Adam Korwin-Sokołowski

Adam Ludwik Korwin-Sokołowski

podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1896 Zachorzów woj. kieleckie
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1979 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1935 i 1939–1946
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie (II RP) Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Ułanów Legionów Polskich 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego Ministerstwo Spraw Wojskowych
Stanowiska	szef Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	wojewoda nowogródzki (1935–1939)
Odznaczenia

Obchody Święta Niepodległości w Warszawie w 1933 r. Marszałek Józef Piłsudski, ppłk Sokołowski, ppłk Busler

Major Adam Korwin-Sokołowski (trzeci od prawej), w imieniu marszałka Józefa Piłsudskiego, odbiera od płk Gwidona Kawińskiego odznakę pamiątkową i historię 72 pp. Trzeci od lewej stoi mjr dypl. piech. Aleksander Dmytrak. Warszawa 1932.

Grób wojewody nowogródzkiego Adama Korwin-Sokołowskiego i Zygmunta Korwin-Sokołowskiego – prezesa Zarządu Ogólnokrajowego Stow. Kombatantów PSZ na Zachodzie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Adam Ludwik Korwin-Sokołowski (ur. 22 lipca 1896 w Zachorzowie, zm. 12 sierpnia 1979 w Warszawie^[1][2]) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, wojewoda nowogródzki.

Życiorys

Urodził się w Zachorzowie w dawnym pow. kieleckim w rodzinie Wincentego i Marii z d. Piaskowska^[2]. Był młodszym bratem Zygmunta Korwin-Sokołowskiego. Ukończył szkołę średnią w Warszawie. Przed I wojną światową członek „Zarzewia” i Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej. Od 1912 roku w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim.

Po wybuchu I wojny światowej żołnierz 1 pułku ułanów Legionów. W 1916 roku został ciężko ranny. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień kaprala^[3]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozach w Szczypiornie i Łomży. Po odzyskaniu niepodległości od listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Wraz z 1 pułkiem szwoleżerów brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej.

Szczególnie zasłużył się w walce z kawalerią Budionnego pod Worotniowem, gdzie został ciężko ranny^[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

1 listopada 1924 został przydzielony z Kapituły Orderu Virtuti Militari do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza V Kursu Normalnego^[4]. 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do Gabinetu Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko oficera do zleceń^[6]. 1 listopada 1929 roku został przeniesiony do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych na stanowisko oficera do zleceń Ministra Spraw Wojskowych^[7]. Od 26 sierpnia 1930 roku był szefem Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego^[8][9]. Obowiązki szefa gabinetu przyjął od podpułkownika dyplomowanego Józefa Becka. Pełniąc służbę w naczelnych władzach wojskowych, pozostawał oficerem nadetatowym 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. 17 stycznia 1933 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[10][11].

W ramach akcji osadnictwa wojskowego otrzymał ziemie położone w powiecie grodzieńskim i powiecie brzeskim^[12].

Od 17 grudnia 1935 roku do 17 września 1939 roku wojewoda nowogródzki. Po agresji ZSRR na Polskę internowany na Łotwie, zbiegł i przedostał się przez Szwecję do Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego we Francji. Skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay^[13]. Od 1944 roku w Wojsku Polskim na Bliskim Wschodzie. Po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii.

W 1956 roku powrócił do kraju. Zmarł w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[2] (kwatera A8-1-1/2)^[14].

Adam Korwin-Sokołowski opublikował książkę pt. Fragmenty wspomnień 1910–1945, którą w 1985 roku wydała w Paryżu oficyna Editions Spotkania (ISBN 2-86914-005-3).

Życie prywatne

Żonaty z Zofią Zaborowską. Synowie: Józef Zygmunt (ppor. dywizjonu 300), Zygmunt Tadeusz (marynarz na ORP Garland)^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1854^[2][15]
• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)^[16]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[15][2]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[15][2]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[17]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[15]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[15]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1935)^[18]
• Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1933)^[15][19][20]
• Order Krzyża Białego III klasy (Estonia, 1934)^[20]
• Komandor Orderu Wazów (Szwecja)^[15][20]
• Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[15][20]
• Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)^[15].
• Komandor Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[20]
• Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[15]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1932)^[21][15][2]

Przypisy

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Spis imienny – kawaleria – pułkownicy oraz podpułkownicy. Egzemplarz używany przez Józefa Piłsudskiego. [w:] Obsada personalna wielkich jednostek, sygn. 701/1/116 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1934-01-01. [dostęp 2017-02-25].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.