Achalkalaki

Achalkalaki
ახალქალაქი
Ilustracja
Ormiański kościół Świętego Krzyża w Achalkalaki
HerbFlaga
HerbFlaga
Państwo Gruzja
RegionSamcche-Dżawachetia
Wysokość1707 m n.p.m.
Populacja (2014)
• liczba ludności

9800[1]
Tablice rejestracyjne261
Położenie na mapie Samcche-Dżawachetii
Położenie na mapie Gruzji
Mapa konturowa Gruzji, na dole znajduje się punkt z opisem „Achalkalaki”
Ziemia41°24′20″N 43°29′10″E/41,405556 43,486111
Strona internetowa

Achalkalaki albo Achałkalaki (gruz. ახალქალაქი, orm. Ախալքալաք, ros. Ахалкалаки, tur. Ahalkalaki, w czasach osmańskich Ahılkelek) – miasto w Gruzji, 60 975 mieszkańców (według danych z 2002), w tym w 90% Ormian. Znajduje się ok. 30 km od granicy z Turcją, w prowincji Samcche-Dżawachetia.

Historia

W 1066[2] zdobyte przez Turków Alp Arslana. Miasto to po wojnie rosyjsko-tureckiej przeszło w 1829 z rąk tureckich pod władanie cara Rosji.

Od czasów wojny z Turcją mieście stacjonowały wojska rosyjskie; za czasów ZSRR rozlokowana tu była 147 Dywizja Zmechanizowana (do 1955 - 402 Dywizja Strzelecka, JW 42776)[3], stanowiąca część 9 Armii Ogólnowojskowej Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, a po rozformowaniu 9 Armii weszła w skład 31 Korpusu Armijnego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego[4]. Dywizja była wyposażona w najlepszy sprzęt bojowy w całym Zakaukaskim Okręgu Wojskowym. Po upadku ZSRR dywizja została przekształcona w rosyjską 62 Bazę Wojskową. Na podstawie porozumienia zawartego w Soczi z władzami niepodległej Gruzji w roku 2006 ostatni Rosjanie opuścili tę bazę 27 czerwca 2007.

Gospodarka

Przez Achalkalaki przebiega rurociąg naftowy z Baku do Turcji, z której dalej tankowcami przez Morze Czarne ropa naftowa transportowana jest do Europy.

Przypisy

  1. National Statistics Office of Georgia: Statistical Yearbook of Georgia (ang.). [dostęp 2016-04-16].
  2. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 540. ISBN 83-85719-85-7.
  3. Informator na rosyjskiej stronie internetowej
  4. A. Lenskij, M. Cybin "Radzieckie wojska lądowe w ostatnim roku ZSRR", Sankt-Petersburg, 2001, s. 202

Media użyte na tej stronie