Adam Borkiewicz

Adam Józef Borkiewicz

Leszczyński

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	17 marca 1896 Bąkowa Góra, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	29 grudnia 1958 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	Legiony Polskie
Stanowiska	zastępca inspektora głównego WSOP
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Adam Józef Borkiewicz ps. „Leszczyński”, „Poleski” (ur. 17 marca 1896 w Bąkowej Górze^[1], zm. 29 grudnia 1958 w Warszawie)^[2] – żołnierz Legionów Polskich, pułkownik piechoty Wojska Polskiego, członek Komendy Głównej Armii Krajowej, historyk wojskowości. Autor pierwszej naukowej monografii powstania warszawskiego^[3].

Życiorys

Syn Franciszka i Marii z Susickich. Uczył się w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, gdzie w 1914 otrzymał świadectwo dojrzałości. Od lutego 1913 był członkiem Związku Walki Czynnej, zaś od sierpnia 1914 wstąpił w szeregi konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej. 29 listopada po manifestacji patriotycznej aresztowany i przetrzymywany do 17 grudnia 1914. Działał w Lotnym Oddziale POW, a następnie w batalionie warszawskim, z którym w sierpniu 1915 przeszedł do Legionów. Służył w 1 pułku piechoty awansując z szeregowego na kaprala. Dwukrotnie ranny^[4]. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 był osadzony w obozie w Szczypiornie. W końcu lipca zbiegł z obozu ponownie rozpoczynając działalność w POW. Od września 1917 był komendantem obwodu POW Koło i p.o. komendanta Okręgu Kalisz. Od 15 lipca do 15 sierpnia 1918 więziony w Koninie. Następnie przez krótki czas studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim.

Od 1918 służył w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego. Dowodził rozbrajaniem oddziałów niemieckich w Kole. Od listopada 1918 dowodził VI batalionem Ziemi Kaliskiej (powstałym z sił POW), następnie był zastępcą dowódcy kompanii 29 pułku piechoty ziemi kaliskiej. W okresie styczeń – marzec 1919 ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty, a następnie pełnił funkcję instruktora w Szkole Podoficerskiej w Dęblinie.

Od kwietnia 1919 służył w 1 pułku piechoty Legionów, jako dowódca plutonu, a od grudnia 1919 jako dowódca 7 kompanii. Od maja 1920 pełnił funkcję dowódcy 2 kompanii. Był dwukrotnie ranny w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Kapitan ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[5].

Po 1920 dowodził 6 a następnie 5 kompanią, zaś do września 1924 pełnił obowiązki dowódcy II batalionu w pułku. Od stycznia 1925 był kwatermistrzem pułku. Od kwietnia do 30 czerwca 1925 był odkomenderowany do Biura Historycznego Sztabu Generalnego^[6]. Mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928^[7]. W biurze pełnił funkcje referenta, od maja 1927 kierownika referatu, zaś od maja 1930 kierownika Wydziału Wojen Polski Odrodzonej. W czerwcu 1933 został przeniesiony z 41 pułku piechoty w Suwałkach do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy batalionu KOP „Suwałki”^[8]. 27 czerwca 1935 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9].

Po śmierci Józefa Piłsudskiego, w 1935 podjął się organizacji Muzeum Józefa Piłsudskiego w Belwederze, którego dyrektorem pozostawał do 1939^[10]. Był również członkiem Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski.

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939, w której zredagował hasła związane z historią wojny polsko-bolszewickiej^[11].

Po agresji III Rzeszy na Polskę w 1939, ewakuowany do Lwowa, był oficerem sztabu obrony miasta. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną nie poszedł do niewoli sowieckiej. Jeszcze we wrześniu przedostał się na Węgry, gdzie został internowany. Jako starszy obozu w Lengyeltóti, został skazany w grudniu 1939 na 6 miesięcy twierdzy, za organizowanie ucieczki oficerów polskich. Z obozu zbiegł jesienią 1941 i powrócił do Warszawy, gdzie włączył się do pracy konspiracyjnej w szeregach Związku Walki Zbrojnej (od 1942 – Armii Krajowej)^[3]. Był członkiem Komendy Głównej AK, w stopniu podpułkownika dowodził m.in. Podokręgiem Wschodnim Obszaru Warszawskiego AK, który obejmował obwody Obszaru leżące w Generalnym Gubernatorstwie na lewym brzegu Wisły. Od 1943 pełnił funkcję zastępcy Inspektora Głównego Wojskowej Służby Ochrony Powstania w IV oddziale KG AK^[12].

Brał udział w powstaniu warszawskim, od 12 sierpnia jako redaktor dziennika „Barykada”^[12], w Podobwodzie Śródmieście Południowe, a od 6 września po połączeniu z pismem „Warszawa Walczy”, pisma „Barykada - Warszawa Walczy”.

Po kapitulacji powstania generał Okulicki powierzył mu kierowanie działem historycznym, który miał wydawać pismo poświęcone problematyce historyczno-wojskowej z okresu kampanii wrześniowej, a zwłaszcza powstania warszawskiego^[12]. Od listopada był kierownikiem sekcji historycznej Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej. 1 stycznia 1945 mianowany pułkownikiem służby stałej.

W czerwcu 1946 Komisja Likwidacyjna AK powierzyła mu zadanie zebrania i opracowania materiałów do historii Armii Krajowej, przekazując w tym celu 29 tomów akt. W tym samym czasie podjął pracę w Instytucie Pamięci Narodowej jako kierownik i jedyny pracownik samodzielnego Referatu Ruchu Oporu^[12].

W 1949 w okresie wzmagającego się terroru komunistycznego odebrano mu niemal wszystkie materiały, z których część posłużyła później jako materiał dowodowy w procesie jego córki Anny – inwalidki wojennej z batalionu „Zośka”, którą skazano na 7 lat więzienia za: „gromadzenie i melinowanie materiałów gloryfikujących AK w celu poniżenia AL”^[13]. W 1950 przeniesiono go na emeryturę.

Liberalizacja systemu po październiku 1956 i powrocie do władzy Władysława Gomułki umożliwiła mu powrót do pracy historyka. W 1957 opublikował swoje monumentalne dzieło – „Powstanie warszawskie. Zarys działań natury wojskowej” – które stanowiło pierwszą rzetelną pracę naukową opisującą kompleksowo przebieg powstania. Monografia Borkiewicza stała się najbardziej poszukiwaną książką w PRL okresu Października^[14]. Sam Borkiewicz nie cieszył się długo tym sukcesem. Po ciężkiej chorobie zmarł 29 grudnia 1958.

Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (A24-11-15)^[15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4787 (1921)^[16]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 czerwca 1931)^[17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[18]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[19]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[19]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[19]
• Odznaka 1 pułku piechoty Legionów^[19]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[19]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, zezwolenie 1929)^[20]

Przypisy

Bibliografia

• Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.
• Adam Borkiewicz, Powstanie warszawskie. Zarys działań natury wojskowej, Instytut wydawniczy PAX, Warszawa 1969.
• Kunert A.K., Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944, Tom I, Warszawa 1987, ISBN 83-211-0739-7.
• Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 429. ISBN 83-211-1055-X.
• Zdzisław Kowalski: Szablą i piórem. Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920 na łamach polskich periodyków wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-856-6.
• Jerzy Kułak, Wokół Powstania, Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej nr 8–9/2002.
• Mariusz Kolmasiak, Pułkownik Adam Borkiewicz – konspirator, żołnierz, historyk, „Niepodległość”, 2015, t. LXIV, s.179–221.

Linki zewnętrzne

• Borkiewicz Adam Józef, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2009-09-09] .
• Portal Wiedzy. [dostęp 2009-09-09].