Adam Kiciński
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 kwietnia 1872 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 czerwca 1959 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1893–1926 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca brygady |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg){kind=small}     | |
Adam Leon Kiciński (ur. 11 kwietnia 1872 w Lechanicach w powiecie wareckim, zm. 13 czerwca 1959 w Poznaniu) – podpułkownik kawalerii cesarskiej i królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego.
Biogram
Był synem Kazimierza, właściciela majątku ziemskiego, i Urszuli z Łempickich oraz chrześniakiem Piotra Wysockiego. Żonaty z Józefą Morawską. Miał pięcioro dzieci: Kazimierza, Jana, Stanisława, Teresę i Annę (żonę Eugeniusza Romiszewskiego).
Ukończył studia na Wydziale Artylerii Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu. Od 1893 był oficerem artylerii cesarskiej i królewskiej Armii, a od 1899 kawalerii. W 1901 był oficerem ordynansowym Franciszka Józefa I. Służył w 1 pułku ułanów w Krakowie i Lwowie, a następnie (od 1912) w 13 pułku ułanów w Złoczowie. Został ciężko ranny w bitwie pod Jarosławicami 2 sierpnia 1914. Następnie skierowany do 6 pułku ułanów, walczył na froncie wschodnim (podpułkownik z 1917).
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Do stycznia 1919 zastępca dowódcy, a potem dowódca 8 pułku ułanów (do 4 lutego 1920).
Od lutego 1920 był zastępcą szefa sekcji kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Później dowodził X Brygadą Jazdy (w 1924 przeformowaną w X Brygadę Kawalerii). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy[1]. Z dniem 1 czerwca 1924 został mianowany dowódcą XVI Brygady Kawalerii we Lwowie[2]. W lipcu 1924 minister Spraw Wojskowych zmienił swoje rozporządzenie i pozostawił go na stanowisku dowódcy X Brygady Kawalerii w Przemyślu[3]. Pełniąc służbę na stanowisku dowódcy brygady pozostawał na ewidencji 8 pułku ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego.
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie generałów[4].
W październiku 1925 został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[5]. Z dniem 31 grudnia 1926 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Krakowie przy ul. Wolskiej 9 (obecnie ul. J. Piłsudskiego)[6].
Zmarł 13 czerwca 1959 w Poznaniu. Został pochowany 16 czerwca 1959 na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 9, kwatera 3-11-11)[7].
Awanse
- podporucznik – 1893
- porucznik – 1905
- rotmistrz – 1907
- major – 1915
- podpułkownik – 1917
- pułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy
- generał brygady – 1 grudnia 1924, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (13 maja 1933)[8]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[9]
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
- Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry)
- Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
- Wojskowy Medal Zasługi (Austro-Węgry)
Zobacz też
- Generałowie Wojska Polskiego
- Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
- Galicyjskie pułki kawalerii
Przypisy
- ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 116, 675. W 1924 termin "jazda" został zastąpiony terminem "kawaleria".
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 53 z 05.06.1924 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 66 z 13.07.1924 r. Rocznik oficerski 1924 s. 84, 119.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r. Piotr Stawecki błędnie podał, że otrzymał awans ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 106 z 15.10.1925 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 49 z 17.11.1926 r.
- ↑ Poznan.pl - Plan Poznania - Cmentarze, www.poznan.pl [dostęp 2020-10-24].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A–Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
nastrino Ordine imperiale della corona di ferro
_as_used_for_Signum_Laudis.gif)
Baretka Signum laudis
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).