AdBlue

Niebieskie wieczko po lewej stronie to wlew zbiornika AdBlue

AdBlue – nazwa handlowa wysokiej czystości 32,5% wodnego roztworu mocznika. AdBlue to zarejestrowany znak towarowy należący do organizacji Verband der Automobilindustrie (VDA)[1]. Produkt stosowany w branży motoryzacyjnej jako reduktor w celu rozłożenia w katalizatorze SCR (ang. Selective Catalytic Reduction – Selektywna Redukcja Katalityczna) szkodliwych dla środowiska tlenków azotu. W technologii SCR AdBlue jest kierowany pod wysokim ciśnieniem na strumień spalin w katalizatorze, gdzie zachodzi redukcja szkodliwych dla atmosfery tlenków azotu na azot oraz wodę[2].

Wyprodukowany zgodnie z normami ISO 22241[3], AdBlue nie jest substancją zaliczaną do niebezpiecznych ani groźnych dla środowiska. Nie jest też palny, wybuchowy, ani szkodliwy dla zdrowia. Zużycie AdBlue wynosi równowartość ok. 4–5% ilości zużytego oleju napędowego, w zależności od typu silnika (spełniającego normę Euro IV, Euro V lub Euro VI)[4].

Normy unijne

AdBlue znalazło zastosowanie w systemach SCR w przemyśle motoryzacyjnym w związku z nowymi legislacjami unijnymi regulującymi normy emisji spalin w silnikach Diesla. Od 1 października 2006 roku samochody o tonażu powyżej 3,5 tony obowiązują normy redukcji emisji spalin EURO 4, a od 1 października 2009 – Euro 5. Zgodnie z normą EURO 5 emisja szkodliwych tlenków azotu została zredukowana o 60%, a cząstek stałych (PM) o co najmniej 80%. Od 1 września 2014 roku od wszystkich nowych pojazdów ciężarowych i osobowych z silnikiem Diesla wymagane jest spełnienie EURO 6, gdzie dopuszczalna emisja tlenków azotu wynosi 80 mg/km (EURO 5 – 180 mg/km). Od 1 września 2015 r. dotyczy to także rejestracji oraz sprzedaży nowych pojazdów[5].

Warunki przechowywania

AdBlue jest korozyjny, dlatego też do jego dystrybucji konieczne są specjalne zbiorniki, pompy, węże i pistolety.

W temperaturze poniżej −11,5 °C ulega procesowi krystalizacji. Choć proces krystalizacji jest procesem odwracalnym, to wywołuje on wiele problemów natury technicznej, przez co nie nadaje się do użycia i dystrybucji. Pozostający roztwór ma mniejsze stężenie, osiadające kryształki zatykają instalację, a warstwy skrystalizowanego na dnie zbiorników mocznika są trudne do rozpuszczenia.

Produkcja

Potencjał produkcyjny AdBlue w Unii Europejskiej to 13 lokalizacji zintegrowanych (fabryki chemiczne produkujące mocznik) i około 50 mieszalni, w których AdBlue produkowane jest z wykorzystaniem mocznika (kupowanego) w postaci granulowanej i wody zdemineralizowanej.

W Polsce AdBlue produkują: Grupa Azoty Zakłady Azotowe „Puławy” S.A. (100 tys. t/r)[6], Grupa Azoty Zakłady Azotowe Kędzierzyn S.A. – 50 tys. t/r[7], Grupa Azoty Zakłady Chemiczne „Police” S.A. – 100 t/r. Największym producentem AdBlue na świecie jest skandynawski koncern Yara. Fabryki należące do firmy Yara, w których produkuje się AdBlue w Europie, znajdują się w Holandii (Sluiskil), Niemczech (Brunsbüttel) i we Włoszech (Ferrara). Największe zdolności produkcyjne posiada fabryka Yary w Holandii – 200 tys. t/r[8]. Inne zagraniczne firmy wytwarzające AdBlue to Borealis (Austria) – 80 tys. t/r, Duslo Sala (Agrofert – Słowacja) – 120 mln l/r[9], Fertiberia (Hiszpania) – ok. 100 tys. t/r, BASF (Niemcy) – 100 tys. t/r, Achema (Litwa) – 30 tys. t/r, SKW Piesteritz (Niemcy) ze zdolnościami w zakresie mocznika na poziomie 1 mln t/r.

Przypisy

  1. ↑ VDA: Information about VDA-trademark AdBlue. [dostęp 2010-04-01]. (ang.).
  2. ↑ Technologie AdBlue. [dostęp 2013-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-14)].
  3. ↑ Normy ISO 22241
  4. ↑ Łukasz Szewczyk, AdBlue. Co to jest, cena czy można kupić z dystrybutora? [dostęp 2019-02-05] (pol.).
  5. ↑ Redukcja emisji zanieczyszczeń pojazdów lekkich. [dostęp 2013-11-26].
  6. ↑ NOXy AdBlue. [dostęp 2013-11-26].
  7. ↑ Chemia i Biznes: AdBlue – błękitne złoto polskiej chemii?. [dostęp 2013-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-22)].
  8. ↑ Yara opens trailblazing AdBlue plant in Holland. [dostęp 2013-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-12)]. (ang.).
  9. ↑ Greenchem in UK. [dostęp 2013-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-21)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie