Abraham von Dohna

Abraham von Dohna (ur. 11 grudnia 1561, zm. 1 maja 1613 we Wrocławiu) – władca sycowskiego wolnego państwa stanowego od 1592[1].

Rodzina i pochodzenie

Pochodził z pruskiego rodu von Dohna, osiadłego na Śląsku w XIII w. Był synem Abrahama von Dohna seniora, który był starostą głogowskim. W 1587 r. poślubił Eleonorę von Saurma-Jeltsch[2].

Kariera polityczna

Był aktywny politycznie. Wcześnie rozpoczął karierę na dworze cesarskim, uczestnicząc w licznych misjach dyplomatycznych na terenie Polski i Rosji, gdzie zabiegał o pogodzenie obu zwaśnionych państw w obliczu zagrożenia ze strony Imperium Osmańskiego oraz do Hiszpanii. W 1596 r. został mianowany wójtem krajowym Łużyc Górnych[3].

Wolny pan stanowy Sycowa

Ożenek z bogatą Eleonorą von Saurma-Jeltsch zapewnił mu znaczne fundusze na zakup sycowskiego wolnego państwa stanowego od zadłużonego Jerzego Wilhelma von Braun w 1592 r.[3]

Udało mu się zakończyć wieloletni spór o Międzybórz i okolice, który zakończył się jego utrata na rzecz księstwa oleśnickiego. W latach 1604-1605 za kwotę 50 tys. talarów nabył majątek Goszcz. Uregulował kwestie następstwa tronu w sycowskim wolnym państwie stanowym po swojej śmierci poprzez ustanowienie zasady primogenitury, która została zatwierdzona przez cesarza Rudolfa II w 1600 r.[4]

W 1594 r. rozpoczął budowę nowego zamku w Sycowie razem z parkiem, która zastąpiła dotychczasowy zamek, który częściowo znajdował się w ruinie po oblężeniu za panowania Joachima von Maltzana. Ukończoną ją w 1608 r.

Sprawy religijne

W 1592 r. wydał przywilej gwarantujący na terenie swojego państwa wolność religijna i uprawnienie dla protestantów. Chociaż wychował się w duchu protestantyzmu wyraźnie sprzyjał katolikom, odbierając w 1601 r. sycowskim protestantom kościół św. Piotra i Pawła, pozostawiając w ich rękach mniejszy kościół pw. św. Michała[3].

Sprawy gospodarcze i poszerzenie granic władztwa

Podczas swoich rządów wykazał się dużą dbałością o zarządzanie swoimi dobrami. W 1592 r. dokupił Dziadową Kłodę, a cztery lata później przyłączył dwie części Trębaczowa, sprzedając przy okazji Komorów[3]. Od miasta Sycowa odkupił prawo wyszynku piwa i wina oraz kilka stawów rybnych. Na terenie swoich włości zakładał nowe folwarki oraz bażanciarnię. Zaradził uprawę winorośli, chmielu, owoców i warzyw. Rozwijała się gospodarka leśna i rybno-stawowa[4].

Ostatnie lata życia i śmierć

Pod koniec życia z powodu rozwijającego się artretyzmu zrezygnował z urzędu wójta Górnych Łużyc (1612 r.) Niedługo potem, 1 maja 1613 r. zmarł we Wrocławiu, zaś jego ciało zostało przewiezione do Sycowa, gdzie został pochowany 28 czerwca w zbudowanej na jego prośbę nowej krypcie rodzinnej, która stanęła pod północna kaplicą boczną kościoła parafialnego św. Piotra i św. Pawła[4].

Przypisy

  1. ↑ A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, wyd. Rzeka, Wrocław 2001, s. 353.
  2. ↑ T. Kulak, W. Mrozowicz, Syców i okolice od czasów najdawniejszych po współczesność, s. 47.
  3. ↑ a b c d Ibidem, s. 47.
  4. ↑ a b c Ibidem, s. 48.

Bibliografia

  • T. Kulak, W. Mrozowicz, Syców i okolice od czasów najdawniejszych po współczesność, wyd. Oficyna wydawnicza Atut, Wrocław-Syców 2000.
  • J. Franzkowski, Geschichte der freien Standesherrschaft, der Stadt und des landrätlichen Kreises Gross Wartenberg, Gross Wartenberg 1912.
Wolni panowie stanowi Sycowa