Aclopini
| Aclopini | |
| Blanchard, 1850 | |
 Rycina Aclopus vittatus | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | Aclopini |
Aclopini – plemię chrząszczy z rodziny poświętnikowatych i podrodziny Aclopinae. Obejmuje 16 opisanych gatunków sklasyfikowanych w trzech rodzajach. Zasiedla południową krainę neotropikalną[1].
Morfologia
Chrząszcze o wydłużonym, owalnym ciele, osiągającym małe lub średnie jak na żuki rozmiary. Ubarwienie mogą mieć od jasnobrązowego po czarne[2]. Występuje u nich silnie zaznaczony dymorfizm płciowy[1].
Głowa ma oczy złożone podzielone występem policzka zwanym canthus[1]. Czułki buduje osiem członów, z których trzy ostatnie formują buławkę, u samic zredukowaną[1]. Nadustek leży w tej samej płaszczyźnie co warga górna[2] i może być wyposażony w słabo zaznaczony róg lub pozbawiony takiegoż wyrostka[1].
Przedplecze jest równomiernie wypukłe, na większości powierzchni nagie. Forma pokryw jest dłuższa niż szeroka, wysklepiona, o zaokrąglonych bocznych brzegach; brak jest na nich rzędów z wyjątkiem rzędu przyszwowego[2]. Tylna para skrzydeł u samców jest wykształcona, u samic zaś zredukowana. Za synapomorfie ich użyłkowania uchodzą: silnie rozbieżne odgałęzienia trzecie i czwarte przedniej żyłki radialnej (RA3 i RA4) oraz silne zakrzywienie tego drugiego (RA4) w nasadowej ⅓ długości. Wyrostek międzybiodrowy przedpiersia jest dobrze widoczny i gęsto porośnięty szczecinkami. Synapomorfią szkieletu wewnętrznego tułowia jest zakrzywiony szew wentralny widełek sternalnych zatułowia[1]. Przednia para odnóży ma wyposażone w dwa ząbki (synapomorfia plemienia) i pozbawione ostrogi golenie[2][1]. Synapomorfią tylnej pary odnóży jest całobrzega krawędź wewnętrzna goleni[1].
U samców wszystkie przetchlinki odwłoka leżą na błonach pleuralnych jego segmentów, zaś u samic ostatnie trzy ich pary leżą na sternitach. U samic odwłok jest nabrzmiały. Jako synapomorfię genitaliów samców wymienia się edeagus pozbawiony V-kształtnego płata w endofallusie[1].
Ekologia i występowanie
Biologia i ekologia tych owadów są słabo zbadane. Nieznane nauce pozostają larwy, a samicę opisano tylko w przypadku Gracilaclopus bidentulus. Przypuszcza się, że samice pędzą głównie podziemny tryb życia, o czym świadczyć mogą m.in. zredukowane oczy i buławka czułków, niezdolność do lotu z uwagi na redukcję skrzydeł tylnych, nabrzmiały odwłok i zredukowane stopy[1].
Plemię to zasiedla krainę neotropikalną od Boliwii i Brazylii po Chile i Argentynę[1][2].
Taksonomia
Plemię to utworzył w 1850 roku Charles Émile Blanchard. Umieścił je w obrębie podrodziny chrabąszczowatych, zaliczając doń rodzaje Aclopus i Phyllotocus[3], jednak ten drugi przeniesiony został w 1912 roku do Sericini[1]. W 1977 roku Stiepan Jabłokow-Chnzorian umieścił je w podrodzinie Alcopinae[4]. Przez 100 lat pozostawało monotypowe. Dopiero w 2012 roku Federico Ocampo i José Mondaca wyróżnili w obrębie Aclopini dwa nowe rodzaje: Gracilaclopus i Desertaclopus[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l Jhon César Neita‐Moreno, Federico A. Agrain, Jonas Eberle, Dirk Ahrens, Vanina Pereyra. On the phylogenetic position and systematics of extant and fossil Aclopinae (Coleoptera: Scarabaeidae). „Systematic Entomology”. 44 (4), s. 709-727, 2019. DOI: 10.1111/syen.12366.
- ↑ a b c d e f Federico Ocampo, José Mondaca. Revision of the scarab subfamily Aclopinae Blanchard (Coleoptera: Scarabaeidae) in Argentina and Chile. „Zootaxa”. 3409, s. 1-29, 2012. DOI: 10.11646/zootaxa.3409.1.1.
- ↑ C.E. Blanchard: Muséum d'Historie Naturelle de Paris. Catalogue de la collection entomologique. Classe des Insectes. Ordre des Coléoptères. Volume 1. Paris: Muséum d'Historie Naturelle de Paris, 1850.
- ↑ S.M. Iablokoff-Khnzorian. Über die Phylogenie der Lamellicornia (Insecta, Coleoptera). „Entomologische Abhandlungen”. 41, s. 135–200, 1977.
