AS Monaco FC

Treść tego artykułu może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

AS Monaco

Pełna nazwa	Association sportive de Monaco Football Club
Przydomek	Les Monégasques (Monakijczycy) Les Rouge et Blanc (Czerwono-Biali)
Barwy	czerwono-białe
Data założenia	23 sierpnia 1924
Liga	Ligue 1
Państwo	Monako
Adres	7 avenue des Castelans, 98000 Monako
Stadion	Stadion Ludwika II (pojemność: 18 523)
Sponsor techniczny	Kappa
Właściciel	Monaco Sport Invest (66,67%) Rodzina Grimaldich (33,33%)
Prezes	Dmitrij Rybołowlew
Menedżer generalny	Paul Mitchell
Trener	Philippe Clement
Asystent trenera	Jonas Ivens Johan Van Rumst
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Strona internetowa

Association Sportive de Monaco Football Club – monakijski klub piłkarski, z siedzibą w Monako (dystrykt Fontvieille), założony 23 sierpnia 1924.

Historia

Królewskie początki

AS Monaco FC zostało założone w 1924. Nie był to typowy klub piłkarski, o czym mogą świadczyć sekcje, jakie Monaco wówczas posiadało. Oprócz piłki nożnej uprawiano tam: koszykówkę, pływanie i dyscypliny lekkoatletyczne. Drużyna z Księstwa Monaco ma ogromne ambicje, a to z racji patronatu księcia, który mieszka i mieszkał w tym niewielkim państwie. Marzenia o awansie i grze w Ligue 1 spełniły się dopiero w sezonie 1954/1955, w którym to ASM po raz pierwszy w historii wystąpiło w rozgrywkach pierwszej ligi. W pierwszym swoim meczu ulegli oni 1:3 na wyjeździe Stade de Reims. Pierwszy mecz u siebie rozegrali przeciwko Toulousie. Spotkanie zakończyło się remisem 1:1. Ogólnie sezon ten skończyli oni na całkiem dobrym 14 miejscu. Wówczas człon drużyny stanowili tacy piłkarze jak: Skiba, Bellot, Zitouni i Gianesi.

Pierwsze sukcesy i porażki

W 1960 r. drużyna prowadzona przez Lucien Leduca zdobyła pierwszy Puchar Francji. Po burzliwej drodze do finału, rozprawili się tam z AS Saint-Étienne. Mecz finałowy zakończył się wynikiem 4:2. Rok później AS Monaco zdobyło pierwszy tytuł mistrzowski. Wówczas Leduc miał do dyspozycji takich piłkarzy jak Michel Hidalgo, Henri Biancheri, Theo i Delio Onnis. W sezonie 1962/1963 kibice i piłkarze z księstwa świętowali zdobycie mistrzostwa i Pucharu Francji. Wraz z odejściem tego trenera nastały cięższe czasy i AS Monaco tułało się między pierwszą a drugą ligą aż do połowy lat 70. XX wieku. Wtedy to prezesem klubu został Jean-Louis Campora, który ponownie zaangażował Leduca, co zaowocowało powrotem na najwyższy szczebel rozgrywek i tytułem mistrzowskim w 1978 roku. W pierwszym meczu w Pucharze Europy Monaco pokonało 7:2 AEK Ateny, potem uległo Interowi Mediolan. W sezonie 1975/1976 „Czerwono-Biali” opuścili szeregi Ligue 1. Później szybko do niej powrócili i pierwszy sezon po powrocie zakończyli na 1 miejscu, co było wówczas ewenementem. W 1979 roku do klubu z Valenciennes FC przybył Roger Milla, który po sezonie rozstał się z monakijskim klubem.

Wyrabianie marki 1980 r.

W 1980 roku AS Monaco zdobyło Puchar Francji, a 2 lata później kolejne mistrzostwo. Wówczas ukształtowały się takie talenty jak: Claude Puel, Manuel Amoros, Bruno Bellone, a przydatność potwierdzili: Umberto Barberis, Ralf Edström, Jacques Perais i Éric Pécout. Te nazwiska przyciągały na Stade Lousia II (powstały w 1937 r.) 7 tys. widzów. W sezonie 1984/1985 zawodnicy klubu zdobyli Puchar Francji. Nawet po kolejnym odejściu Luciena, klub nie pogrążył się w kryzysie i lata osiemdziesiąte zaowocowały dwoma Pucharami Francji (1980 i 1985) oraz dwoma triumfami ligowymi (1982 i 1988). Mimo niezłej gry w rozgrywkach krajowych klub kompletnie zawodził w rozgrywkach europejskich. W lipcu 1987 zatrudniono na stanowisko trenera Arsène Wengera. Pierwszy swój sezon zakończył już jako Mistrz Francji. Odniósł również pierwszy sukces na arenie europejskiej. Jego podopieczni odpadli dopiero w ćwierćfinale Pucharu Europy po przegranej walce z Galatasaray SK. W maju 1989 r. „Czerwono-Biali” ulegli 3:4 Olympique Marsylia w finale Pucharu Francji, ale AS Monaco dostało wówczas szansę gry w Pucharze Zdobywców Pucharów. Tam dotarli do półfinału, gdzie zmierzyli się z włoską Sampdorią. W 1991 r. miał nastąpić rewanż. Po raz kolejny w finale Pucharu Francji zmierzyły się jedenastki Olympique Marsylia i AS Monaco. Tym razem na Parc des Princes lepsi okazali się podopieczni Wengera. Wówczas ten Francuz miał do dyspozycji: Jean- Luca Ettoriego, Marcela Diba, Luca Sonora, Claude Puela, Geralda Passiego, Rogera Mendy’ego, George’a Weaha oraz Ramóna Díaza. Wyżej wymienieni zawodnicy stanowili o sile drużyny. Po zdobyciu Pucharu Francji w sezonie 1990/1991 w Pucharze Zdobywców Pucharów wyeliminowali kolejno Swansea City, IFK Norrköping, AS Romę oraz w półfinale Feyenoord Rotterdam. W finale na Estádio da Luz w Lizbonie przegrali z Werderem Brema. Po wykryciu afery korupcyjnej, w której brali udział działacze klubu Olympique Marsylia i zdegradowaniu klubu z Marsylii, AS Monaco dostało szansę występów w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Pokonali w nich AEK Ateny i Steauę Bukareszt. Francuzi nie mieli zbyt wymagającej grupy, bowiem trafili do niej razem z FC Barceloną, Galatasarayem SK oraz Spartakiem Moskwa. Wyszli z niej bez problemów, a w półfinale ulegli AC Milanowi. Kłopoty kadrowe (kontuzje Jürgen Klinsmanna, Enzo Scifo, Viauda, wyjazd Victora Ikpeby na Puchar Narodów Afryki) sprawiły, że AS Monaco poczynało sobie coraz gorzej. Po 7 latach pracy Arsène Wenger podał się do dymisji, którą przyjęto. Zastąpił go, grający niegdyś jako bramkarz, Jean-Luc Ettori. Wkrótce tego ostatniego zastąpił Jean Tigana, który wniósł wiele do upadającego teamu. W sezonie 1995/1996 królem strzelców Ligue 1 został Brazylijczyk Sonny Anderson, który wyrósł na nową gwiazdę. Rok później ASM sięgnęło po 6. tytuł Mistrza Francji. Wówczas wszyscy obawiali się takich zawodników jak: Sylvain Legwinski, Sonny Anderson, David Trezeguet, Thierry Henry, Emmanuel Petit, Ali Benarbia, Victor Ikpeba i Patrick Blondeau. W „mistrzowskim sezonie” drużyna zdobyła aż 69 goli. Dobrze im się wiodło w Pucharze UEFA – dotarli do półfinału, gdzie zostali wyeliminowani przez Inter Mediolan. Ostatni tytuł mistrzowski AS Monaco zdobyło w sezonie 1999/2000.

Najbardziej utytułowany trener AS Monaco – Didier Deschamps

Później Didier Deschamps objął stanowisko trenerskie w ASM. Zatrudnił on do szkolenia bramkarzy Jeana-Luca Ettoriego, co zaowocowało dobrą grą mało znanego Włocha, Flavio Romy. Didier Deschamps postawił na młodzież. Zakupił on Sébastien Squilacciego, Éric Cubillera, Patrice Evrę oraz Jaroslava Plašila. To przyniosło oczekiwany efekt. W sezonie 2002/2003 AS Monaco zostało wicemistrzem Francji. Później ciężkiej kontuzji doznał idol kibiców Monaco – Shabani Nonda. Nie zagrał on do końca sezonu. Było to wielkie osłabienie dla ASM, ale wszyscy mieli nadzieję, że udanie zastąpi go Emmanuel Adebayor do spółki z Souleymane Camarą. Na wypożyczenie przyszedł „El Moro” i grał wyśmienicie w sezonie 2003/2004. W tym sezonie Monaco bardzo dobrze zaprezentowało się w Lidze Mistrzów: najpierw wychodząc z grupy, pokonując m.in. 8:3 Deportivo La Coruña, później pokonując Chelsea F.C. 5:3 i Real Madryt w ćwierćfinale. W finale przegrali z FC Porto. Ostatecznie AS Monaco zakończyło sezon z dorobkiem finału Ligi Mistrzów oraz 3. miejscu w tabeli zapewniając sobie jedynie kwalifikacje do Ligi Mistrzów w przyszłym sezonie. Po odejściu gwiazd, tj. Morientesa, Rothena, Pršo, Márqueza, Graxa, Guiliego, Ibarry AS Monaco napotkało na trudności w kolejnym sezonie, nie było już tak zgranych i doświadczonych graczy. Do klubu przyszli Javier Saviola (wypożyczony z Barcelony), Maicon (kupiony z Cruzeiro EC) oraz Mohamed Kallon (kupiony z Interu Mediolan). ASM nie poszło najlepiej w europejskich pucharach, a w lidze zajęli ponownie 3. miejsce, które zapewniało kwalifikacje do Ligi Mistrzów. Do dymisji podał się bardzo zasłużony trener Didier Deschamps.

Kryzys

Po jego odejściu w klubie zapanował chaos, w ciągu kilku lat zatrudniono i zwalniano trenerów za złe wyniki. Sam klub plasował się w okolicach środka tabeli. Mimo że w sezonie 2006/2007 zespół pozyskał Yaya Touré, Juana Pablo Pino, Jérémiego Méneza i Marco Di Vaio, to zespół ponownie nie awansował do Ligi Mistrzów. Rok później do drużyny dołączył Nenê, jednak i tym razem nic to nie dało. W 2008 roku Jérôme de Bontin, główny akcjonariusz klubu, odmłodził klub ASM, zostało sprowadzonych kilku utalentowanych piłkarzy m.in. Park Chu-young oraz Nicolas N’Koulou. Klub zakończył sezon w środku tabeli a sam Bontin zrezygnował z posady. Zastąpił go bankier Etienne Franzim, ale nie udało mu się podźwignąć klubu. AS Monaco zostało zdegradowane do roli ligowego średniaka, a częste zmiany trenerów tylko pogłębiały kryzys, owocem którego był spadek do drugiej ligi w sezonie 2010/2011. W lipcu 2009 roku, brazylijski trener Ricardo Gomes został zastąpiony przez byłego trenera AS Cannes i Stade Rennes – Guya Lacombe, trener od razu zastąpił niepotrzebnych graczy tymi młodymi takimi jak: Cédric Mongongu, Serge Gakpé, Pierre-Emerick Aubameyang, Frédéric Nimani, Yohan Mollo czy Layvin Kurzawa.

Era Dmitrija Rybołowlewa

Na zapleczu Ligue 1, Monaco również zawodziło i gdy wydawało się, iż klub rozpadnie się całkowicie, na przełomie 2011 i 2012 roku nowym właścicielem zespołu został rosyjski multimiliarder Dmitrij Rybołowlew (93. na liście najbogatszych według magazynu Forbes), zobowiązując się do zainwestowania przynajmniej 100 milionów euro w ciągu kolejnych czterech lat. W 2012 roku na stanowisku trenera Laurent Banide został zastąpiony przez Marco Simone. Zimą klub pozyskał młodziutkiego napastnika Emmanuela Rivière. Ostatecznie zespół prowadzony przez włoskiego szkoleniowca bez problemu poradził sobie w Ligue 2. W sezonie 2013/2014, gdy ASM powróciło do Ligue 1 Rosjanin przekroczył ten budżet sprowadzając do klubu Rademela Falcao, Ricardo Carvalho, João Moutinho^[1], Jamesa Rodrígueza^[1], Érica Abidala, Geoffreya Kondogbie, Jérémiego Toulalana oraz Nicolasa Isimat-Mirina za łączną kwotę 160 mln euro. Nowym trenerem klubu został Claudio Ranieri. Po sprowadzeniu tylu nowych, utalentowanych zawodników przyszedł czas na przewietrzenie kadry, czyli tzw. porządki. Klub opuścili Adriano, Aleksandros Dziolis, Ibrahima Touré oraz Nampalys Mendy, zaś wielu graczy zostało wypożyczonych (m.in. Gaetano Monachello czy Carl Medjani).

AS Monaco rundę jesienną Ligue 1 zakończyło na drugim miejscu, tracąc trzy punkty do lidera Paris Saint-Germain^[2]. Zimą klub zasilili Lacina Traoré, Elderson, Dimityr Berbatow^[3] oraz Aymen Abdennour^[4].

Największym sukcesem klubu w erze Rybołowlewa, było zdobycie mistrzostwa Francji w sezonie 2016/2017.

Sukcesy

Trofea krajowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach Francji (stan na: 21-05-2022)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Mistrzostwo	I miejsce	8	1961, 1963, 1978, 1982, 1988, 1997, 2000, 2017
	II miejsce	7	1964, 1984, 1991, 1992, 2003, 2014, 2018
	III miejsce	13	1956, 1985, 1989, 1990, 1993, 1996, 1998, 2004, 2005, 2015, 2016, 2021, 2022
Puchar	zdobywca	5	1960, 1963, 1980, 1985, 1991
	finalista	5	1974, 1984, 1989, 2010, 2021
Superpuchar	zdobywca	4	1961, 1985, 1997, 2000
	finalista	3	1960, 2017, 2018
Puchar Ligi	zdobywca	1	2003
	finalista	3	2001, 2017, 2018
II liga	I miejsce	1	2013
	II miejsce	1	1953
	III miejsce

Trofea międzynarodowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 09-05-2017)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Liga Mistrzów (Puchar Europy)	zdobywca	0
	finalista	1	2004
	półfinał	3	1994, 1998, 2017
Liga Europy (Puchar UEFA)	zdobywca	0
	finalista	0
	półfinał	1	1997
Puchar Zdobywców	zdobywca	0
	finalista	1	1992
	półfinał	1	1990

Obecny skład

Stan na 1 listopada 2022^[5]

Nr Poz. Piłkarz 2 2 obrońcaOB Vanderson 3 2 obrońcaOB Guillermo Maripán 4 3 pomocnikPO Mohamed Camara 5 2 obrońcaOB Benoît Badiashile 6 2 obrońcaOB Axel Disasi 9 4 napastnikNA Myron Boadu 10 4 napastnikNA Wissam Ben Yedder (kapitan) 11 3 pomocnikPO Jean Lucas 12 2 obrońcaOB Caio Henrique 14 2 obrońcaOB Ismail Jakobs 15 3 pomocnikPO Eliot Matazo 16 1 bramkarzBR Alexander Nübel (wypożyczony z Bayernu Monachium) 17 3 pomocnikPO Aleksandr Gołowin 18 3 pomocnikPO Takumi Minamino 19 3 pomocnikPO Youssouf Fofana

Nr Poz. Piłkarz 21 3 pomocnikPO Maghnes Akliouche 23 2 obrońcaOB Malang Sarr (wypożyczony z Chelsea) 26 2 obrońcaOB Ruben Aguilar 27 3 pomocnikPO Krépin Diatta 29 3 pomocnikPO Félix Lameréchal 30 1 bramkarzBR Thomas Didillon (wypożyczony z Cercle Brugge) 31 4 napastnikNA Kevin Volland 33 3 pomocnikPO Eliesse Ben Seghir 36 4 napastnikNA Breel Embolo 41 3 pomocnikPO Soungoutou Magassa 50 1 bramkarzBR Yann Liénard 53 4 napastnikNA Willem Geubbels 77 3 pomocnikPO Gelson Martins 99 2 obrońcaOB Yllan Okou

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz 1 bramkarzBR Radosław Majecki (w Cercle Brugge do 30 czerwca 2023) 1 bramkarzBR Benjamin Lecomte (w Espanyolu do 30 czerwca 2023) 2 obrońcaOB Jean Marcelin (w Cercle Brugge do 30 czerwca 2023) 2 obrońcaOB Chrislain Matsima (w FC Lorient do 30 czerwca 2023)

Nr Poz. Piłkarz 2 obrońcaOB Arthur Zagre (w Utrechcie do 30 czerwca 2023) 3 pomocnikPO Pelé (w FC Famalicão do 30 czerwca 2023) 3 pomocnikPO Tiago Ribeiro (w Valenci B do 30 czerwca 2023) 4 napastnikNA Anthony Musaba (w FC Metz do 30 czerwca 2023)

Sztab szkoleniowy

Stan na 19 lipca 2020

Pozycja	Imię i nazwisko
Szkoleniowiec	wakat
Asystent	Dani Guindos
Asystent	Robert Kovač
Trener bramkarzy	José Sambade Carreira
Klubowy lekarz	Carlo Spignoli
Lekarz	Hervé Grolleau
Trener fitness	Sandy Guichard

Trenerzy klubu

Lp.	Lata	Trener	Lp.	Lata	Trener	Lp.	Lata	Trener
1.	1948–1950	Jean Batmale	21.	1994	Jean Petit	41.	od 2022	Philippe Clement
2.	1950–1952	Elek Schwartz	22.	1994–1995	Jean-Luc Ettori
3.	1952–1953	Angelo Grizzetti	23.	1995	Gérard Banide
4.	1953–1956	Ludwig Dupal	24.	1995–1999	Jean Tigana
5.	1956–1957	Anton Marek	25.	1999–2001	Claude Puel
6.	1957–1958	Louis Pirroni	26.	2001–2005	Didier Deschamps
7.	1958–1963	Lucien Leduc	27.	2005	Jean Petit
8.	1963–1965	Roger Courtois	28.	2005–2006	Francesco Guidolin
9.	1965–1966	Louis Pirroni	29.	2006	Ladislau Bölöni
10.	1966–1969	Pierre Sinibaldi	30.	2006–2007	Laurent Banide
11.	1969–1970	Louis Pirroni, Robert Domergue	31.	2007–2009	Ricardo Gomes
12.	1970–1972	Jean Luciano	32.	2009–2011	Guy Lacombe
13.	1972–1974	Ruben Bravo	33.	2011	Laurent Banide
14.	1974–1975	Alberto Muro	34.	2011–2012	Marco Simone
15.	1976	Armand Forcherio	35.	2012–2014	Claudio Ranieri
16.	1977–1979	Lucien Leduc	36.	2014–2018	Leonardo Jardim
17.	1979–1983	Gérard Banide	37.	2018–2019	Thierry Henry
18.	1983–1986	Lucien Muller	38.	2019	Leonardo Jardim
19.	1986–1987	Ștefan Kovács	39.	2019–2020	Robert Moreno
20.	1987–1994	Arsène Wenger	40.	2020–2022	Niko Kovač

Europejskie puchary

Zobacz też

• Reprezentacja Monako w piłce nożnej

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa klubu (ang. • hiszp. • fr. • port. • ros.)
• profil klubu w grupie Transfery.info (pol.)