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje długość 45,6 metra; Moore 1974 ↓, s. 589 i Moore 1981 ↓, s. 715 podają długość 54 metry.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje wyporność serii 209/1300 wynoszącą 1265/1295 ton; Faulkner 2004 ↓, s. 460, Sharpe 1989 ↓, s. 788, Saunders 2004 ↓, s. 900 i Saunders 2009 ↓, s. 979 1285/1600 ton; Moore 1974 ↓, s. 589 i Moore 1981 ↓, s. 715 990/1350 ton.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że moc siłowni wynosi 1500 KM.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu.
- ↑ Bez zbiorników balastowych.
Przypisy
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330.
- ↑ a b c Ehlers 2013b ↓, s. 90.
- ↑ a b c d e f Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 637.
- ↑ a b Moore 1974 ↓, s. 589.
- ↑ Ehlers 2013a ↓, s. 73.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Ehlers 2013b ↓, s. 91.
- ↑ a b c Moore 1981 ↓, s. 715.
- ↑ Moore 1985 ↓, s. 756.
- ↑ Faulkner 2004 ↓, s. 460.
- ↑ Saunders 2004 ↓, s. 900.
- ↑ Saunders 2009 ↓, s. 979.
- ↑ worldwarships.com 2018 ↓.
Bibliografia
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII.. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII.. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.)
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.)
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.)
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.)
- Sabalo (ang.). www.worldwarships.com. [dostęp 2018-03-11].
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.)
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.)
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.)
Media użyte na tej stronie
Autor: Carlos E. Perez S.L, Licencja: CC BY-SA 4.0
Submarino Oceánico Tipo U-209/A-1300 S-31 Sabalo
.svg)