Adam Mokrzecki

Adam Mokrzecki

generał podporucznik
Data i miejsce urodzenia	16 lipca 1856 Dzitryki
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1921 Grodno
Przebieg służby
Lata służby	1872–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	7 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Adam Wincenty Felicjan Mokrzecki h. Ostoja (ur. 4 lipca^?/ 16 lipca 1856 w majątku Dzitryki, zm. 6 kwietnia 1921 w Grodnie) – generał podporucznik Wojska Polskiego.

Życiorys

Adam Mokrzecki urodził się 16 lipca 1856 w majątku Dzitryki pod Lidą, w rodzinie Aleksandra, ziemianina, i Kamili z Maszewskich. Jego braćmi byli Stefan – generał dywizji WP (1862–1932), Zygmunt – światowej sławy entomolog, profesor SGGW oraz Wincenty – sędzia Sądu Okręgowego w Wilnie.

Kształcił się w Pskowie w progimnazjum wojskowym. Służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego rozpoczął 10 czerwca 1872. Ukończył Wileńską Szkołę Junkrów Piechoty i Oficerską Szkołę Strzelców w Oranienburgu. Od 1871 pełnił służbę w 101 Permskim pułku, chorąży (25 listopada 1874), podporucznik (17 czerwca 1875), brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878), porucznik (24 października 1877), sztabskapitan (1 stycznia 1885), kapitan (25 marca 1889). Dowodził kompanią (przez 10 lat i 9 miesięcy) oraz batalionem (przez 14 lat). Podpułkownik (26 lutego 1895), pułkownik (31 grudnia 1909 jako wyróżnienie). Dowódca 40 Koływańskiego pułku. Brał udział w Pierwszej wojnie światowej. Generał major (2 listopada 1914 jako wyróżnienie). W lutym 1915 mianowany dowódcą 40 Koływańskim pułkiem. Ranny na polu walki. Uhonorowany Orderem św. Jerzego 4-stopnia (3 lutego 1915). Na 3 lutego 1915 przebywał w rezerwie przy sztabu Mińskiego Okręgu Wojskowego. Dowódca 91 brygady Państwowego ruszenia pospolitego (od 8 kwietnia 1915). W 1917 dowódca brygady 2 Dywizji Strzeleckiej w I Korpusie Polskim na Białorusi^[1].

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Listopad - grudzień 1918 dowódca II Grupy Samoobrony Wileńskiej, grudzień 1918 – styczeń 1919 komendant garnizonu Wilno. W czasie wojny polsko-bolszewickiej: marzec 1919 – sierpień 1920 kolejno dowódca Brygady Piechoty w składzie Frontu Północno-Wschodniego, potem dowódca obrony odcinka na rzece Szczarze w ramach działań 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej i dowódca odcinka frontu obrony Grodna podczas działań pościgowych na Niemen.

Od 9 do 29 maja 1919 był dowódcą 7 Dywizji Piechoty. W 1920 był dowódcą Okręgu Generalnego „Grodno”. Na tym stanowisku 1 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. Zmarł pięć dni później w Grodnie.

Adam Mokrzecki był żonaty z Heleną z Ordyłowskich, z którą miał troje dzieci. Syn generała, Justyn Mokrzecki urodził się 20 listopada 1897 roku. Pełnił służbę w Wojsku Polskim, w stopniu majora artylerii. Poległ 13 września 1939 roku. Justyn Mokrzecki był żonaty Ireną z Druhowinów. Z tego związku 5 kwietnia 1935 roku w Warszawie urodził się Lech Marian Mokrzecki, późniejszy naukowiec, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (zm. 26 lipca 2021)^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Order św. Stanisława 4 klasy, 3 klasy, 2 klasy (1893), 1 klasy (1915)
• Order św. Anny 4 klasy (1878), 3 klasy, 2 klasy (1892)
• Order św. Włodzimierza 4 i 3 klasy (1912)
• Order św. Jerzego 4 klasy (1915)

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Henryk P. Kosk: Generalicja polska. T. 2: M–Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.