Achille Starace
Achille Starace (ur. 18 sierpnia 1889 w Sannicola, zm. 29 kwietnia 1945 w Mediolanie) – włoski polityk faszystowski i oficer armii włoskiej.
Życiorys
Urodził się w Sannicola, w południowej Apulii. Był jednym z siedmiorga dzieci kupca winnego Luigjego Starace i Franceski[1]. Uczęszczał do technikum w Lecce, gdzie kształcił się w zakresie księgowości. W 1909 został powołany do armii i służył w formacji bersalierów[1]. W 1912 uzyskał awans na podporucznika (sottotenente). Brał udział w I wojny światowej jako oficer 12 pułku bersalierów, był czterokrotnie odznaczany brązowym orderem za zasługi wojskowe na polu walki. W 1917 w czasie pobytu w Udine miał związać się z lożą masońską La Vedetta[2].
Działalność polityczna
Po zakończeniu wojny przeszedł do cywila i przeniósł się do Trydentu, gdzie nawiązał pierwsze kontakty z ruchem faszystowskim[1]. W 1921 zwrócił na siebie uwagę Benita Mussoliniego, który zlecił mu organizację struktur faszystowskich w rejonie Trydentu. W październiku 1921 objął stanowisko zastępcy sekretarza Narodowej Partii Faszystowskiej. W 1922 wziął czynny udział w Marszu na Rzym, dowodząc oddziałem tzw. Czarnych koszul[1]. W kwietniu 1924 uzyskał mandat deputowanego do parlamentu[1].
Szczyt swojej kariery politycznej osiągnął w 1931, kiedy objął stanowisko sekretarza Narodowej Partii Faszystowskiej[1]. Był odpowiedzialny za organizację parad i marszów, a także kształtowanie kultu Duce we Włoszech. Przypisywano mu wprowadzenie salutu rzymskiego jako obowiązującego pozdrowienia w państwie faszystowskim[3]. Z czasem jego działalność była poddawana krytyce w partii za próbę dostosowania Balili (faszystowskiej organizacji młodzieżowej) do wzorca niemieckiej Hitlerjugend a także nieporadność w popularyzacji ideologii faszystowskiej w społeczeństwie włoskim. W 1933 był organizatorem czystki w strukturach bolońskich partii faszystowskiej, jako konsekwencji krytycznych wypowiedzi Leandro Arpinatiego, skierowanych przeciwko Mussoliniemu[1].
Wojna w Abisynii
W 1935 Starace został urlopowany ze stanowiska sekretarza partii faszystowskiej, aby wziąć udział w wojnie w Abisynii. Początkowo walczył na froncie północnym. W marcu 1936, w stopniu pułkownika objął dowództwo grupy mieszanej, złożonej z bersalierów i z Czarnych koszul[1]. W czasie kilkudniowej operacji oddział pokonał 120 km, zajmując Gonder (stolicę prowincji Begemder) i docierając do granicy Etopii z brytyjskim Sudanem. Po zakończeniu wojny powrócił na stanowisko sekretarza partii faszystowskiej, a swoje wspomnienia wydał w propagandowym dziele opublikowanym w 1936 (La marcia su Gondar)[1]. Za zasługi w czasie wojny został odznaczony Orderem Sabaudzkim Wojskowym.
Działalność w ruchu olimpijskim
Starace był entuzjastą sportu i propagował aktywność sportową wśród członków partii faszystowskiej[3]. 5 maja 1933 objął stanowisko przewodniczącego Włoskiego Narodowego Komitetu Olimpijskiego, które sprawował przez kolejne sześć lat. Sukcesy włoskich piłkarzy i bokserów stały się istotnym elementem propagowania faszyzmu przez Starace.
Kryzys kariery politycznej i śmierć
Po inwazji Włoch na Albanię, w kwietniu 1939 Starace przyjechał do Tirany, gdzie zajął się organizowaniem ruchu faszystowskiego i młodzieżówki faszystowskiej[4]. W październiku 1939 Starace utracił swoją pozycję w partii, zachował jedynie stanowisko szefa sztabu Czarnych koszul. W 1941 po kilkumiesięcznym pobycie na froncie albańskim został ranny w czasie walk z Grekami i utracił zajmowane stanowisko, oskarżany o niekompetencję. W 1943 został aresztowany po raz pierwszy przez rząd Pietro Badoglio i osadzony w więzieniu Regina Coeli, ale wkrótce został zwolniony[1]. Kolejny raz został aresztowany przez policję faszystowską. Oskarżony o nieudolność w czasie, kiedy pełnił funkcję sekretarza partii trafił do obozu koncentracyjnego w Weronie. Uwolniony w 1945 przeniósł się do Mediolanu, gdzie mieszkał pod przybranym nazwiskiem. W czasie porannego biegu został schwytany i rozpoznany przez grupę partyzantów antyfaszystowskich[1]. Przewieziony na Piazzale Loreto, gdzie wcześniej powieszono Benita Mussoliniego, Starace oddał honory Duce, a następnie został rozstrzelany i powieszony obok niego. Pochowany na cmentarzu Maggiore di Musocco w Mediolanie[5].
Życie prywatne
Był żonaty (w 1909 poślubił Ines Massari), miał dwoje dzieci[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l Starace, Achille, treccani.it [dostęp 2021-03-27] (wł.).
- ↑ Vittorio Gnocchini: L'Italia dei liberi muratori: brevi biografie di massoni famosi. Mediolan & Rzym: Mimesis, 2016, s. 66. ISBN 978-88-8483-362-4.
- ↑ a b Il Personaggio Achille Starace, storia.calcioitaliastory.it [dostęp 2021-03-27] (wł.).
- ↑ Robert Elsie: A Biographical Dictionary of Albanian History. New York: I.B. Tauris, 2012, s. 425-426. ISBN 978-1-78076-431-3.
- ↑ Achille Starace, findagrave.com [dostęp 2021-03-27] (ang.).
Bibliografia
- Achille Starace: La marcia su Gondar. Mediolan & Rzym: A. Mondadori, 2005, s. 261.
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
.jpg)
- (a) Jako premier w latach 1922-1929, 1922-1924, 1925-1929, 1926-1943, 1932-1936, 1933-1943 i 1943
pełnił jednocześnie urzędy ministra spraw zagranicznych, ministra wojny oraz ministra spraw wewnętrznych
Media użyte na tej stronie
Achille Starace
Achille Starace in Africa Orientale
Italian al valor militare (military valour) bronze medal bar
The dead body of Benito Mussolini next to his mistress Claretta Petacci and those of other executed fascists, on display in Milan on 29 April 1945, in Piazzale Loreto, the same place that the fascists had displayed the bodies of fifteen Milanese civilians a year earlier after executing them in retaliation for resistance activity. The photograph is by Vincenzo Carrese.
The bodies, from left to right, are:
- Unknown (surname: Gelormini)
- Benito Mussolini
- Claretta Petacci
- Alessandro Pavolini
- Achille Starace
medal bar of knight of the Ordine militare d'Italia (Military Order of Italy) and Ordine militare di Savoia (Military Order of Savoy).
Riproduzione della firma di Achille Starace