Adam Badowski (malarz)

Adam Badowski

Data urodzenia	grudzień 1857
Data i miejsce śmierci	23 września 1903 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	malarstwo
Epoka	romantyzm

Grób Adama Badowskiego na Starych Powązkach

Adam Badowski (ur. w grudniu 1857, zm. 23 września 1903 w Warszawie)^[1] – polski malarz i ilustrator.

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum uczęszczał do prowadzonej w Warszawie przez Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego Klasy Rysunkowej. Po jej ukończeniu w 1887 wyjechał do Krakowa, gdzie przez trzy lata studiował w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych u Floriana Cynka i Leopolda Loefflera. W 1880 wyjechał kontynuować naukę w Wiedniu i Monachium. W 1882 otrzymał stypendium artystyczne Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, które umożliwiło mu wyjazd na pięcioletnie studia artystyczne do Rzymu^[2].

Po powrocie zamieszkał na stałe w Warszawie i poza tworzeniem działał w wielu organizacjach artystycznych, a także uczył w prowadzonej przez Bronisławę Wiesiołowską szkole artystycznej dla kobiet. Dwa lata później wyjechał na rok do Paryża, po powrocie został mianowany wiceprezesem Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych^[2]. Był jednym z inicjatorów powołania Spółki Artystycznej Zjednoczonych Malarzy, Rzeźbiarzy i Architektów. Od 1896 wykładał w warszawskiej Klasie Rysunkowej, którą sam kiedyś ukończył, rok później poprowadził własną szkołę artystyczną dla kobiet^[2], gdzie uczył malarstwa i grafiki.

Stale współpracował z czasopismem Wędrowiec, dla którego tworzył ilustracje. Często wystawiał w Warszawie (Zachęta, Salon Krywulta), w Krakowie, we Lwowie i za granicą, m.in. w Berlinie^[2].

W 1895 ożenił się z pianistką, Marią z Wąsowskich. Zmarł nagle 23 września 1903, pogrzeb miał miejsce trzy dni później. Po mszy w katedrze św. Jana zmarły spoczął na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 40-3-20)^[3].

Twórczość

Najczęstszym tematem jego obrazów są sceny antyczne, co wynikało z wpływu twórczości Henryka Siemiradzkiego i zafascynowania twórczością Lawrence’a Alma-Tademy. W późniejszym okresie twórczości skupił się na malarstwie portretowym.

Galeria

Przypisy

Bibliografia

• StanisławS. Szenic StanisławS., Cmentarz Powązkowski 1891–1918. Zmarli i ich rodziny, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983, s. 170, ISBN 83-06-00921-5  (pol.).